Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Αγιορείτικες αναμνήσεις (ΙΓ') - Στο Άγιο Όρος διαπίστωσα πως η Παναγία δεν ήταν παρθένα!


Όλοι οι ψυχαναλυτές του κόσμου να μαζευτούν δε νομίζω να βγάλουν άκρη με την εμμονή των Χριστιανών για την παρθενιά.
Έχουν αναγάγει την παρθενία της μητέρας του Ιησού σε δόγμα, έχουν θεοποιήσει τον παρθενικό υμένα, κι εκατομμύρια άνθρωποι πέταξαν στα σκουπίδια τις ζωές τους για να υπηρετήσουν το δήθεν θεάρεστο ιδανικό της αγαμίας...
Το ’χα γράψει και παλιά. Η παρθενία της μητέρας του Ιησού ήταν ένα ατυχές μεταφραστικό σφάλμα μιας προφητείας του Ησαΐα.
Το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιεί τη λέξη "αλμαά" που σημαίνει "νεαρή κοπέλα", "έφηβη σε αναπαραγωγική ηλικία".
Οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι του 3ου π.Χ. αιώνα. που μετέφρασαν τη Βίβλο στα ελληνικά, τη λέξη "αλμαά" την απέδωσαν εσφαλμένα ως "παρθένα". 
Βέβαια, δεν πρόκειται και για κανένα τεράστιο λάθος γιατί την εποχή εκείνη οι έφηβες ανύπαντρες γυναίκες ήταν κατά κανόνα παρθένες, εκτός κι αν έπεφταν θύματα ενδοοικογενειακής σεξουαλικής βίας.
Οι Χριστιανοί, που έφτιαξαν τη θρησκεία τους βασισμένοι στις προφητείες της Εβραϊκής Βίβλου, δεν αντιλήφθηκαν αρχικά το μεταφραστικό λάθος, κόλλησαν στη λέξη "παρθένος" κι έστησαν ένα ολόκληρο ψυχασθενές αντισεξουαλικό δογματικό οικοδόμημα.
Είχα πάντα την απορία: καλά, πόσο παχύδερμα πρέπει να ’ναι αυτοί οι Χριστιανοί, που ακόμα και σήμερα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για το μεταφραστικό λάθος! Είναι δυνατόν να σφυρίζουν αδιάφορα, να το παίζουν ανήξεροι, να μην προσπαθούν να βρουν έστω και μια φτηνή δικαιολογία;
Ε λοιπόν, η απορία αυτή μού λύθηκε απόψε που είχα την τύχη και την άδεια να περάσω κάμποσες ώρες στην πλούσια βιβλιοθήκη της αγιονορείτικης Σκήτης.
Ανακάλυψα πως οι Χριστιανοί είχαν εντοπίσει το μεταφραστικό λάθος τουλάχιστον απ’ τον 11ο αιώνα. Και για να ξεπεράσουν το πρόβλημα έφτιαξαν έναν μύθο. Πως δήθεν απ’ τους εβδομήντα σοφούς άντρες που ανέλαβαν να μεταφράσουν στα ελληνικά την Παλαιά Διαθήκη, μόνο ένας επέμενε να αποδοθεί το "αλμαά" του Ησαΐα ως "νεαρή κοπέλα" κι όχι ως "παρθένος". Αλλά επενέβη άγγελος Θεού και ξεκαθάρισε πως "αλμαά" σημαίνει "παρθένα"!
Το μύθο αυτόν τον βρήκα στην ερμηνεία του Ευθυμίου Ζιγαβινού, που έζησε περίπου στα 1100 μ.Χ., και στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Νικηφόρου Κάλλιστου Ξανθόπουλου.
Νομίζω τώρα πως καταλαβαίνετε σε τι σαθρές βάσεις οικοδομήθηκε όλο το χριστιανικό οικοδόμημα!
Η Μαριάμ δεν ήταν σε καμία περίπτωση παρθένα. Έζησε σα μια φυσιολογική γυναίκα της εποχής της και μάλιστα ήταν και πολύτεκνη.
Ξέρω τι σκέφτεστε. Πως αν δεχθούμε πως ο Ιησούς είχε βιολογικό πατέρα τότε όλη η χριστιανική πίστη καταρρέει.
Ας καταρρεύσει κι ας κάνει όσο πάταγο θέλει. Δεν με ενδιαφέρει. Η αλήθεια πρέπει κάποτε να ειπωθεί...

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Αγιορείτικες αναμνήσεις (ΙΒ') - Έχετε δοκιμάσει "πουρναρόψαρο"?

Χθες βράδυ άκουγα τα καλογέρια της Σκήτης να ψέλνουν τον Ακάθιστο Ύμνο.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκατσα κι ανέλυσα κάθε στίχο χωριστά!
Η Θεοτόκος παρουσιάζεται ως "στρατηγός" που έχει υπό τη σκέπη της την πρωτεύουσα του βυζαντινού κράτους. Κάτι σαν την αρχαία Αθήνα που είχε ως πολιούχο την Αθηνά.
Ο ύμνος παρομοιάζει την Παναγία με "ασάλευτο πύργο", με βροντή που κατατρομάζει τους εχθρούς. Περιγράφει μια γυναίκα μαχητική, αγέρωχη, πολεμοχαρή, εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που βλέπουμε στα εικονίσματα.
Έχω την εντύπωση πως ο ύμνος αναφέρεται περισσότερο στη δορυφορούσα Αθηνά παρά σ’ ένα μικρό και συνεσταλμένο κοριτσάκι του Ισραήλ.
Ο ύμνος δεν λέει να τελειώσει.
Η Θεοτόκος δεν είναι μόνο γενναία. Είναι και σοφή! Κατέχει την αλήθεια, το φως που "καταυγάζει τας φρένας".
Αποκαλύπτει τις απάτες των Αθηναίων φιλοσόφων, διαλύει τους μύθους τους, θριαμβεύει εις βάρος των δεινών συζητητών. Όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει...
Είμαι σίγουρος πως η απλή κι αγράμματη γυναικούλα της Γαλιλαίας θα δυσκολευόταν ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό της σ’ αυτό το εγκώμιο!
Η Παναγία έχει όλες τις αρετές.
Είναι κι απειρόγαμη!
Τι σημαίνει άραγε "απειρόγαμη"; Μάλλον πως έχει ενωθεί με το άπειρο...
Υπάρχει και μια ακόμα λεπτομέρεια που με εντυπωσιάζει: Γενικώς επικρατεί η άποψη πως ο Θεός δε λησμονεί μεν αλλά αργεί να επέμβει.
Η Παναγία, αντίθετα, δεν καθυστερεί καθόλου! Παρακολουθεί τους ανθρώπους από πολύ κοντά. Είναι η μόνη "ταχέως προστατεύουσα".
Τις προάλλες είδα ένα αγριογούρουνο στο λόγγο. Αυτά τα ζώα αφθονούν στον Άθω.
Το κρέας τους είναι ιδιαίτερα νόστιμο το φθινόπωρο που τρέφονται με βελανίδια.
Πολλοί καλόγεροι τα κυνηγούν και τα τρώνε.
Θεωρητικά στ’ Αγιονόρος απαγορεύεται η κρεατοφαγία. 
Γι’ αυτό και τ’ αγριογούρουνα τα βαφτίζουν "πουρναρόψαρα"! Απ’ το πουρνάρι που παράγει τα βελανίδια, την εκλεκτή τροφή των αγριογούρουνων...

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Αγιορείτικες αναμνήσεις (IA')

Νομίζω πως στη ζωή μας δεν μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς ένα "πλαίσιο αρχών". Χωρίς κάποιες "αξίες" που να λειτουργούν ως "άξονες αναφοράς", ως "πυξίδες" που σε κάθε περίσταση θα μας βοηθούν να βρίσκουμε το "δέον".
Αν επιλέξουμε μια ζωή χωρίς "αξίες", πιστεύω πως σύντομα θα καταρρεύσουμε κάτω απ΄το βάρος των αδιεξόδων και των αντιφάσεών μας. Το έζησα και το ξέρω...
Ως εδώ οι περισσότεροι συμφωνούν. Τα ζόρια αρχίζουν απ’ τη στιγμή που θα προσπαθήσουμε να επιλέξουμε τις "αξίες" που θα γίνουν άξονες της ζωής μας.
Εδώ κρύβεται ο κίνδυνος να γίνουμε ηθικολόγοι ή να χωθούμε στη "φυλακή" των κοινωνικών συμβάσεων που από μικροί εσωτερικεύουμε.
Προσωπικά δεν πιστεύω σε "αιώνιες ηθικές" και σε "υπερφυσικές δυνάμεις" που δήθεν επιβραβεύουν τους δίκαιους και τιμωρούν τους άδικους. 
Η ζωή μας είναι μια αδιάκοπη σειρά επιλογών που καθεμιά τους έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Που το πληρώνουμε πάντα στο ακέραιο και με τόκο...
Κατά τη γνώμη μου, ο καθένας μας θα πρέπει ν’ αναζητήσει μόνος του τις "αξίες" που του ταιριάζουν, κι αυτές να κάνει "μπούσουλα" στη ζωή του.
Κι οι "αξίες" που μας ταιριάζουν είναι αυτές που ενισχύουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας.
Πόση ντροπή δεν ένιωσα όταν εξασφάλιζα αθέμιτο κέρδος εξαπαπατώντας τους διπλανούς μου;
Πόσο μειωνόταν η αυτοπεποίθησή μου όταν εκμεταλλευόμουν την αδυναμία γυναικών για να τις εκμεταλλευτώ σεξουαλικά. Όταν χρησιμοποιούσα δόλο κι απάτη για να πετύχω το σκοπό μου...
Πού πήγαινε η αξιοπρέπειά μου όταν έγλειφα, ρουφιάνευα, συκοφαντούσα, κουτσομπόλευα;
Κι εσείς οι γυναίκες, που χρησιμοποιείτε τα κάλλη σας για ν’ ανεβείτε κοινωνικά και επαγγελματικά, πώς νιώθετε σε τελική ανάλυση; Επιτυχημένες ή κοινές πόρνες;
Όταν εμείς οι ίδιοι, υποσυνείδητα έστω, σιχαινόμαστε τον εαυτό μας, πώς έχουμε την απαίτηση να μας σέβονται και να μας εκτιμούν οι άλλοι;

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Αγιορείτικες αναμνήσεις (I') - Σεξ και μοναχισμός...

Κατά τη γνώμη μου η σεξουαλική εγκράτεια των μοναχών είναι ένας μύθος.
Και δεν αναφέρομαι τόσο στον αυτοερωτισμό, που αποτελεί τον κανόνα, όσο στην ομοφυλοφιλία που αποτελεί μια πονεμένη ιστορία στον Άθω.
Κρατάω στα χέρια μου το παλιό βιβλίο ενός Άγγλου περιηγητή που περιγράφει κρούσματα ομοφυλοφιλίας στ’ Αγιονόρος. 
Σε κάποιο σημείο γενικεύει: "Το 90% των σύγχρονων Ελλήνων είναι, όπως οι Λεβαντίνοι, αμφιφυλόφιλοι"! Δεν έχει κι άδικο ο άνθρωπος...
Προπολεμικά ο Θέμος Κορνάρος είχε κάνει λόγο για "ρασοσάτυρους" και "εμπόρους παιδικής σαρκός"!
Στα πηγαδάκια των αλλοδαπών εργατών στις Καρυές ακούς πολλές κι ανατριχιαστικές ιστορίες για σεξουαλικές επιθέσεις που δέχονται από καλογέρια.
Αδύνατο όμως να τις τεκμηριώσεις.
Ένας μοναχός μου εκμυστηρεύεται πως συχνά ονειρεύεται πως πετά. 
Θυμήθηκα τη φροϋδική θεωρία που λέει πως τέτοια όνειρα συμβολίζουν την ερωτική πράξη. Αλλά δεν του το είπα.
Παραδόξως η ομοφυλοφιλία δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των πειρασμών που αντιμετώπισε ο Άγιος Αντώνιος! Οι παγίδες του διαβόλου περιλάμβαναν μόνο γυμνές γυναίκες και πλούσια φαγητά. 
Πάντως, ο διάβολος αποδείχθηκε μεγάλος μπουνταλάς. Μια εντελώς γυμνή γυναίκα είναι ντε καβλέ. Αν φορούσε όμως ένα μπέιμπι ντολ θα του γινόταν κατάρτι του Αγίου...
Κατά τύχη συναντάω έναν ψυχαναλυτή και πιάνουμε κουβεντούλα. Είναι απόλυτος στις απόψεις του:
"Οι μοναχοί είχαν μια πολύ στενή σχέση με τη μητέρα τους. Μια σχέση που τη μετέθεσαν στην Παναγία, τη βασίλισσα τ’ Αγιονόρους, που στο φαντασιακό τους μετατρέπεται σε Περιβόλι της Παναγιάς. Και το Περιβόλι έχει σαφώς τη μεταφορική σημασία του αιδοίου. 
Ο μοναχός που υποτάσσεται σε γέροντα εξισορροπεί το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του και προσπαθεί να διατηρήσει αυτή τη λεπτή κατάσταση ισορροπίας  με τη νηστεία, τη σεξουαλική αποχή και τη νοερά προσευχή. 
Οι μοναχοί μπορούν θεωρητικά να εκτρέψουν τη σεξουαλική τους ορμή προς ένα ισχυρότερο ενδιαφέρον, όπως π.χ. το Θεό, κι έτσι γλυτώνουν απ’ τη σχιζοφρένεια"...