Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Ινδία: η "Χώρα των Αγίων" (E')


Για τους Ινδούς οι μεγαλύτεροι γιόγκι είναι ο αναστημένος Μπαμπατζί, ο Λαχόρι Μαχασάγια κι ο Σρι Γιουκτεσβάρ.
Αλλά για μένα κανείς τους δεν ξεπερνάει τον Ιησού Χριστό!
Ο Γκάντι το ’χει πιάσει το υπονοούμενο κι έλεγε: "Αν σε μια δίκαιη μάχη είναι απαραίτητο να χαθεί μια ζωή, θα πρέπει να είσαι έτοιμος, όπως ο Ιησούς, να χύσεις το δικό σου αίμα κι όχι των άλλων"!
Η ατυχία του Ιησού ήταν πως είχε μπουμπουνοκέφαλους μαθητές και λαμόγια διαδόχους!
Οι αθεόφοβοι έφτασαν στο σημείο να τον εμφανίζουν ως βίαιο (ξυλοφόρτωσε δήθεν τους εμπόρους έξω απ’ το Ναό) κι ως καταστροφέα της φύσης (δήθεν ξέρανε τη συκούλα κι έπνιξε τα φουκαριάρικα τα γουρουνόπουλα)...
Ένας σεβάσμιος γερο-γκουρού μού εξομολογείται: "Ο Μπαμπατζί βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με το Χριστό. Μαζί στέλνουν λυτρωτικές δονήσεις και σχεδιάζουν τη σωτηρία αυτής της εποχής. Έργο των δύο φωτισμένων δασκάλων είναι να εμπνεύσουν τα έθνη να εγκαταλείψουν τον πόλεμο, τα φυλετικά μίση και τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς"...
Αρχίζω να ξαναδιαβάζω την Αγία Γραφή με άλλη ματιά.
Και όντως βρίσκω ξεκάθαρες τις έννοιες του κάρμα και της μετενσάρκωσης.
Αλλά αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά.
Προς το παρόν, ένα είναι το κρατούμενο: έφαγα με το κουταλάκι τα δικαστήρια, κάθε μέρα διασχίζω όλη την Αθηνάς και τα πέριξ, είδα κι αν είδα, αλλά τους (Μ)παπατζήδες κι αβανταδόρους των θρησκειών δεν τους βρήκα πουθενά στον υπόκοσμο...


Δεν υπάρχουν σχόλια: