Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή Δ’ (Στο βουδιστικό μοναστήρι της Ταϊλάνδης)

Το βουδιστικό τάγμα που μας φιλοξενεί βρίσκεται στη ζούγκλα βόρεια της Ταϊλάνδης, στα σύνορα με το Λάος.

Ένα μαύρο πλάσμα, γύρω στα 8 εκατοστά, σούρνεται αργά ανάμεσα στα πόδια μου.

Έχει τις δαγκάνες και το αρθρωτό σώμα του σκορπιού, αλλά αντί για ουρά κουβαλάει μια λεπτή, διάφανη και οριζόντια βελόνα!

Μοιάζει με υποδόρια ένεση! Μπρρρρ... έχω κι ενεσοφοβία!

Βέβαια, η εντολή του ηγούμενου είναι ρητή: απαγορεύεται να σκοτώνουμε ζώα.

Αλλά έχω μια απορία: απαγορεύεται και στους σκορπιούς και στις κόμπρες να σκοτώνουν ανθρώπους;

Καλά ακούσατε. ’Εχουμε και βασιλικές κόμπρες!

Μερικές φτάνουν τα 5 μέτρα κι είναι χοντρές σαν το μπούτι μου...

"Αν δεν τις πειράξεις δεν σε πειράζουν", με διαβεβαιώνουν οι παλιοί. "Μην δείχνεις τρομαγμένος, αντιγράφουν πάντα τη δικιά σου συμπεριφορά!".

Τουλάχιστον δεν έχουμε τίγρεις.

Γιατί στα νοτιοανατολικά της χώρας υπάρχουν και τέτοιες...

Έχουμε όμως μπόλικα κόκκινα μυρμήγκια.

Μοιάζουν με βιετναμέζικο στράτευμα έτοιμα να επιτεθούν σε οτιδήποτε συναντήσουν στο διάβα τους.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είναι ικανά να σε σκεπάσουν ολόκληρο, δαγκώνοντας κάθε σημείο του σώματός σου με τα δηλητηριώδη κεντριά τους...

Να και μια ταραντούλα!

Μια τεράστια τριχωτή αράχνη.

Πιο επικίνδυνες οι μαύρες σαρανταποδαρούσες με τα κόκκινα πόδια.

Οι πιο μεγάλες μοιάζουν με φίδια κι είναι τόσο δηλητηριώδεις που σε στέλνουν αδιάβαστο στο πι και φι...