Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Παράγουμε περισσότερους Θεούς απ’ όσους μπορούμε να καταναλώσουμε...

Η πίστη σε Θεούς που πεθαίνουν κι ανασταίνονται είναι πανάρχαιη.
Έχει τις ρίζες της στον προϊστορικό άνθρωπο που έβλεπε κάθε βράδυ τον ήλιο να δύει (=πεθαίνει) και το πρωί ν’ ανατέλλει (=ανασταίνεται).
Το ίδιο συνέβαινε και με τη βλάστηση στις εποχές της άνοιξης και του χειμώνα.
Στην εποχή του λίθου ο προϊστορικός άνθρωπος έσπαγε ένα αγκωνάρι πυριτόλιθου και το μετέτρεπε σε πολύτιμα για την επιβίωσή του εργαλεία.
Έτσι συνέλαβε σιγά-σιγά την ιδέα του Θεού που πεθαίνει για το καλό του ανθρώπου...
Οι αρχαίοι Σουμέριοι λάτρευαν τη θεά Ινάνα που αναστήθηκε εκ νεκρών.
Τον ίδιο μύθο, με διάφορες παραλλαγές, συναντάμε σε Φοίνικες, Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους με τους θεούς Ταμμούζ, Άδωνι, Άττι, Διόνυσο Ζαγρέα, Περσεφόνη, Όσιρη, Μίθρα, Ιησού...
Αλλά και η εικόνα του σταυρωθέντος θεού δεν είναι κάτι πρωτότυπο.
Πάνω από 40 θεοί παγκοσμίως βρήκαν σταυρικό θάνατο.
Απ’ τον Κρίσνα της Ινδίας, τον Γιάο του Νεπάλ, τον Ορφέα των Ελλήνων, τον Θούλι της Αιγύπτου... μέχρι τον Κετσατκόχτλ του Μεξικού...

Δεν υπάρχουν σχόλια: