Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Τι θα 'λεγαν αλήθεια σήμερα οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης?

Οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ήταν πολύ πιο ριζοσπαστικοί απ' τον Ιησού σε ό,τι αφορούσε την κριτική που ασκούσαν στην τυπολατρία του θρησκευτικού κατεστημένου.
Βασική τους αρχή ήταν πως ο Θεός δεν θέλει λατρείες, θυσίες, λιβανίσματα. 
Ζητάει μόνο αγάπη προς το συνάνθρωπο και κοινωνική δικαιοσύνη.
Ο Αμμώς μεταφέρει τη θέληση του Θεού ως εξής: "Μισώ και απορρίπτω τις γιορτές σας, δεν δέχομαι τα πανηγύρια σας. Όταν μου προσφέρετε θυσίες δεν αλλάζω διάθεση. Μακριά από μένα ο θόρυβος των ύμνων σας. Ας αναβλύζει σαν νερό το δίκαιο, κι η δικαιοσύνη ως αστείρευτος ποταμός!".
Ο Μιχαίας βάζει τον Γιαχβέ να απαντά ως εξής στην απορία του λαού αν ευχαριστιέται απ' τις θυσίες των κριαριών και τις προσφορές λαδιού: "Τίποτ' άλλο παρά δικαιοσύνη ν' ασκείς. Αγάπη να επιδιώκεις και με ταπείνωση να πορεύεσαι προς τον Θεό".
Ο Ησαΐας καταδικάζει εκ μέρους του Θεού τη θρησκεία των τύπων: (Λέει ο Γιαχβέ) "Γιατί μου προσφέρετε τόσες θυσίες? Χορτασμένος είμαι από ολοκαυτώματα κριαριών. Αίμα ταύρων δεν επιθυμώ. Ποιος σας ζήτησε τέτοια πράγματα? Σταματήστε να μου προσφέρετε δώρα ματαίως. Γιορτές και Σάββατα δεν τα ανέχομαι πλέον, τα μίσησε η ψυχή μου, φορτίο μού έγιναν. Όταν μακρύνεται τις προσευχές σας κλείνω τ' αυτιά μου. Με το στόμα με τιμάτε αλλά η καρδιά σας είναι μακριά μου. Απομακρύνετε τις κακές πράξεις, σταματήστε να κάνετε το κακό, ζητείστε το δίκαιο!". 
Κι ο Ωησέ συνοψίζει: "Αγάπη θέλω κι όχι θυσίες"...

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Απ' το ημερολόγιο ενός προσκυνητή - Ε' (Στα χέρια της "Αόρατης Πρόνοιας")

Αύριο πρωί, αξημέρωτα, φεύγω πάλι γι' Αγιονόρος.
Όπως σχεδόν κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Αλλά τούτη τη φορά έχω άλλα σχέδια.
Δεν θα βγάλω "Διαμονητήριο", ούτε θα πάω με καραβάκι μέχρι τη Δάφνη, ούτε θα μείνω σε Μοναστήρια ή Σκήτες.
Θα μπω με τα πόδια απ' τα βουνά της Χαλκιδικής.
Ακολουθώντας τα στενά μονοπάτια π' ανοίγουν τ' αγριογούρουνα στ' απάτητο δάσος.
Θέλω να νιώσω την "ξενιτεία". Να ζήσω σαν παρεπίδημος και λαθραίος ... ως μη έχων πού την κεφαλήν κλίνη.
Να σουρθώ στα βάτα σα χελώνα.
Να τρυπώσω στις σχισμές των βράχων σα σαύρα.
Να πιω νερό απ' την πηγή σαν ελάφι.
Να γυαλίσει το μάτι μου απ' την πείνα σα λύκος.
Να κοιμάμαι σε κουφάλες δέντρων.
Να βλέπω τα φωσφοριζέ μάτια της κουκουβάγιας. Και να μου σηκώνεται η τρίχα ακούγοντας το στρίγγλισμα του ποντικιού καθώς τα νύχια της θα χώνονται στο λαιμό του και το ράμφος της θα τσακίζει το κεφάλι του.
Να πλαντάξω στη μοναξιά και να ουρλάξω, στα πρόθυρα της τρέλας, στις ρεματιές και στα λαγκάδια.
Χωρίς παγούρι, ντροβά, χρήματα. Ούτε καν έναν σουγιά.
Θέλω ν' αφεθώ απόλυτα στα χέρια της Αόρατης Πρόνοιας. Σ' αυτή που εξασφαλίζει την καθημερινή τροφή στα πουλιά που δεν σπέρνουν, και ντύνει τα λουλούδια του κάμπου με ρουχαλάκια που θα ζήλευε κι ο πλουσιότερος βασιλιάς.
Θέλω να φτάσω στα όριά μου.
Να ζήσω την απόλυτη ανασφάλεια κι απελπισία, και στο τέλος ν' απολαύσω την "αγαλίασιν του σωτηρίου Του".
Θα ψάξω γι' ασκηταριά αχαρτογράφητα.
Για ερημίτες σαλούς, ανέστιους, καυσοκαλυβήτες, αναρχικούς.
Που μόνο ο Θεός ξέρει ότι υπάρχουν.
Δεν θα τους ενοχλήσω.
Θα κάτσω μόνο πίσω απ' όναν βράχο και θα τους παρακολουθώ.
Κι όταν με το καλό γυρίσω στην Αθήνα κι έχω όρεξη, θα φύγω για τα χριστιανικά κι ισλαμικά προσκηνύματα της Μέσης Ανατολής και της Αραβίας (λεφτά, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη).
Το υπόλοιπο του καλοκαιριού αναμένεται μακρύ κι ασκητικό.
Αν θέλετε κι αντέχετε, ακολουθείστε με...

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Θεοί αναστημένοι και σταυρωμένοι...

Η πίστη σε Θεούς που πεθαίνουν κι ανασταίνονται είναι πανάρχαιη.
Έχει τις ρίζες της στον προϊστορικό άνθρωπο που έβλεπε κάθε βράδυ τον ήλιο να δύει (=πεθαίνει) και το πρωί ν’ ανατέλλει (=ανασταίνεται).
Το ίδιο συνέβαινε και με τη βλάστηση στις εποχές της άνοιξης και του χειμώνα.
Στην εποχή του λίθου ο προϊστορικός άνθρωπος έσπαγε ένα αγκωνάρι πυριτόλιθου και το μετέτρεπε σε πολύτιμα για την επιβίωσή του εργαλεία.
Έτσι συνέλαβε σιγά-σιγά την ιδέα του Θεού που πεθαίνει για το καλό του ανθρώπου...
Οι αρχαίοι Σουμέριοι λάτρευαν τη θεά Ινάνα που αναστήθηκε εκ νεκρών.
Τον ίδιο μύθο, με διάφορες παραλλαγές, συναντάμε σε Φοίνικες, Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους με τους θεούς Ταμμούζ, Άδωνι, Άττι, Διόνυσο Ζαγρέα, Περσεφόνη, Όσιρη, Μίθρα, Ιησού...
Αλλά και η εικόνα του σταυρωθέντος θεού δεν είναι κάτι πρωτότυπο.
Πάνω από 40 θεοί παγκοσμίως βρήκαν σταυρικό θάνατο.
Απ’ τον Κρίσνα της Ινδίας, τον Γιάο του Νεπάλ, τον Ορφέα των Ελλήνων, τον Θούλι της Αιγύπτου... μέχρι τον Κετσατκόχτλ του Μεξικού...

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Μπορούμε να εμπιστευόμαστε τις Μυροφόρες?

Το ’χουμε ξαναπεί: εκεί που μπερδεύονται πολλές γυναίκες τα κάνουν μαντάρα.
Το ίδιο συνέβη και στην Ανάσταση του Χριστού. Με τις φλυαρίες τους μπέρδεψαν τους Ευαγγελιστές και μαζί μ’ αυτούς κι εμάς.
Ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του περιγράφει τη Μαρία τη Μαγδαληνή να φτάνει μόνη στον τάφο, να τον βρίσκει άδειο και να μεταφέρει την είδηση στον Πέτρο και στον Ιωάννη.
Ο Ματθαίος διηγείται πως μαζί με τη Μαγδαληνή ήταν και η μητέρα του Ιακώβου, η Μαρία.
Ο Μάρκος προσθέτει και μια τρίτη γυναίκα, τη Σαλώμη.
Ο Λουκάς δεν ξέρει τίποτα για τη Σαλώμη, και κάνει λόγο για κάποια Ιωάννα που πήγε μαζί με κάτι άλλες γυναίκες.
Ο δε Μάρκος διαψεύδει τον Ιωάννη γράφοντας πως οι γυναίκες δεν είπαν τίποτα σε κανέναν γιατί ήταν κατατρομαγμένες...
Ας δούμε όμως τι είδαν στον τάφο τα χαζο-γύναια:
Η Μαγδαληνή του Ιωάννη είδε πρώτα δυο αγγέλους και μετά τον Ιησού που δεν την άφησε να τον αγγίξει.
Οι δυο Μαρίες του Ματθαίου είδαν έναν καθισμένο άγγελο και μετά τον Ιησού.
Οι τρεις γυναίκες του Μάρκου είδαν έναν νεκρό με λευκό σεντόνι.
Οι γυναίκες του Λουκά είδαν μόνο δυο άντρες με λαμπρά ρούχα, αλλά τον Ιησού όχι.
Πόσο δίκιο είχαν οι Ιουδαίοι που θεωρούσαν τις γυναίκες εντελώς φαντασιόπληκτες και ανώριμες και δεν τις δέχονταν ούτε ως μάρτυρες στα δικαστήρια...
Ο καημένος ο Παύλος, καμένος σαν κι εμένα απ’ τις γυναίκες, έδωσε τη σωστή λύση: πέταξε εντελώς απ’ το κάδρο τα χαζο-γύναια, και επικαλείται τη μαρτυρία μόνο αντρών!
"Ο Ιησούς εμφανίστηκε πρώτα στον Πέτρο, στη συνέχεια στους λοιπούς μαθητές, μετά σε πάνω από 500 αδελφούς, ύστερα στον Ιάκωβο και τέλος σε όλους τους αποστόλους"!

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Απ' το ημερολόγιο ενός προσκυνητή - Δ' (Ανάσταση στη Μεγίστη Λαύρα)

Το μονοπάτι είναι κάθετο.
Ο γκρεμός δίπλα λες και περιμένει το στραβοπάτημα...
Το αίμα μου παγώνει. Ελπίζω όχι και του μουλαριού.
Αποφεύγω να κοιτάζω γύρω. Εστιάζω το βλέμμα μου στα ορθωμένα αυτιά του ζωντανού.
Γενναίο μουλάρι! Υπερπηδάς κάθε εμπόδιο με αξιοθαύμαστη ευφυία: κομμάτια βράχων, κορμούς δέντρων, νεροφαγιές...
Πρώτη φορά βλέπω τέτοιον τόπο. Κι ας γεννήθηκα στους πρόποδες του Βελουχιού. Έτσι δεν ήταν ούτε ο παλιός δρόμος που πήγαινε στην Παναγιά την Προυσσιώτισσα...
Από πάνω μας πετούν αετοί.
Ολόγυρα καμμένα δέντρα, απανθρακωμένα απ' τους κεραυνούς.
Τ' αυτιά μου βουίζουν.
Φτάνουμε σ' ένα σημείο που δυο ανθρώποι δεν χωράν ν' ανταμώσουν.
Σφίγγω τα μπούτια μου στα πλευρά του ζώου.
Δεξιά μας ο βράχος, αριστερά κοπετός.
Νιώθω το δεξί μου γόνατο να χτυπά σε μια πέτρινη προεξοχή.
Το τζιν παντελόνι σκίζεται. Μπορεί και το πετσί μου. Κάτι κόκκινο αρχίζει να διακρίνεται...
Αλλά δεν έχω χρόνο ν' ασχοληθώ με τέτοια μικροπράγματα.
Προτιμώ να ξεσκαλώνω την ουρά του μουλαριού απ' τα βάτα. Η ζωή μου πλέον εξαρτάται απ' την ψυχική του ηρεμία...
Σε τρεις ώρες φτάνουμε στη Μεγάλη Λαύρα.
Έχουμε λυσσάξει της πείνας.
Το ζωντανό οδηγείται στο σταύλο όπου το περιμένει εκλεκτό σανό.
Εγώ πρέπει να περιμένω αρκετές ώρες μέχρι την Ανάσταση...

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Ας πούμε επιτέλους την αλήθεια: Δεν ήταν ο Ιησούς ο αναμενόμενος Μεσσίας!

Όπως ξαναγράψαμε, τα αναγνωρισμένα απ' την Εκκλησία Ευαγγέλια δεν ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια.
Γράφτηκαν αποκλειστικά με έναν σκοπό: να αποδείξουν πως οι περί Μεσσία προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης βρήκαν την εκπλήρωσή τους στο πρόσωπο του Ιησού.
Οι κραυγαλέες αντιφάσεις των επιλεγέντων Ευαγγελίων δεν πτόησαν εκείνους που τα επέλεξαν για να συγκροτήσουν την Καινή Διαθήκη.
Έφτανε που τα περιγραφόμενα "γεγονότα" έδεναν με κάποια παλιά προφητεία.
Παράδειγμα: η ευαγγελική εκδοχή περί απαγχονισμού του Ιούδα ανατρέπεται στις "Πράξεις", όπου δίνεται μια εντελώς διαφορετική εκδοχή του τέλους του προδότη: έπεσε μπρούμυτα στη γη, η κοιλιά του άνοιξε και τα εντόσθιά του χύθηκαν έξω (κεφ. α, στιχ. 18).
Προσωπικά αποδέχομαι τη δεύτερη εκδοχή: οι επαναστάτες Γαλιλαίοι τιμώρησαν τον προδότη Ιουδαίο με τον γνωστό στους "Σικάριους" τρόπο: τον ξεκοίλιασαν με τα κοντόλαμα μαχαίρια τους...
Πάντως και οι δυο εκδοχές, απαγχονισμός και ξεκοίλιασμα, έχουν προφητικό υπόβαθρο (Β' Βασιλειών 17, 23 και Σοφία Σειράχ 10, 9).
Άρα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές απ' τους θρησκόληπτους ιουδαιοχριστιανούς, που ήταν τσακωμένοι με την κοινή λογική.
Το ότι οι Χριστιανοί δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις με τη λογική δεν συνιστά υπερβολή.
Παίρνουν τις προφητείες της Π. Διαθήκης, τις διαστρεβλώνουν, τις φέρνουν στα μέτρα τους και προσπαθούν να βγάλουν απ' τη μύγα ξύγκι!
Ενώ είναι σαφές πως ο αναμενόμενος Μεσσίας δεν έχει καμία σχέση με τον Ιησού!
Το λέει ξεκάθαρα ο Μωυσής στη σημαντικότερη και σαφέστερη προφητεία του περί Μεσσία (Δευτερονόμιο, κεφ. ιη, στιχ. 15 και 18): ο Μεσσίας δεν θα είναι ούτε Θεός ούτε άγγελος. Θα είναι 100% άνθρωπος, "μέσα απ' τους αδελφούς" των Εβραίων και "ακριβώς όπως ο Μωυσής"!