Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Απ' το ημερολόγιο ενός προσκυνητή - Γ' (Το όνειρο)

Το νυμφώνα Σου βλέπω
Σωτήρ μου κεκοσμημένον
και ένδυμα ουκ έχω 
ίνα εισέλθω εν αυτώ...
Είχα, λέει, μόλις πεθάνει κι ανέβαινα στον Παράδεισο.
Ο συνονόματός μου Αρχάγγελος με κράταγε απ' το χέρι και με πάγαινε σε μια αίθουσα μεγάλη και λαμπρή.
Σπρώχνω λίγο την πόρτα και τι να δω.
Πρώτο τραπέζι πίστα η αφρόκρεμα των αγίων: Γεώργιοι, Δημήτριοι, Φανούρηδες, Παρασκευές, Βαρβάρες, Κατερίνες...
"Α πα πα", λέω, "τι γυρεύω γω δω μέσα".
Ο Μιχαλάκης μ' έσπρωχνε να μπω, εγώ στήλωσα τα πόδια, τελικά επικράτησα...
"Μη με πολυζορίζεις", του λέω, "μ' αυτό το χάλι και τη λασπουριά που 'χω πάνω μου, ντρέπομαι να μπω. Άσε με δω, να τους βλέπω απ' τη χαραμάδα".
Μόλις το πα, εξαφανίζεται ο αρχάγγελος.
Κοιτάω παραμέσα και βλέπω ένα άλλο μεγάλο τραπέζι.
Εκεί ήταν μαζεμένα όλα τα ρεμάλια και τα αποβράσματα του κόσμου: ο αρχιλήσταρχος ο Μωυσής ο Αιθίοπας, η Μαρία η Αιγυπτία, ο τελώνης ο Ζακχαίος, ο Άσωτος υιός, ο ληστής που σταυρώθηκε δίπλα στο Χριστό, η πόρνη που του άλειψε τα πόδια, και χίλια δυο άλλα "μπουμπούκια".
Κι όλοι αυτοί μου 'καναν νοήματα να μπω.
Κει π' άρχιζα να ξεθαρρεύω και λύθηκαν κάπως τα πόδια μου φύσηξε η αύρα της θάλασσας, βρόντηξε το παραθυρόφυλλο και ξύπνησα.
Το λυχναράκι έκαιγε ακόμη και τα μάτια μου καρφώθηκαν στον απέναντι τοίχο.
Εκεί ήταν κάποιο καδράκι με κεντημένο ένα ρητό:
"Δεινόν η ραθυμία
Μεγάλη η μετάνοια"
Μυστήρια πράγματα...
Τέσσερις μέρες είμαι σε τούτο το δωματιάκι κι αυτό το καδράκι πρώτη φορά το βλέπω...

6 σχόλια:

Unknown είπε...

έχεις μετανιώσει για κάτι;

Ψονθομφανήχ είπε...

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου αρέσει η λέξη "μετάνοια".

Απλά πιστεύω πως ο κάθε ζωντανός οργανισμός βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση εξέλιξης, τα δεδομένα της ζωής του αλλάζουν και πολλές φορές, εκ των υστέρων πάντα, κρίνει πως κάποιες επιλογές του ήταν λάθος.

Νομίζω πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε "λάθος"!
Κάθε φορά, ανάλογα με τις εμπειρίες και την ωριμότητά μας, κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό.

Όταν γινόμαστε πιο έμπειροι και πιο ώριμοι θεωρούμε τις παλιές μας πράξεις "λάθος".
Αλλά έτσι αδικούμε τον εαυτό μας.

Πραγματικό "λάθος" είναι αυτό που δεν θα έπρεπε να κάνει ένας ώριμος και έμπειρος άνθρωπος....

Unknown είπε...

δηλαδή έτσι "καταργείται" η μετάνοια; τα ρίχνουμε όλα στην ωριμότητα και την κατάλληλη στιγμή του εαυτού μας ανάλογα με τις εμπειρίες; τότε ποτέ δεν θα είμαστε έτοιμοι για τίποτα. Μου φαίνεται πως εδώ κρύβεται "φόβος" για ρίσκο στη ζωή, να είσαι μαχητής κι όχι απλώς παρατηρητής και βολεψάκιας

Ψονθομφανήχ είπε...

Ας βρούμε λοιπόν μια συμβιβαστική λύση, αποδεχόμενοι πως όλα είναι θέμα τάιμινγκ!

Για να γίνει κάτι θετικό πρέπει να βρεθούν στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή, τα κατάλληλα άτομα.

Και, φυσικά, να συνωμοτίσει και το σύμπαν...

Unknown είπε...

μπορεί να είναι όλα θέμα σωστού timing, αλλά εάν πάρουμε όλες αυτές τις συνιστώσες που αναφέρεις ότι πρέπει να προϋπάρχουν τότε μιλάμε για πολλά "αν" κι αν μη τι άλλο δεν θα γίνει τίποτα και ποτέ...

Ψονθομφανήχ είπε...

Αν ειν’ να ’ρθει... θα ’ρθει.

Αλλιώς ας προσπεράσει...