Απ' το ημερολόγιο ενός προσκυνητή Β' (... αδιαλείπτως ξεψειρίζεσθε!)

Όπως μου 'λεγε ένας γέροντας, η ηθική παρακμή του Όρους ξεκίνησε γύρω στα 1890, όταν οι Ρώσοι άρχισαν να χτίζουν μεγαλόπρεπα μέγαρα χάρη στις πλούσιες προσφορές των ευσεβών συμπατριωτών τους.

Ευτυχώς, εμείς ζούμε σχεδόν πρωτόγονα.

Το πιο σύγχρονο αντικείμενο που διαθέτουμε είναι ένα κάδρο με τον Βασιλιά Γεώργιο τον Α'.

Αν εξαιρέσεις το λαπτοπάκι και μια αλλαξιά εσώρουχα δεν πήρα τίποτ' άλλο μαζί μου.

Σ' έναν τόπο που δεν χρειάζεσαι τίποτα, δεν πρέπει να κουβαλάς και τίποτα...

Κοιμόμαστε ελάχιστες ώρες. 

Όσες ακριβώς χρειάζεται για να μην βλαφτεί το μυαλό μας.

Χωρίς υπερβολή, στη Σκήτη είμαι το κελεπούρι που σπάει τη μονότονη ζωή των νηστειών και των προσευχών.

Εδώ, ως και τα μουλάρια παίρνουν μια όψη σοβαρή, δηλωτική ότι ανήκουν σε μια ιερή αδελφότητα.

Ευτυχώς υπάρχω κι εγώ που όλο και κάτι σκαρφίζομαι που κάνει τα σταφιδιασμένα και σπηλαιώδη μάγουλά τους να χαμογελάσουν.

Καμιά φορά το παρακάνω κι εγώ...

Μάλλον δεν θα 'πρεπε να τους πω για κείνον το γνωστό μου γερο-ναυτικό που κουβαλούσε πάντα μαζί του μια μαϊμού που αυνανιζόταν μανιωδώς σαν έβλεπε ρασοφόρο...

Την περασμένη νύχτα δέχτηκα σφοδρή επίθεση του πειρασμού.

Κάτι μικρές ψείρες, η προαιώνια συντροφιά κάθε γνήσιου ανατολίτη, οχυρώθηκαν στα πιο απόκρυφα σημεία των εσωρούχων μου.

Ακολούθησε μια σύντομη, αιματηρή και (ευτυχώς) νικηφόρα αναμέτρηση.

Το πρωί οι αδελφοί με βρήκαν εκνευρισμένο να προσπαθώ να βράσω τα ρούχα μου ψιθυρίζοντας μπινελίκια.

Νόμισαν πως προσεύχομαι αδιάλειπτα, γεγονός που αύξησε το σεβασμό τους στο πρόσωπό μου...