Όταν οι Χριστιανοί "μωραίνονται", λένε μεγάλες αλήθειες!

Δυο κληρικοί μας, ο παπα-Γιώργης Μεταλληνός κι ο παπα-Θόδωρος Ζήσης, έχουν μια ιδιομορφία:

Είναι τόσο σίγουροι για την αξία και την ανωτερότητα του Χριστιανισμού που δεν αισθάνονται την ανάγκη να κρύψουν λόγια, να παραποιήσουν την αλήθεια ή να καταφύγουν σε φτηνές δικαιολογίες.

Κι έτσι λένε μεγάλες αλήθειες.

Ο πρώτος αποκάλυψε ποιο ήταν το πραγματικό πρόβλημα των Χριστιανών με την εθνική θρησκεία.

Οι θεολόγοι προσπαθούν να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, πιπιλώντας τα γνωστά παραμυθάκια περί ειδωλολατρίας κλπ.

Οι Εθνικοί δεν ήταν ειδωλολάτρες, ή, καλύτερα, δεν ήταν περισσότερο ειδωλολάτρες απ' τους Χριστιανούς που προσκυνούν αγάλματα (στη Δύση) και ξυλοσανίδες (στην Ανατολή).

Πάντως οι αρχαίοι Έλληνες λείψανα δεν προσκυνούσαν ούτε "γεροντάδες" λάτρευαν...

Ο Μεταλληνός, λοιπόν, είπε τη μεγάλη αλήθεια: "ο Χριστιανισμός δεν μπορούσε (και δεν μπορεί) να ανεχθεί τη Διονυσιακή Ελευθεριότητα".

Δεν μπορεί ν' αντέξει το γέλιο, τη διασκέδαση, τις απολαύσεις της ζωής!

Το κοσμοείδωλό του είναι ο σταφιδιασμένος-καταθλιπτικός καλόγερος, που κλαίει μέρα-νύχτα για τις αμαρτίες του και ζει διαρκώς με "μνήμη θανάτου"...

Ο "έτερος Καππαδόκης", ο παπα-Ζήσης, είπε μια άλλη μεγάλη αλήθεια:

"Οι εικονομάχοι Ίσαυροι ήθελαν να φέρουν στο Βυζάντιο απ' τον 9ο αιώνα το μεγάλο κακό που συνέβη στη Δύση κάμποσους αιώνες μετά: το Διαφωτισμό"!

Γι' αυτό και οι τρισκατάρατοι Ίσαυροι προσπαθούσαν να συγκροτήσουν κοσμικό κράτος, να χωρίσουν την παιδεία απ' τη θρησκεία, να απαγορεύσουν στους καλόγερους να νέμονται άμεσα ή έμμεσα την εξουσία και τους καρπούς της.