"Αισχρόν γαρ εστίν γυναιξίν εν εκκλησία λαλείν"...

Στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής διαβάζουμε (για μια ακόμη φορά) πως το Ευαγγέλιο είναι θεόπνευστο.

Έχουμε αναλύσει και παλιότερα πόσο αδιέξοδη για την Εκκλησία και τη θεολογία της είναι η εμμονή στη "θεοπνευστία των Γραφών".

Γιατί τα Ιερά Κείμενα της Εκκλησίας είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, που γράφτηκαν σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, και εκφράζουν συγκεκριμένες κοινωνικές, ηθικές και πολιτικές αντιλήψεις που σήμερα έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί.

Κι αναγκάζονται οι θεολόγοι να καταφύγουν σε χίλιες δυο σοφιστείες προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα...

Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μας το έντυπο "Σκοπιά" των Μαρτύρων του Ιεχωβά (Σεπτέμβριος 2012) όπου, μεταξύ άλλων, θίγεται και η θέση των γυναικών στην Εκκλησία.

Και γίνεται μια συμπαθητική μεν πλην αστεία προσπάθεια να δικαιολογηθεί η απόλυτη θέση που εξέφρασε ο Απόστολος Παύλος στην Προς Κορινθίους Α' Επιστολή του(ιδ', 34), όπου διατάζει ρητά τις γυναίκες να σιωπούν κατά τις συνάξεις των πιστών.

Και οι μεν συμπαθείς "Μάρτυρες" προσπαθούν να αποδώσουν τις προτροπές του Παύλου στον ενθουσιασμό ορισμένων χριστιανών γυναικών που διέκοπταν τον ομιλητή για να κάνουν ερωτήσεις.

Αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και καθόλου τιμητική για τις γυναίκες!

Ο Παύλος θεωρούσε αδιανόητο και απρεπές οι γυναίκες να λαμβάνουν το λόγο στις συνάξεις των πιστών.

Οι γυναίκες δεν είχαν κανένα δικαίωμα να κηρύττουν στους άντρες το λόγο του Θεού, ούτε φυσικά να υποβάλλουν δημοσίως ερωτήσεις, να εκφράζουν απορίες, να διατυπώνουν τη γνώμη τους.

Ήταν υποχρεωμένες να υποτάσσονται στους άντρες, και μόνο στα στενά όρια του σπιτιού τους επιτρεπόταν ν' ακουστεί η φωνή του...