Ο Πιετισμός (Ευσεβισμός) ήταν ένα κίνημα στους κόλπους του προτεσταντισμού (τέλη 17ου-αρχές 18ου αι.) που σταδιακά επηρέασε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο.
Κατά τη γνώμη μου, δυο παράγοντες προκάλεσαν την εμφάνιση και διάδοση του ευσεβισμού:
α) Η διαπίστωση πως τα δόγματα δεν επηρεάζουν την καθημερινή ζωή, συνεπώς οι δογματικές αντιπαραθέσεις είναι αδιέξοδες και τροφοδοτούν μόνο το ναρκισσισμό και την ισχυρογνωμοσύνη των πρωταγωνιστών τους.
Γι' αυτό και ο πιετισμός είναι ουσιαστικά αδογματικός.
β) Η Εκκλησία είναι πλέον ένα "νεκρό σώμα". Στους κόλπους της αποκλείεται να βιώσει κανείς τη λεγόμενη "εκκλησιαστική αλήθεια".
Τι μπορεί να αποκομίσει σήμερα κάποιος απ' τον εκκλησιαστικό χώρο;
Μήπως τις θρησκευτικές πανηγύρεις όπου οι άγιοι τιμούνται με "βυζαντινή μεγαλοπρέπεια";
Μήπως τις ενοριακές εκδρομές σε θαυματουργούσες και μυροβλίζουσες εικόνες;
Μήπως τη συναναστροφή με ανθρώπους που ασχολούνται αποκλειστικά με "προφητείες", "666" και "σιωνιστικούς κινδύνους";
Ή, μήπως, θα οικοδομηθεί πνευματικά από αλληλοϋπονομευόμενους ιερείς κυνηγούς "τυχηρών" και θέσεων στις λεγόμενες "πλούσιες ενορίες";
Με δεδομένα τα παραπάνω, οι "ευσεβιστές" προσπαθούν "να σώσουν την παρτίδα".
Αντιτάσσουν την πρακτική ενεργητική ευσέβεια, με αγαθά έργα, μελέτη της Βίβλου, πρόοδο στις αρετές, ηθική συμπεριφορά κλπ.
Η στάση τους αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, "αμυντική", και δεν σημαίνει απαραίτητα "άρνηση του εκκλησιαστικού τρόπου ζωής" ή "ατομοκεντρική στάση ζωής".
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν ο άνθρωπος απομονώνεται από την κοινωνία, και ο πιστός από την Εκκλησία, μοιραία θα πέσει και σε αστοχίες, λάθη, αποτυχίες.
Οι "ατομικοί δρόμοι" είναι σίγουρα επικίνδυνοι.
Μερικές φορές όμως αποτελούν "λύσεις ανάγκης"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου