Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Τι τραβάμε κι εμείς οι καημένοι οι Θεολόγοι! (Ευτυχώς μας σώζει ο Άγιος Κόπρις)

Δεν είν’ να βρεθείς σε παρέα και να πεις πως είσαι θεολόγος.
Στην πέφτουν όλοι και σε αλαλιάζουν στις ερωτήσεις!
Πώς το ένα, γιατί το άλλο... ησυχία δεν βρίσκεις.
Σε προηγούμενο ποστάκι η Χριστίνα (η μπλόγκερ Butterfly) ρωτούσε γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα κι από δίψα.
Και χθες το απόγευμα, σ’ ένα καφέ, κάποιος άλλος με ρωτούσε πώς γίνεται ο Θεός έναν να τον κάνει πλούσιο για να τον δοκιμάσει, και κάποιον άλλον να τον κάνει φτωχό, πάλι για να τον δοκιμάσει. Και τι τη θέλει τη δοκιμασία ο Θεός, αφού ως παντογνώστης ξέρει το αποτέλεσμα;
Την επίσημη αντιπροσωπεία του Θεού στη γη να είχαμε, τόσες ερωτήσεις δεν θα μας έκαναν.
Και το ωραίο είναι πως περιμένουν και απάντηση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της δικής τους λογικής.
Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά. Ούτε σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις, ούτε δα κι η ανθρώπινη λογική εμπνέει καμία ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Ας απαντήσει πρώτα στο ερώτημα ποιο έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό, και μετά το ξανασυζητάμε...
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχει κι ο καημένος ο Άγιος Κόπρις (που η μάνα του τον γέννησε μέσα στις κοπριές) και μας βγάζει απ’ τη δύσκολη θέση.
Κάποτε, σε μια μεγάλη σύναξη ασκητών, συζητιόταν ένα λεπτό θεολογικό ζήτημα. Ο κάθε γέροντας είχε και τη δική του άποψη.
Όταν ήρθε κι η σειρά του Κόπρη να μιλήσει, όλοι κρεμάστηκαν απ’ τα χείλη του.
Εκείνος έκανε ν’ ανοίξει το στόμα του, κάτι να πει, αλλά πριν προλάβει να βγάλει λέξη, άρχισε να χαστουκίζει τον εαυτό του.
«Αλλοίμονό σου Κόπρη, αλλοίμονό σου Κόπρη», έλεγε.
Οι άλλοι γέροντες παραξενεύτηκαν, και τον ρωτούσαν γιατί χτυπιέται.
Κι εκείνος τους απάντησε:
«Εγώ παραμέλησα εκείνα που ο Θεός μού παρήγγειλε να κάνω, και τώρα προσπαθώ να εξηγήσω εκείνα που δεν μου ζήτησε»...

Δεν υπάρχουν σχόλια: