Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Η Εκκλησία απαγορεύει το θρησκευτικό όρκο!

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου η εντολή του Χριστού είναι σαφέστατη: "εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως"! Δηλαδή, σας απαγορεύω ρητά να ορκίζεστε για οποιονδήποτε λόγο.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος τονίζει πως δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε διάφορες προφάσεις για να ορκιζόμαστε.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάς προτρέπει να απαλλαγούμε απ' τη συνήθεια των όρκων.
Ο Γρηγόριος Παλαμάς συνιστά να αποφεύγουμε τελείως τον όρκο.
Τα ίδια ορίζουν ο 29ος κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου καθώς και η απόφαση της Συνόδου του Οικουμενικού Θρόνου το 1849.
Ο ισχύων Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας απαγορεύει στους ιερομόναχους και στους κληρικούς κάθε βαθμίδας να ορκίζονται. Επιτρέπει μόνο την διαβεβαίωση στην ιεροσύνη τους.
Συνεπώς δεν είναι η Εκκλησία εκείνη που επιβάλλει τον όρκο. Κι όσοι κληρικοί τάσσονται υπέρ του θρησκευτικού όρκου γιατί βλέπουν πίσω απ' το αίτημα της κατάργησής του μια προσπάθεια αποθρησκειοποίηση της κοινωνίας, απλά κινούνται έξω απ' το πνεύμα της Ορθοδοξίας
Τομ θρησκευτικό όρκο επέβαλε η Πολιτεία προκειμένου να ενισχύσει το αίσθημα ευθύνης όσων αναλαμβάνουν κάποια υπεύθυνη θέση ή καλούνται ως μάρτυρες στα δικαστήρια.
Σήμερα, η έννομη τάξη δίνει την ευχέρεια σε όσους καλούνται να ορκιστούν, να επιλέξουν μεταξύ θρησκευτικού και πολιτικού όρκου (δηλ. στην τιμή και στη συνείδησή του).
Κι αυτή, όμως, η ρύθμιση είναι ανεπαρκής και παραβιάζει την θρησκευτική ελευθερία αφού αναγκάζει τους πολίτες να αποκαλύπτουν τις όποιες θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Η καλύτερη λύση είναι η πλήρης κατάργηση του θρησκευτικού όρκου και η γενικευμένη καθιέρωση του αντίστοιχου πολιτικού.

6 σχόλια:

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

100 % σύμφωνος με την κατάργηση . Δεν είναι θέμα πίστης ο όρκος, αλλά μάλιστα και ενάντια στην πίστη, όπως πολύ καλά γράφεις.
Είναι ένα κατεστημένο στοιχείο μιας κοσμικής θρησκευτικότητας πού θέλει να λέγεται πίστη.
Ελπίζω στον φωτισμό πολλών, που δεν καταλαβαίνουν την διαφορά, ιερέων και μη.
Άλλωστε ο ίδιος ο όρκος θρησκευτικός ή πολιτικός, δεν ταιριάζει... πώς να το πώ... στην ευθύτητα, στην ακεραιότητα μας... όχι μόνο ως χριστιανών αλλά ως ανθρώπων...

Haris είπε...

Για μένα το πρόβλημα δεν είναι αν ο όρκος βρίσκεται στα όρια της Ορθοδοξίας, αλλά γιατί τόσος μίσος εναντίον του όρκου. Στην Ελλάδα ο όρκος ήταν κάτι ανάλογο με το σύγχρονο συμβόλαιο (φυσικά αυτό ισχύει για όλες τις χώρες πριν την γραπτή έκδοση των νόμων). Αυτή η άρνηση των χριστιανών για τον όρκο και η ταυτόχρονη κατάφασή του από τους Έλληνες, με κάνει αρκετά καχύποπτο όσον αφορά τους σκοπούς των χριστιανών. Τέσπα, δεν έχω ιδέα γι αυτά τα πράγματα, απλά απορώ.
Και φυσικά αδιαφορώ τόσο για την εναρμόνισή μου με την ορθοδοξία όσο και με το αν κάποιος κάποτε είπε οτι δεν πρέπει να ορκιζόμαστε. Αλίμονο αν ακολουθούμε εντολές κάποιου (αν θέλετε με κεφαλαία -δεν έχει διαφορά) που τις είπε πριν 2000 χρόνια σε εντελώς διαφορετική περιοχή και περιστασεις. Βλέπετε, η αθωότητα είναι τόσο σπάνιο πράγμα στον άνθρωπο, που τους πιο αθώους απ' όλους τους ονομάσαμε θεούς, προφήτες και επαναστάτες. Αθωότητα λοιπόν. Και ποιος είναι αθώος; Εκείνος που αρνείται: «το σάββατον δια τον άνθρωπο εγένετο, ουχ ο άνθρωπος δια το σάββατον». Καταλήγουμε λοιπόν στο μέγα συμπέρασμα του Νίτσε: «Τι αρνήθηκε ο Χριστός; Καθετί που ονομάζεται σήμερα χριστιανικό.» Άντε λοιπόν να γίνουμε χριστιανοί, και όχι μέλη της εκκλησίας.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πάτερ μου, ο θρησκευτικός όρκος έχει πλέον ξεπεραστεί και από την κοινωνία.
Μια βόλτα να περάσει κανείς απ' τα Δικαστήρια θα διαπιστώσει με πόση ευκολία ορκίζονται στο Θεό οι πάντες, που, φυσικά, αραδιάζουν χωρίς καμία ενοχή του κόμσου τα ψεύδη που τους υποδεικνύουν οι δικηγόροι...

Χάρη, οι χριστιανοί δεν "μισούν" γενικά τον όρκο.
Δεν έχουν κανένα πρόβλημα αν οι πιστοί των άλλων θρησκειών ορκίζονται στον Αλλάχ, στον Βούδα ή στο Ζωροάστρη.
Ούτε ενοχλούνται για όσους προτιμούν τον πολιτικό όρκο.
Δικαιούνται, όμως, να είναι αρνητικοί στον όρκο των ομοπίστων τους, τη στιγμή που τον απαγόρευσε ο ιδρυτής της θρησκείας τους.
Βέβαια, η ρητή απαγόρευση του όρκο απ' τον Χριστό, δεν αποτελούσε "παράλογη πράξη" ούτε ήταν μια "ιδιορρυθμία" του χαρακτήρα του.
Η επίκληση του ονόματος του Θεού για τιποτένεια πράγματα (και τέτοια θεωρούνται όλα τα υλικά και φθαρτά)δείχνει ασέβεια και τάση υποτίμησης του ίδιου το Θεού.
Πρόσθεσε και την τάση πολλών ανθρώπων να ορκλιζονται ψέματα, και ίσως κατανοήσεις τη στάση της εκκλησίας έναντι του θρησκευτικού όρκου...

Haris είπε...

Thnxs για το ξεκαθάρισμα, αν και τώρα που τα διάβασα θυμήθηκα ότι τα κάναμε στα θρησκευτικά:)

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Προσωπικά, ενώ θαυμάζω τον Νίτεσε,γιατί έγραφε με αίμα και δάκρυ και όχι απλά για να φιλοσοφήσει,πιστεύω πώς την έχασε λίγο την μπάλα έως και πολύ. Δεν ξέρω... ίσως έφταιγε το πουριτανικό περιβάλλον της δύσης ή η ρωμαιοκαθολική εξουσιαστική απάτη πού τον έκαμαν να έρθει σε επαφή με μια διεστραμμένη και άσχετη μορφή χριστιανισμού. Ϊσως το πρόβλημα του από την άλλη να ήταν φροϋδικό καθαρά(δεν το γράφω με εμπάθεια) και επινόησε τον υπεράνθρωπο,έτσι όπως θα κοιμόταν αγκαλιά με ένα αρκουδάκι.(και πάλι δεν χαριτολογώ εμπαθώς). Πάντως δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε σε πάρα πολλά σημεία. Σχεδόν τον συμπαθώ και τον λυπάμαι. Φλογερό πνεύμα με λάθος συλλήψεις. Θύμα των Ναζί επίσης η φιλοσοφία του.
Τέλος,πολύ παρεξηγημένος "προφήτης" πού τον σκότωσε η ίδια η αγάπη. Καμιά φορά δεν μπορούμε να αντέξουμε ομορφιά και αγάπη. Ιδιαίτερα όταν ανατρέπει η πραγματικότητα τους όλο το πρότερο δογματικό μας ιδεοσύστημα.
Γνώμη μου.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πάτερ μου, η αλήθεια είναι πως είστε απ' τους καλύτερους συζητητές!
Όχι τόσο για τις γνώσεις σας, αλλά αλλά για την καλή σας προαίρεση.
Δυστυχώς, στον χώρο του ορθόδοξου κλήρου έχει καλλιεργηθεί μια "κομπλεξική αμυντική-αρνητική στάση" απέναντι στα θέματα που θίγετε...

Πάω τώρα να ανεβάσω ένα ποστάκι με θέμα το "μη κρίνετε ίνα μην κριθείτε".
Αφορμή αποτέλεσε ένας διάλογος, όχι και τόσο δημιουργικός είν' αλήθεια, στο ιστολόγιο του π. Αντωνίου.