Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Αγιοποιήσεις της ... πυρκαγιάς!

Σε μια τηλεοπτική εκπομπή ο π. Μεταλληνός όταν ρωτήθηκε "γιατί η Εκκλησία αφόρισε τον Ρήγα;", απάντησε: "ο αφορισμός δεν εστρέφετο κατά του προσώπου του Ρήγα Φεραίου, αλλά ήταν απόρριψη των αντιχριστιανικών ιδεών της γαλλικής επανάστασης που εκείνος πρέσβευε"!
Στα τέλη του 18ου αιώνα κορυφώθηκε η διαμάχη μεταξύ Εκκλησίας και Διαφωτιστών.
Η Εκκλησία αντιδρούσε στην αναγέννηση της ελληνικής παιδείας. Δεν συμφωνούσε με τη διδασκαλία της φιλοσοφίας ή των πρακτικών επιστημών, όπως η γεωμετρία και τα μαθηματικά!
Θεωρούσε πως αρκούσαν το Ψαλτήρι και η Γραφή...
Γι' αυτό και αφορίζει όσους εισάγουν στα ελληνικά σχολεία τα "δυτικά και άθεα γράμματα", και σε εγκύκλιό της θεωρεί ως όργανα του παμπόνηρου και μισάνθρωπου διαβόλου "τους Βολταίρους, τους Ροσούς και τους Σπινόζας"...
Την ίδια περίοδο υπήρξαν και αρκετοί φωτισμένοι κληρικοί που πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια του λεγόμενου "Ελληνικού Διαφωτισμού".
Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Ευγένειο Βούλγαρη, Μικηφόρο Θεοτόκη, Νεόφητο Δούκα, Νεόφητο Βάμβα, Άνθιμο Γαζή...
Δυστυχώς, καμία απ' αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες δεν θεώρησε η Εκκλησία μας άξια προς αγιοποίηση.
Αντίθετα, έσπευσε το 1995 να αγιοποιήσει τον Αθανάσιο Πάριο, που το 1800, στο έργο του "Χριστιανική Απολογία" είχε γράψει: "Μακράν (=μακριά από μας) η διαλεκτική σχέση, μακράν η πολύσχημος Γεωμετρία, μακράν η κενέμφατος Άλγεβρα, μακράν κάθε ανθρώπινη επιστήμη και μάθησις"...

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Απ' τον Μίθρα στον Ιησού...


Τους τρεις πρώτους αιώνες οι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα μαζί με τα Θεοφάνια
Η γιορτή μεταφέρθηκε στις 25 Δεκεμβρίου κατά τον 4ο αιώνα. Ώστε να συμπέσει με τη γιορτή του Θεού Μίθρα.
Ο Μίθρας ήταν ο θεός του "ουρανίου φωτός", που προκαλούσε την ανατολή και οι Ρωμαίοι τον χαρακτήριζαν "ανίκητο ήλιο".
Γεννήθηκε τη μέρα εκείνη απ' τη μήτρα μιας παρθένου και επέστρεψε στον ουρανό σε ηλικία 33 ετών.
Οι πιστοί του λάτρευαν τον Μίθρα όχι σε ναούς αλλά σε σκοτεινές σπηλιές. Γιατί συμβόλιζε την έξοδο απ' το έρεβος της γης στο ουράνιο φως.
Ο ίδιος ο Μεγάλος Κωνσταντίνος ήταν αρχιερέας του Θεού Ήλιου-Μίθρα...

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Δυο προσευχές...

"Θεέ μου, δώσε μας τη δύναμη ν' αλλάξουμε ό,τι μπορεί ν' αλλάξει, τη στωικότητα να αποδεχτούμε όσα δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε και τη σοφία να διακρίνουμε το ένα από το άλλο".
"Θεέ μου, ποτέ να μην μας δώσεις όσα μπορούμε ν' αντέξουμε".

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς!

Η "αλήθεια που μας ελευθερώνει"
είναι εκείνη που δεν θέλουμε ν' ακούσουμε...

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Τι απέγιναν τα χαμένα έργα του Πλάτωνα;

Σε αντίθεση με τους μεσαιωνικούς καλόγερους της Δύσης, οι Αιγύπτιοι Πατέρες της ερήμου απέρριπταν την έννοια της μάθησης και τη "γνώση για τη γνώση"!
Ο Άγιος Αντώνιος ήταν αρνητικός απέναντι στα βιβλία. "Στον άνθρωπο που έχει σώας τα φρένας δεν χρειάζονται βιβλία", δίδασκε. Το μόνο βιβλίο που χρειαζόταν ο ίδιος ήταν η φύση "που ως δημιούργημα του θεού είναι παρούσα κάθε φορά που θέλουμε να διαβάσουμε τα λόγια Του"...
Πολλοί απ' τους κόπτες μοναχούς, οπαδούς του Αγίου Αντωνίου, ακολουθούν το παράδειγμά του. Προτιμούν μια ζωή σκληρής χειρωνακτικής δουλειάς και πολύωρης προσευχής, παρά μια ζωή μελέτης.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ένας Βρετανός περιηγητής επισκέφτηκε το κοπτικό μοναστήρι στο Ουάντι Νατρούν ανακάλυψε χειρόγραφα χαμένων έργων του Ευκλείδη και του Πλάτωνα που χρησιμοποιούνταν ως πώματα των δοχείων με το λάδι της Μονής...

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Τα Εισόδια της Θεοτόκου...

Η διήγηση για τα Εισόδια της Θεοτόκου περιλαμβάνονται στο Απόκρυφο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου.
Εκεί περιγράφεται πως οι γονείς της Μαρίας, σε ηλικία τριών ετών, την αφιέρωσαν στο ναό του Σολόμωντα, όπου παρέμεινε για 12 χρόνια κλεισμένη σε ένα σκοτεινό χώρο, τα Άγια των Αγίων, τρεφόμενη από Άγγελο.
Η περιγραφή αυτή είναι εξωφρενική!
Κατ' αρχήν, τα Άγια των Αγίων ήταν ο πλέον ιερός χώρος των Ιουδαίων. Μόνο ένα πρόσωπο, ο Μέγας Αρχιερεύς, μπορούσε να εισέλθει σε αυτόν και μόνο μια φορά το χρόνο...
Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως η ιουδαϊκή θρησκεία ήταν αρκετά μισογυνική. Είναι σίγουρο πως ουδέποτε θα επέτρεπαν έστω και σε ένα μικρό κοριτσάκι να εισέλθει στον φοβερό τόπο της παρουσίας του Θεού!
Ειλικρινά, δεν κατανοούμε για ποιο λόγο η Εκκλησία μας εξακολουθεί να εορτάζει ένα τόσο χοντροκομμένο ψέμα.
Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από θρύλους και μυθεύματα.
Ούτε το συγκεκριμένο γεγονός φαίνεται να προσθέτει κάτι στην ιερότητα του προσώπου της Παναγίας. Και μόνο που επελέγη να κυοφορήσει τον Χριστό, φτάνει και περισσεύει...
Ένα απ' τα κλασικά επιχειρήματα του ιερατείου μας είναι πως "η Παναγία μπήκε στα Άγια των Αγίων για να καλλιεργηθεί και να ωριμάσει πνευματικά"!
Το βρίσκουμε, τουλάχιστον, αφελές. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κάνει τη δουλειά του παντού!
Άλλωστε, στα Άγια των Αγίων ούτε ο ίδιος ο Ιησούς δεν μπήκε...
Κλείνουμε με μια μικρή ιστορική υπενθύμιση: τη συγκεκριμένη εορτή καθιέρωσε η Εκκλησίας μας πολύ καθυστερημένα, και συγκεκριμένα τον 8ο αιώνα!
Αυτό και μόνο λέει πολλά...

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Προς "αραβοποίηση" του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων;

Από την περίοδο, ήδη, της οθωμανικής κυριαρχίας στους Αγίους Τόπους άρχισε να αμφισβητείται ο ελληνορωμαίικος χαρακτήρας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Τις τελευταίες δεκαετίες το πρόβλημα έγινε οξύτερο καθώς η πλειονότητα της Αγιοταφικής
Αδελφότητας είναι ελληνικής καταγωγής, το ποίμνιο, όμως, είναι στην συντριπτική του πλειοψηφία Παλαιστίνιοι και Ιορδανοί.
Έτσι, με κάθε ευκαιρία, μπαίνει το ζήτημα της "αραβοποίησης" του Πατριαρχείου.
Το πρόβλημα περιπλέκεται περισσότερο λόγω της σύνδεσής του με το ευρύτερο "μεσανατολικό ζήτημα".
Η διοίκηση του Πατριαρχείου λειτουργεί με βάση τον ιορδανικό νόμο του 1958 αλλά βρίσκεται στη ντε φάκτο ισραηλινή κυριαρχία.
Οι πατριάρχες πρέπει να προστατεύουν τα δίκαια του αραβόφωνου ποιμνίου τους και, ταυτόχρονα, να μην έρχονται σε σύγκρουση με τα ισραηλινά συμφέροντα...
Η ιδανική και πλέον ορθόδοξη λύση θα ήταν οι ελληνόφωνοι και αραβόφωνοι ορθόδοξοι χριστιανοί να αποτελούν ένα ενιαίο ποίμνιο, και οι καταλληλότεροι απ' αυτούς, χωρίς καμία φυλετική διάκριση, να γίνονται κληρικοί, επίσκοποι και Πατριάρχες.
Κάτω, όμως, απ' τις επικρατούσες γεωπολιτικές συνθήκες φαίνεται πως η καλύτερη λύση είναι η εξής:
Να διατηρηθεί ο ελληνοορθόδοξος χαρακτήρας του Πατριαρχείου με την ταυτόχρονη δημιουργία αυτοκέφαλων ορθόδοξων εκκλησιών στην Παλαιστίνη και στην Ιορδανία που θα ποιμένονται από Άραβες κληρικούς και επισκόπους, κάτω από την υψηλή εποπτεία του Πατριαρχείου.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Σύντομη ιστορία της εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Β)

Το Φεβρουάριο του 648 μ.Χ. ο Πατριάρχης Σωφρόνιος υπογράφει στο Όρος των Ελαιών συνθηκολόγηση, και η Ιερουσαλήμ περνάει στα χέρια των Αράβων.
Παρά την περιβόητη "αχτιναμέ" του Ομάρ, που εγγυήθηκε την ασφάλεια και τον σεβασμό των ιερών τόπων, οι χριστιανοί της πόλης γνώρισαν περιόδους μεγάλων θλίψεων και διωγμών...
Το 1007, ο παράφρων χαλίφης Χάκεμ εξαπέλυσε σφοδρό διωγμό των χριστιανών που έληξε με τη θανάτωσή του από τον ίδιο του τον αδελφό...
Το 1099 οι δυτικοί Σταυροφόροι μπαίνουν στα Ιεροσόλυμα, διορίζουν Λατίνο Πατριάρχη και εκδιώκουν τους ελληνοορθόδοξους μοναχούς απ' τα προσκυνήματα, τα μοναστήρια και τους ναούς.
Το 1187 οι Μαμελούκοι του Σαλαδίνου (τουρκικής και κιρκάσιας καταγωγής) εκδιώκουν τους λατίνους και επαναφέρουν τους ορθόδοξους Πατριάρχες.
Αξίζει να αναφέρουμε πως οι Άραβες, στις καθημερινές τους πεοσευχές, παρακαλούν το Θεό να τους στείλει έναν δεύτερο Σαλαδίνο για να εκδιώξει τους "άπιστους" απ' τα εδάφη τους!
Το 1517 η Παλαιστίνη περνά στα χέρια των Οθωμανών και ο Σουλτάνος Σελήμ, με φιρμάνι, διασφαλίζει τα προνόμια των ελληνοορθόδοξων.
Οι διάδοχοί του, όμως, παραχώρησαν ανάλογα προνόμια και σε Λατίνους και Αρμένιους, που με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να οικειοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότερα προσκυνήματα
Μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου ανέκυψε το λεγόμενο "αραβικό ζήτημα".
Με την υποκίνηση και των Ρώσων, οι αραβόφωνοι ορθόδοξοι της Συρίας και της Παλαιστίνης προσπάθησαν να δώσουν αραβικό χαρακτήρα στο Πατριαρχείο.
Η διένεξη λήγει προσωρινά το 1958, όταν ο Βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεϊν εξέδωσε νόμο που διασφάλιζε τον ελληνικό χαρακτήρα του Πατριαρχείου...

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Απ' τον Πλάτωνα στους Βενεδικτίνους...

Το 529 μ.Χ., με αυτοκρατορικό διάταγμα, κλείνει η Ακαδημία Πλάτωνος στην Αθήνα, και όλες οι φιλοσοφικές σχολές της πόλης.
Την ίδια χρονιά ιδρύεται το Τάγμα των Βενεδικτίνων. Ήταν το μεγαλύτερο μοναχικό τάγμα του Μεσαίωνα.
Έτσι, μπορούμε να πούμε, πως το έτος 529 ήταν το τέλος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και η αρχή της εκκλησιαστικής κυριαρχίας.
Από τότε, τα μοναστήρια είχαν το μονοπώλιο της μόρφωσης, της σκέψης και του διαλογισμού...

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Η σβάστικα των Ευαγγελιστών!

Όλοι ξέρουμε πως στους τοίχους των ευαγγελικών εκκλησιών δεν κρέμονται εικόνες αγίων, και πολύ περισσότερο πολιτικά σύμβολα.
Όμως, την 1η Μαΐου 1935 έγινε η μεγάλη ανατροπή. Η ναζιστική οργάνωση γυναικών στη γερμανική πόλη Ρότενμπουργκ ανάρτησε στον τοπικό γοτθικό ναό μια θηριώδη σβάστικα 8 τετραγωνικών μέτρων!
Στις λωρίδες της σβάστικας απεικονίζονταν αγήματα των SA (Σώματα Ασφαλείας), της Γερμανικής Νεολαίας και της Γερμανικής Ομοσπονδίας Νεανίδων.
"Η εκκλησία έλαβε την απόφαση και οι γυναίκες της προσέδωσαν νόημα", τόνισε ο ηγέτης του τοπικού ναζιστικού κόμματος.
Το "νόημα", προφανώς, ήταν η εθελούσια μετάταξη των χριστιανών γυναικών στη "χιτλερική θρησκεία"...

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Σύντομη ιστορία της εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Α)

Πρώτος Επίσκοπος της χριστιανικής εκκλησίας των Ιεροσολύμων υπήρξε ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος.
Σημαντική ήταν η συμβολή του, ως προεδρεύοντα, στην Αποστολική Σύνοδο του 50/51 μ.Χ.
στην οποία ήρθαν αντιμέτωποι οι δυο πρωτοκορυφαίοι, ο Πέτρος και ο Παύλος, με τελική επικράτηση του δεύτερου. Έκτοτε, ο χριστιανισμός αποδεσμεύεται οριστικά απ' τον ιουδαϊσμό και ανοίγεται στον "εθνικό κόσμο".
Η Σύνοδος αυτή καταρρίπτει και τα επιχειρήματα της Δυτικής Εκκλησίας περί παπικού "πρωτείου" και "αλάθητου". Γιατί ο Πέτρος ούτε προήδρευσε στη Σύνοδο αυτή ούτε οι απόψεις του επικράτησαν...
Ο Ιάκωβος Αδελφόθεος βρήκε τραγικό θάνατο το 62 μ.Χ. Μετά τη δημόσια ομολογία του πως πιστεύει στο Χριστό, οι συμπατριώτες του Ιουδαίοι τον ανέβασαν στο ψηλότερο σημείο του Ναού και τον γκρεμοτσάκησαν.
Ταυτόχρονα ξεκινά και ο διωγμός των χριστιανών στα Ιεροσόλυμα, που τους αναγκάζει να καταφύγουν στην Πέλλα της Περαίας, στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη. Η φυγή αυτή τους έσωσε, καθώς 8 χρόνια αργότερα (70 μ.Χ.) οι ρωμαϊκές λεγεώνες του Τίτο ισοπέδωσαν τα Ιεροσόλυμα και πήραν για δούλους όσους κατοίκους δεν θανατώθηκαν.
Το 135 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αδριανός ίδρυσε στα ερείπια της πόλης τη Αιλία Καπιτωλίνα, οπότε οι χριστιανοί της Πέλλας μπόρεσαν να επιστρέψουν στην κοιτίδα τους.
Απ' τον 4ο αιώνα η πόλη ξαναβρίσκει την παλιά της αίγλη. Η Ελένη, μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ισχυρίζεται πως ανακάλυψε τον Τίμιο Σταυρό και οικοδομεί πολυάριθμους μεγαλοπρεπείς ναούς σε όλα τα σημεία της περιοχής που συνδέονται με τη ζωή, τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού.
Το 451 μ.Χ. η Δ' Οικουμενική Σύνοδος αναβαθμίζει την Επισκοπή Ιεροσολύμων σε Πατριαρχείο.
Τον 6ο αιώνα ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ενισχύει το Πατριαρχείο με ειδικά νομοθετικά μέτρα και τεράστια χρηματικά ποσά. Επί των ημερών του χτίστηκε ο ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου, που έναν αιώνα αργότερα μετέτρεψαν οι Άραβες στο τέμενος του Αλ Άκσα (= το αγιότατο).
Η τελευταία βυζαντινή αναλαμπή στους Αγίους Τόπους ήταν επί αυτοκράτορα Ηράκλειου, που εξεδίωξε τους Πέρσες, ελευθέρωσε τον αιχμάλωτο Πατριάρχη Ζαχαρία, και την Κυριακή των Βαΐων του 630 μ.Χ. ύψωσε στον Γολγοθά τον Τίμιο Σταυρό.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Η Εκκλησία είναι μια πνευματικά χρεοκοπημένη ΔΕΚΟ!

Τον περασμένο μήνα, με την έναρξη του νέου σχολικού έτους, είδαμε πάλι να επαναλαμβάνονται αυτές οι βαρετές και ανούσιες τελετές των αγιασμών.
Ευτυχώς, που ένας ιεράρχης, ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, είχε το θάρρος να πει μερικές αλήθειες. Ας δούμε μερικά αποσπάσματα:
"Μόλις πριν από λίγο ολοκληρώθηκε ο αγιασμός. Ήλθε ο ιερέας, ιδιόμορφα ντυμένος, διάβασε μερικά λόγια που λίγοι τα κατάλαβαν, έκανε κάποιες κινήσεις στους περισσότερους ακατανόητες και τέλειωσε.
Όλο αυτό μοιάζει με κατάλοιπο άλλων παλαιότερων εποχών. Οι πολιτικοί μας διστάζουν να το καταργήσουν. Εσάς δεν σας ενδιαφέρει γιατί σε λίγο θα τελειώσει και του χρόνου πάλι.
Κανείς δεν το καταλαβαίνει, όπως γίνεται. Ούτε και η Εκκλησία. Απλά, αυτή το δέχεται ως κεκτημένο δικαίωμά της, που δεν θα ήθελε να το χάσει.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συντηρούμε, στην ουσία να εξευτελίζουμε κάτι ιερό... Σκέφτηκα, έτσι που καταντήσαμε τον αγιασμό, φέτος να μην τον κάνουμε. Να πω στους ιερείς να καθήσουν στους Ι. Ναούς κι από κει να προσευχηθούν για σας. Υποχώρησα γιατί κάποιοι δεν είναι έτοιμοι να το δεχτούν και δεν θέλησα ως Επίσκοπος να τους λυπήσω...
Αξιώστε Εκκλησία όχι με αδικαιολόγητους συντηρητισμούς, νεκρούς συμβολισμούς και πομπώδεις τελετουργίες. Όχι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, με δικαιώματα, περιουσίες και διεκδικήσεις. Αλλά Εκκλησία με πονεμένο προφητικό λόγο, με αυθεντική πίστη, θυσιαστική μαρτυρία και άγια ζωή..."

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Ιερουσαλήμ: η πόλη των τρελών!

Το τέμενος του Ομάρ είναι το τρίτο κατά σειρά σπουδαιότητας ιερό προσκύνημα των μουσουλμάνων. Χτίστηκε στην τοποθεσία απ' την οποία πιστεύουν πως αναλήφθηκε ο Μωάμεθ. "Κατά σύμπτωση" είναι το ίδιο σημείο που είχε χτιστεί ο ναός του Σολομώντα!
Οι Εβραίοι, που ονειρεύονται να επανοικοδομήσουν το Ναό τους, πρέπει πρώτα να κατεδαφίσουν το συγκεκριμένο τέμενος, δηλαδή να περάσουν πάνω απ' τα πτώματα όλων των μουσουλμάνων...
Η Ιερουσαλήμ είναι και η κοιτίδα του χριστιανισμού. Εδώ παρέδωσε ο Χριστός το μεγαλύτερο μυστήριο της θρησκείας του, τη Θεία Ευχαριστία, εδώ έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε. Εδώ ιδρύθηκε και η πρώτη εκκλησία την ημέρα της Πεντηκοστής.
Το 636, όταν οι Άραβες κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ, ο χαλίφης Ομάρ μπήκε στην πόλη σαν απλός βεδουίνος, καβάλα στην καμήλα του.
Ο πατριάρχης Σωφρόνιος, ως εκπρόσωπος των ηττημένων Βυζαντινών, τον οδήγησε στα ερείπια του ναού του Σολομώντα. Ο Ομάρ έβγαλε το μανδύα του, τον άπλωσε και σκούπισε τις ιερές πέτρες που στέγαζαν τον πρώτο ναό στον κόσμο που λατρεύτηκε ο Ένας και Μοναδικός Θεός...
Στην Ιερουσαλήμ κάθε γωνιά του δρόμου έχει κι από έναν μάρτυρα ή ένα μνημείο, έναν άγιο ή κάποιο προσκυνητάρι. Το χώμα της έχει ποτιστεί με αίμα που χύθηκε στο όνομα της πίστης.
Τα ψυχιατρεία είναι γεμάτα κατά φαντασίαν αγίους, που αυτοαποκαλούνται Δαβίδ, Ησαΐας, Ιησούς, Άγιος Παύλος, Μωάμεθ...

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Με γαϊδουράκι μπήκε ο Χριστός, με ιπτάμενη γαϊδουρίτσα ο Μωάμεθ!

Άγιοι Τόποι είναι ολόκληρη η Παλαιστίνη, η καρδιά του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ!
Βράχια άγονα, γυμνά ηλιοκαμένα βουνά, άνυδροι έρημοι, η θάλασσα της Γαλιλαίας...
Χώροι γεμάτοι συνθέσεις, χρώματα και δονήσεις.
Ιερουσαλήμ: οικεία και απόκοσμη, ιερή και καταραμένη, πραγματική κι ονειρεμένη. Φορτωμένη τρούλους, καμπαναριά και μιναρέδες. Με τη γεύση του αίματος, τη σφραγίδα της θλίψης. Αναδίδει άρωμα εξαγνισμού, ελπίδας, παρηγοριάς...
Ένα απίστευτο μωσαϊκό λαών συμβιώνουν στην "ακυβέρνητη" τούτη πολιτεία. Και τρεις θρησκείες κυριαρχούν. Τρία σύμπαντα που το καθένα αρνείται τ' άλλα δύο!
Ήταν πάγια τακτική των Ρωμαίων να κατασκευάζουν ναούς πάνω στους αλλόθρισκους ιερούς τόπους. Τους μιμήθηκαν απόλυτα χριστιανοί και μουσουλμάνοι.
Τούτη την πόλη έκανε πρωτεύουσα του κράτους του ο προφητάναξ Δαβίδ το 1003 π.Χ. Ήταν η πόλη που επέλεξε ο Θεός για τον περιούσιο λαό του, το σύμβολο της εθνικής και θρησκευτικής ενότητας του εβραϊκού λαού...
Εδώ έχτισε ο Σολωμόντας τον περίφημο ναό του το 957 π.Χ. Τον κατέστρεψαν αργότερα οι Βαβυλώνιοι, τον ξανάχτησε ο Ιεροβοάμ και τον ισοπέδωσαν οι Ρωμαίοι το 70 μ.Χ.
Οι Εβραίοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως ένα τμήμα απ' τα ερείπια του Ναού τους σώζεται μέχρι σήμερα. Είναι το περίφημο "Τείχος των Δακρύων", τόπος περισυλλογής και προσευχής των σύγχρονων Ιουδαίων...
Ο τόπος τούτος είναι ιερός και για τους μουσουλμάνους. "Αλ Κουτς", "η Αγία", έτσι αποκαλούν την πόλη οι Άραβες. Εδώ έφτασε μια νύχτα ο Προφήτης Μωάμεθ, πάνω στη φτερωτή γαϊδουρίτσα του, από τη Μέκκα, και αναλήφθηκε στους ουρανούς παρέα με τον αρχάγγελο Γαβριήλ!

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Το μυστικό για να γεννήσετε τρίδυμα!

Αν ταξιδέψεις στην Ανατολή, στις πατρίδες του Χριστιανισμού, συνειδητοποιείς πόσο στενή είναι η σχέση του με τον Ισλαμισμό. Άλλωστε, μέχρι τον 8ο αιώνα πολλοί βυζαντινοί θεωρούσαν το Ισλάμ "χριστιανική αίρεση"!
Ένας ορθόδοξος χριστιανός είναι πολύ πιο κοντά μ' έναν μουσουλμάνο Σούφι παρά μ' έναν Αμερικάνο προτεστάντη...
Το 20% των Σύριων είναι χριστιανοί. Απ' το 1970, που ανέβηκε στην εξουσία ο Άσαντ, νιώθουν πολύ ασφαλείς. Η οικογένεια Άσαντ ανήκει σε μια ισλαμική αίρεση, τους Αλεβίδες, που οι "ορθόδοξοι"-σουνίτες μουσουλμάνοι τους αποκαλούν ειρωνικά "μικρούς χριστιανούς"...
Στα λαϊκά στρώματα του συριακού λαού επικρατεί έντονος συγκρητισμός. Μουσουλμάνοι επισκέπτονται ως προσκυνητές χριστιανικά μοναστήρια, και αντιστρόφως!
Ιδιαίτερα δημοφιλής είναι ένας άγιος του Σουφισμού, ο Νέμπι Γιούρι. Μάλλον ταυτίζεται με τον Ουρία τον Χετταίο της Βίβλου. Χιλιάδες χριστιανοί κοιμούνται στον τάφο του για να βρουν κάποια θεραπεία.
Κάποια μέρα μπήκαν κλέφτες στον τάφο του αγίου και βούτηξαν μερικά αφιερώματα. Ο σεϊχης-υπέυθυνος του προσκυνήματος τον κατσάδιασε τον άγιο: "νομίζω πως πρέπει να προσέχεις περισσότερο τον εαυτό σου", του είπε.
Απ' την άλλη μεριά, το χριστιανικό μοναστήρι της Παρθένου της Σεϊντάγια γίνεται πόλος έλξης χιλιάδων μουσουλμάνων γυναικών που έχουν πρόβλημα τεκνοποιίας. Έρχονται το βράδυ, κάνουν τάματα και κοιμούνται σε μια κουβέρτα μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας.
Ορισμένες πίνουν κι απ' το λάδι της καντήλας της, και οι πιο τολμηρές τρώνε και το φιτίλι!
Μια κοπέλα απ' την Ιορδανία ήταν τόσο απελπισμένη που κατάπιε 20 φιτιλάκια!
Σε εννιά μήνες γέννησε τρίδυμα...

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Τεμάχιζαν τους αγίους πριν ακόμα πεθάνουν...

Παράξενη πόλη η αρχαία Αντιόχεια. Χτισμένη στο κέντρο μιας σεισμογενούς ζώνης, κάθε 200-300 χρόνια καταστρέφονταν! Ίσως αυτό να έκανε τους κατοίκους της πιο δεισιδαίμονες και θρησκόληπτους...
Οι Αντιοχειανοί δεν στρέφονταν για καθοδήγηση ούτε στους ιερείς ούτε στον βυζαντινό Έπαρχο. Όσοι δεν κατέφευγαν στους μάγους, ζητούσαν στήριξη και συμβουλές από έναν φημισμένο ερημίτη που ζούσε λίγα μίλια έξω απ' την πόλη: τον Άγιο Συμεών τον Στυλίτη!
Ανεβασμένος πάνω σ' έναν στύλο, χειμώνα-καλοκαίρι, καλούσε τους πιστούς σε μετάνοια και απειλούσε με φριχτές τιμωρίες όσους δεν εγκατέλειπαν τον αμαρτωλό βίο...
Μέσα στην πόλη κυριαρχούσε η διαφθορά και η κραιπάλη! Οι παπάδες και οι καλόγεροι δεν είχαν κανένα κύρος. Ο ειδωλολάτρης ρήτορας Λιβάνιος τους αποκαλούσε "μαυροφορεμένη φυλή που τρώνε περισσότερο κι από ελέφαντες και σαρώνουν σαν χείμαρρος τη χώρα"!
Αλλά κι ο μαθητής του, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, παραδέχεται σ' ένα του κήρυγμα πως "σε τούτη την πόλη δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περηφανεύεται -έστω και ψέματα- πως ξυλοφόρτωσε έναν μοναχό"!
Στα γύρω, όμως, χωριά επικρατούσε άλλο κλίμα. Οι βυζαντινοί χωρικοί στρέφονταν για παρηγοριά στους ανεξάρτητους κι αχειροτόνητους αγίους. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να τους σώσουν απ' τα δαιμόνια. Σ' αυτά οι αγράμματοι χωρικοί απέδιδαν όλες τις προσωπικές τους κακοτυχίες.
Η φήμη του Συμεών είχε φτάσει παντού. Σαν ποτάμι κατέφθαναν πιστοί απ' όλη την αυτοκρατορία για να πάρουν την ευλογία και την ευχή του.
Στην έρημο της Αντιόχειας υπήρχαν πολλοί ακόμη εκκεντρικοί ασκητές. Ο Βαράδατος είχε φτιάξει σε μια βουνοκορφή ένα ξύλινο κιβώτιο στο οποίο κατοικούσε διαρκώς σκυμμένος. Αλλά κι ο Θαλελαίος είχε φτιάξει ένα στενό κλουβί κι εκεί έζησε 10 χρόνια διπλωμένος στα δύο, με το κεφάλι του να πιέζει τα γόνατα...
Για τους επαρχιώτες, το να ζήσει και να πεθάνει ένας ασκητής κοντά στο χωριό τους ήταν καλός οιωνός. Όλοι ήθελαν να έχουν σπίτι τους ένα τεμάχιο απ' το ιερό του λείψανο! Μόλις διαδιδόταν πως κάποιος ερημίτης ήταν στα τελευταία του, εκατοντάδες χωριάτες μαζεύονταν γύρω του έτοιμοι να τον κατατεμαχίσουν μόλις ξεψυχούσε!
Υπάρχουν μαρτυρίες πως ξερίζωναν τρίχες απ' τα μαλλιά και τα γένια των ασκητών πριν καν πεθάνουν...

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

"Ληξιαρχείο θανάτου"...

Στον Άθω δεν γεννιούνται άνθρωποι. Μόνο πεθαίνουν! Είναι "ληξιαρχείο θανάτου"! Αλλά "εκ θανάτου εις ζωήν"...
Τ' Αγιονόρος είναι μέγεθος πνευματικό κι όχι υλικό. Οφείλει να δίνει απ' το πνευματικό του περίσσευμα. Και να παίρνει απόσταση ασφαλείας απ' το πλεόνασμα του κόσμου...
Βλέπεις τα ανακαινισμένα ντουβάρια στο Βατοπέδι. Και μπαίνεις στον πειρασμό να σκεφτείς: "προτιμότερο να ρήμαζαν οσίως παρά να συντηρούνται ανοσίως"!
"Έρημος", γεωγραφικά, είναι μια ακατοίκητη περιοχή. Είναι, όμως, και η ενδοχώρα του ανθρώπου πριν τη γεμίσει η παρουσία του Χριστού.
Δεν αγιάζει ο τόπος τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος τον τόπο! Πολλοί βρίσκονται εδώ σωματικώς αλλά πνευματικά ανήκουν στον κόσμο. Μεριμνούν και τυρβάζουν περί πολλά...
Μακάριοι όσοι μέσα στην καθημερινότητά τους βλέπουν και βιώνουν πέρα απ' το σήμερα...
Στο DNA του Όρους βρίσκεται η οικουμενικότητα. Εδώ μόνασαν και ίδρυσαν Μονές και Σκήτες ορθόδοξοι απ' όλον τον κόσμο.
Με προτροπή του Αθανάσιου του Αθωνίτη ιδρύθηκε μέχρι και λατινική Μονή, της "Θεοτόκου των Αμαλφηδών", που τη συντηρούσαν οι δυτικοί έμποροι της ομώνυμης συνοικίας της Κωνσταντινούπολης. Αργότερα, λόγω της διάστασης ορθοδόξων-καθολικών, οι Αμαλφηνοί διώχθηκαν, η Μονή ερημώθηκε και σήμερα σώζεται μόνο ο πύργος της...
Οι Αγιονορείτες ποτέ δεν θα ξεχάσουν τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο (1261-1282). Αυτός, για πολιτικούς λόγους, προσπάθησε να συμφιλιωθεί με τον Πάπα και να πετύχει την "ένωση των εκκλησιών". Οι μοναχοί του Όρους αντέδρασαν δυναμικά και στάλθηκαν απ' τη Βασιλεύουσα στρατιωτικές δυνάμεις να καταστείλουν την ανταρσία. Ασκητές των Καρυών σφάχτηκαν και οι Μονές Βατοπεδίου, Ζωγράφου και Ιβήρων κάηκαν...
Λίγα χρόνια αργότερα (1307-1309) εισέβαλαν στη Μακεδονία οι Καταλανοί μισθοφόροι που είχε προσκαλέσει ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β'. Οι Κατελάνοι σκύλεψαν και το Όρος, κατέσφαξαν μοναχούς, ερήμωσαν Μονές, έκλεψαν κειμήλια. Από τότε αρχίζει η παρακμή του Άθωνα...
Και κλείνουμε με δυο ακόμα πληροφορίες:
α) Στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας ίδρυσε ο Νικόδημος Αγιορείτης το πρώτο ελληνικό τυπογραφείο το 1754, που καταστράφηκε λίγο πριν την επανάσταση.
β) Το 1743, με πρωτοβουλία του Πατριάρχη Κύριλλου Ε', ιδρύθηκε σ' έναν λόφο κοντά στο Βατοπέδι η περίφημη Αθωνιάδα Σχολή, με πρώτο δάσκαλο τον Ευγένιο Βούλγαρη. Στις αρχές του 19ου αιώνα παρήκμασε, για να επανιδρυθεί στις Καρυές το 1844 με δωρεά του ομογενούς Καπλάνη.

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Τι γύρευε στ' Αγιονόρος η κυρα Βασιλική του Αλή Πασά;

Απ' τον 5ο αιώνα πάντα υπήρχαν ερημίτες στον Άθωνα.
Ο αριθμός τους αυξήθηκε απ' τον 7ο και 8ο αιώνα, όταν οι μουσουλμάνοι κυρίευσαν την Παλαιστίνη και οι εικονομάχοι βασιλιάδες του Βυζαντίου σήκωσαν διωγμό κατά των μοναστηριών.
Στην περίοδο του ερημιτισμού έβαλε τέλος ένας καλόγερος, ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης, κι ένας πολεμιστής-αυτοκράτορας, ο Νικηφόρος Φωκάς, που χρηματοδότησε το 963 την ίδρυση του πρώτου μοναστηριού στα νότια της χερσονήσου, της Μεγάλης Λαύρας.
Η μετάβαση απ' το ερημιτικό στο κοινοβιακό σύστημα δεν έγινε χωρίς αντιδράσεις. Ο ασκητής Παύλος Ξηροποταμιανός, πρώην βυζαντινός ευπατρίδης, κατηγόρησε τον Αθανάσιο πως "καταργεί τους αρχαίους τύπους, παραβιάζει τις παραδόσεις και εισάγει στον Άθωνα την πολυτέλεια"...
Τον 11ο αιώνα τ' Αγιονόρος φτάνει στην πιο μεγάλη του ακμή με 180 μονές. Απ' τα τέλη όμως του 13ου αρχίζει η παρακμή του. Τον 16ο αιώνα απομένουν 20 μονές, όσες και σήμερα...
Και τι δεν γνώρισαν αυτά τα μοναστήρια: λεηλασίες, πυρκαγιές, πειρατικές επιδρομές, ερημώσεις...
Αλλά και εποχές μεγάλης δόξας και πλούτου. Σ' αυτές μόνασαν, εκτός απ' τους χιλιάδες ανώνυμους ασκητές, μεγάλοι αυλάρχες, πρίγκιπες, στρατηγοί, ηγεμόνες, κράληδες, δρουγγάριοι...
Τεράστια ποσά δωρήθηκαν από αυτοκράτορες, βασιλιάδες όλων των βαλκανικών κρατών, ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας, τσάρους κλπ...
Ακόμα και η περίφημη κυρά Βασιλική του Αλή Πασά προσέφερε χρήματα για την ανακαίνιση της Μονής Κοσταμονίτου!

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας Ζ' (Συμεών Στυλίτου - 1η Σεπτεμβρίου)


Παράξενη πόλη η αρχαία Αντιόχεια. Χτισμένη στο κέντρο μιας σεισμογενούς ζώνης, κάθε 200-300 χρόνια καταστρέφονταν! Ίσως αυτό να έκανε τους κατοίκους της πιο δεισιδαίμονες και θρησκόληπτους...
Οι Αντιοχειανοί δεν στρέφονταν για καθοδήγηση ούτε στους ιερείς ούτε στον βυζαντινό Έπαρχο. Όσοι δεν κατέφευγαν στους μάγους, ζητούσαν στήριξη και συμβουλές από έναν φημισμένο ερημίτη που ζούσε λίγα μίλια έξω απ' την πόλη: τον Άγιο Συμεών τον Στυλίτη!
Ανεβασμένος πάνω σ' έναν στύλο, χειμώνα-καλοκαίρι, καλούσε τους πιστούς σε μετάνοια και απειλούσε με φριχτές τιμωρίες όσους δεν εγκατέλειπαν τον αμαρτωλό βίο...
Μέσα στην πόλη κυριαρχούσε η διαφθορά και η κραιπάλη! Οι παπάδες και οι καλόγεροι δεν είχαν κανένα κύρος. Ο ειδωλολάτρης ρήτορας Λιβάνιος τους αποκαλούσε "μαυροφορεμένη φυλή που τρώνε περισσότερο κι από ελέφαντες και σαρώνουν σαν χείμαρρος τη χώρα"!
Αλλά κι ο μαθητής του, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, παραδέχεται σ' ένα του κήρυγμα πως "σε τούτη την πόλη δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περηφανεύεται -έστω και ψέματα- πως ξυλοφόρτωσε έναν μοναχό"!
Στα γύρω, όμως, χωριά επικρατούσε άλλο κλίμα. Οι βυζαντινοί χωρικοί στρέφονταν για παρηγοριά στους ανεξάρτητους κι αχειροτόνητους αγίους. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να τους σώσουν απ' τα δαιμόνια. Σ' αυτά οι αγράμματοι χωρικοί απέδιδαν όλες τις προσωπικές τους κακοτυχίες.
Η φήμη του Συμεών είχε φτάσει παντού. Σαν ποτάμι κατέφθαναν πιστοί απ' όλη την αυτοκρατορία για να πάρουν την ευλογία και την ευχή του.
Στην έρημο της Αντιόχειας υπήρχαν πολλοί ακόμη εκκεντρικοί ασκητές. Ο Βαράδατος είχε φτιάξει σε μια βουνοκορφή ένα ξύλινο κιβώτιο στο οποίο κατοικούσε διαρκώς σκυμμένος. Αλλά κι ο Θαλελαίος είχε φτιάξει ένα στενό κλουβί κι εκεί έζησε 10 χρόνια διπλωμένος στα δύο, με το κεφάλι του να πιέζει τα γόνατα...
Για τους επαρχιώτες, το να ζήσει και να πεθάνει ένας ασκητής κοντά στο χωριό τους ήταν καλός οιωνός. Όλοι ήθελαν να έχουν σπίτι τους ένα τεμάχιο απ' το ιερό του λείψανο! Μόλις διαδιδόταν πως κάποιος ερημίτης ήταν στα τελευταία του, εκατοντάδες χωριάτες μαζεύονταν γύρω του έτοιμοι να τον κατατεμαχίσουν μόλις ξεψυχούσε!
Υπάρχουν μαρτυρίες πως ξερίζωναν τρίχες απ' τα μαλλιά και τα γένια των ασκητών πριν καν πεθάνουν...

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Στη θύρα του ανομολόγητου...

Αν δεν υπάρχει Θεός δεν έχεις με ποιον να μιλήσεις! Είσαι απόλυτα μόνος...
Οι ρίζες μας βρίσκονται βαθιά στην άνυδρη γη, για να μην ξεδιψάνε ποτέ, για να μην ησυχάζουν...
Στο Όρος μπορείς να δεις πολλά και τίποτα! Όλα εξαρτώνται από σένα. Να βγεις απ' τον εαυτό σου. Να λύσεις τους ψυχικούς κόμπους που κουβαλάς...
Εδώ διέγνωσα πως όλα μπορούν να συνυπάρχουν και να εξελίσσονται στο χρόνο. Να κινούνται εν ακινησία...
Η αθωνική εμπειρία είναι μια διαρκής ανάβαση δίχως τέλος. Μπαίνεις στην απόλυτη σιγή για ν' ακούσεις τον ξεχασμένο σου εαυτό...
Ανοίγεις τη θύρα του ανομολόγητου. Καταργείς τη μιζέρια και την μικροψυχία. Ελευθερώνεσαι απ' τις ματαιοδοξίες, τα πάθη, τις ιδιοτέλειες και τις κακίες...
Γίνεσαι φανατικά αντιφανατικός, δογματικά αντιδογματικός. Ανοίγεις την αγκαλιά σου για όλους και όλα...
Ένας ερημίτης ασκητής είναι περισσότερο παγκόσμιος απ' τον ανέστιο ταξιδιώτη της εποχής μας. Που ταξιδεύει για λόγους ψυχαγωγίας ή για να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα.
Που απολαμβάνει τα πάντα επιδερμικά και αισθάνεται παντού ξένος.
Ο ασκητής, ζώντας την ασάλευτη ζωή στο κελί του, είναι γεμάτος αγάπη για τον κόσμο, κι έτσι "παγκοσμιοποιείται"!

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Θεο-αναζητήσεις...

Η πρώτη μου γνωριμιά με το Όρος έγινε μέσα απ' τα βιβλία του Κόντογλου, του Παπαντωνίου, του Παναγιωτόπουλου...
Μες απ' τις σελίδες του Γεροντικού και τις μυστικές φωνές των αββάδων...
Απ' τ' Αγιονορείτικο ταξίδι δυο σπουδαίων θεοαναζητητών, του Καζαντζάκη και του Σικελιανού. Που μες την αντάρα του Παγκόσμιου Πολέμου (1914) σκαρφάλωσαν στ' ασκηταριά, στους βράχους, στα χείλια των γκρεμών για να σμίξουν και να πάρουν δυο λόγια απ' τους ασκητές...
Ποιος είναι ο δρόμος της σωτηρίας;
Υπήρξε ποτέ πιο βασανιστικό ερώτημα;
"Ο Ανήφορος!", απαντά ο ασκητής...
"Ν' ανεβαίνεις ένα σκαλί απ' τον χορτασμό στην πείνα, απ' τον ξεδιψαμό στη δίψα, απ' την χαρά στον πόνο... Στην κορφή της πείνας, της δίψας και του πόνου, εκεί κάθεται ο Θεός! Στην κορφή της καλοπέρασης κάθεται ο Διάολος! Διάλεξε...".

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Μοναστήρια χτισμένα με αίμα...

Το 963 ο Νικηφόρος Φωκάς, θριαμβευτής κι ελευθερωτής της Κρήτης απ' τους Αγαρηνούς, στέλνει επιστολή στον πνευματικό του πατέρα Αθανάσιο Αθωνίτη: "Αγιώτατε πάτερ, η Κρήτη ανεκτήθη ... κατέστρεψα τους Αγαρηνούς δυνάμει των τελεσφόρων ευχών σου... Δέομαί σου, λοιπόν, οικοδόμησον δι' αμφοτέρους ημάς επί το άγιόν σου όρος ιερόν τι Μοναστήριον...".
Όμως ο Φωκάς το μετάνιωσε. Ο ασκητικός αυτός πολεμιστής, θαμπωμένος απ' τα κάλλη της αυτοκράτειρας Θεοφανώς, αλλά και τη λάμψη της αυτοκρατορικής δόξας, συμμετέχει στη φυσική εξόντωση του νόμιμου αυτοκράτορα Ρωμανού Β', κι ανεβαίνει στο θρόνο!
Για να εξευμενίσει τον πνευματικό του πατέρα, του στέλνει καραβιές το χρυσάφι για να χτίσει το μοναστήρι. Κι έτσι οικοδομήθηκε η Μεγίστη Λαύρα!
Λίγα χρόνια αργότερα, ένας άλλος στρατηγός-μοναχός, ο Ίβηρας (=Γεωργιανός) Ιωάννης Τορνίκιος, επιστρατεύεται απ' τον αυτοκράτορα για να καταπνίξει την επανάσταση του Βάρδα Σκληρού. Μετά την οριστική του επικράτηση στη μάχη της Παγκάλειας (979) επιστρέφει στον Άθωνα και ιδρύει με τα λάφυρα του πολέμου την περίφημη Μονή Ιβήρων...

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Η "γκρινιάρα γριά"...

Η πρόοδος της ιατρικής και της γενετικής τεχνολογίας παρέχει πλέον τη δυνατότητα να διαμορφωθεί η βιολογική ταυτότητα του ανθρώπου μέσω παρεμβάσεων στον γενετικό του κώδικα. Οι συνέπειες της δυνατότητας αυτής είναι ασύλληπτες και, ενδεχομένως, απρόβλεπτες.
Ήδη, μέσω της γνωστής σε όλους μας, εξωσωματικής γονιμοποίησης, αποδεσμεύεται πλήρως το αναπαραγωγικό αποτέλεσμα της γέννησης από την σεξουαλική πράξη. Με άλλα λόγια, η ανθρώπινη αρχή και η γονιμοποίηση προκύπτουν πλέον α-σεξουαλικά!
Με την κλωνοποίηση διαχωρίζεται, επίσης, η διαδικασία της γονιμοποίησης από το σπερματοζωάριο. Μπορούμε πια να δημιουργούμε έναν καινούργιο άνθρωπο δίχως σπερματοζωάριο αλλά μόνο με ωάρια, υποκαθιστώντας τον πυρήνα τους με γενετικό υλικό από σωματικό κύτταρο! Το μητρικό γενετικό υλικό είναι πλέον άχρηστο αλλά, κυρίως, παραμερίζεται (αχρηστεύεται αναπαραγωγικά) το ανδρικό φύλλο.
Οι εξελίξεις αυτές θα επιφέρουν αναπόφευκτα τρομακτικές αλλαγές στο ανθρώπινο είδος. Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος, παρά την πνευματική και τεχνολογική του ανάπτυξη, λειτουργούσε στα βασικά ως ζώο. Ο κύριος παράγοντας που καθόριζε τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του ήταν η ανάγκη επιβίωσης του είδους, δηλ. η ανάγκη της αναπαραγωγής. Στόχος του αρσενικού ήταν να προσελκύσει το θηλυκό και του θηλυκού να επιλέξει το ωραιότερο, ισχυρότερο και εξυπνότερο αρσενικό. Είναι μια μορφή φυσικής ευγονικής...
Από τη στιγμή που η επιβίωση του είδους και η ευγονική αποδεσμεύονται από την πιο πάνω φυσική διαδικασία, είναι επόμενο τα πάντα να ανατραπούν! Οι ρόλοι των δύο φύλλων θα κλονιστούν και τελικά θα αλλάξουν, το σεξουαλικό ένστικτο σταδιακά θα ατονήσει, τα γεννητικά όργανα θα απομυθοποιηθούν, οι παράγοντες καθορισμού της κοινωνικής συμπεριφοράς θα μεταβληθούν...
Είναι βέβαιο ότι οι ραγδαίες αυτές εξελίξεις εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους. Αναγκαστικά οι κοινωνίες θα έρθουν αντιμέτωπες με τα επιτεύγματά τους! Όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το πνεύμα δεν δαμάζεται. Την επιστημονική πρόοδο δεν μπορούν να σταματήσουν κάποιοι «ηθικοί φραγμοί».
Η γενετική μηχανική μπορεί να σχεδιάζει τη δημιουργία του ανθρώπου όπως εμείς τον θέλουμε. Η ανθρωπότητα έχει πλέον την ευκαιρία να αποδείξει την ωριμότητα και υπευθυνότητά της ώστε το ανθρώπινο είδος, επιτέλους, ν’ απογειωθεί!
Οι κίνδυνοι μιας κακής χρήσης των τεχνολογικών επιτευγμάτων πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αλλά ποτέ δεν αποτέλεσε λόγο και αιτία οπισθοδρόμησης. Πάντοτε οι κοινωνίες αναπτύσσουν μηχανισμούς άμυνας και βρίσκουν τρόπους να ξεπερνούν τους φόβους που οι ίδιες δημιουργούν.
Ασφαλώς, πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θα διαμαρτύρονται, θα τρομοκρατούνται και θα τρομοκρατούν.
Με πρώτη και καλύτερη την Εκκλησία. Αυτή την «γκρινιάρα γριά» που παντού διακρίνει κινδύνους, καταστροφές, απειλές, δυσκολίες και σκοτεινά σημεία. Που πάντα αποτελεί την τροχοπέδη στην πορεία του εκσυγχρονισμού, του πολιτισμού και της προόδου. Που εξακολουθεί να προσεγγίζει τον κόσμο με τη ματιά του 1500 π.Χ. και, φυσικά, τρομάζει μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους ανατροπής των κοινωνικών αξιών και σχέσεων. Γιατί, ίσως, ξέρει ότι, με τη σημερινή της μορφή, στο «τρένο που έρχεται» δεν θα βρει θέση...

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Η "άλλη λογική"...


Ο άνθρωπος, μέσα στην αποπνιχτική και βαριά μοναξιά της πολυκοσμίας, νιώθει σαν το ψάρι στην ξηρά!

Ο άνθρωπος για να βαδίσει προς το Θεό και να εισδύσει στο εσώτατο ταμείο της ψυχής του έχει ανάγκη από σιωπή και μόνωση...
Σε πανέρημο και απρόσιτο τόπο, στα απόκρημνα ύψη, πάνω από τη θάλασσα, τους βράχους, μακριά από κάθε ανθρώπινη κοινωνία ζουν οι ασκητές χωρίς καμιά συντροφιά εκτός απ' τα ζώα του δάσους και τα πετεινά του ουρανού...
Τρέφονται από ρίζες δέντρων, χόρτα και ίσως μερικά λαχανικά απ' το λιγοστό χώμα που βρίσκεται στην πρωτόγονη αυλίτσα τους.
Εδώ θαυμάζει κανείς τι μπορεί να πετύχει η ανθρώπινη θέληση και πόση μπορεί να είναι η κυριαρχία της πάνω στις αισθήσεις...

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Λειψανολατρεία....

Αλήθεια, θυμάστε την περίπτωση με το λείψανο του Βησσαρίωνα στη Μονή Αγάθωνος πριν μερικά χρόνια;
Δεν σας κάνει εντύπωση πως κανείς πλέον δεν θυμάται το "θαύμα"; Κανείς δεν τρέχει να προσκηνύσει το "άγιο λείψανο";
Αντί άλλης απαντήσεως παραθέτω ένα απόσπασμα από το προεπαναστατικό έργο (1806) η «Ελληνική Νομαρχία» Ανωνύμου του Έλληνος. Με την επισήμανση πως αν δεν είχαν βρεθεί κάποιοι (με προσωπικό κόστος) να ξεσκεπάσουν αμέσως την απάτη, σήμερα ολόκληρη η Ελλάδα θα προσκυνούσε ακόμη κόκαλα και άμφια...
«Ω Πατριάρχα πρόσταξε να μείνουν τα λείψανα εις τας εκκλησίας και να μην καταστώνται είδος εμπορίου. Εμπόδισε τα θαύματα δια να εξαλείψεις τη δεισιδαιμονία. Μην στοχάζεσαι ότι θα φανείς ανεβλαβής εις τον Θεόν δια τούτο... Η κτήσις του παντός είναι αρκετή να αποδείξει την παντοδυναμίαν του Θεού, χωρίς να έχει χρείαν από τα ψευδολογήματα των καλογήρων.
Πόσον, τη αληθεία, η αμάθεια καταστένει τους ανθρώπους μωρούς! Οι καλόγηροι νομίζουν με τα θαύματα να κάμνουν τιμήν του Θεού και δεν βλέπουν την άκραν ατιμίαν όπου κάμνουσιν και εις τον εαυτόν τους και εις την θρησκείαν. Θαύμα ονομάζουσιν όταν φαίνεται να γίνεται εν πράγμα όπου κατά φυσικόν τρόπον δεν μπορούσε να γίνει.
Λοιπόν, αν αυτό γίνει είναι φανερόν ότι ο Θεός ξεκάμνει ότι έκαμεν και το κάμνει διαφορετικόν.
Ίσως ο αναγνώστης, αν είναι κανένας καλόγηρος όπου έχει καμμιάν οκά κόκκαλα, με αναθεματίσει ότι τάχα δεν πιστεύω εις την παντοδυναμίαν του Θεού. Αλλά ο καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει καλότατα ποιος από τους δυο μας πιστεύει καλλίτερα, αυτός όπου απατά τον κόσμο ή εγώ όπου ξεσκεπάζω το ψεύδος».

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Πόσο αληθεύουν όσα λένε οι Χριστιανοί για τους διωγμούς των τριών πρώτων αιώνων; (Α')

Ξεκινάμε με μερικά παραδείγματα:
α) Γύρω στο 60 μ.Χ. ο Παύλος στέλνει από τη Ρώμη μια επιστολή του προς Φιλιππησίους.
Απ' όλη την επιστολή, μεγαλύτερο ιστορικό ενδιαφέρον παρουσιάζει, κατά τη γνώμη μου, ο τελικός χαιρετισμός: "σας χαιρετούν κι όλοι οι χριστιανοί της Ρώμης και, κυρίως, όσοι ανήκουν στην οικία του Καίσαρα"!
Η αναφορά του Παύλου στον "οίκο του Καίσαρα" αποτελεί τεράστια ιστορική πρόκληση. Να αναφέρεται, άραγε, μόνο στο υπηρετικό προσωπικό, δηλ. στους δούλους, που, ως γνωστόν, ο χριστιανισμός είχε μεγάλη απήχηση;
Ή, μήπως, αναφέρεται στην ίδια την οικογένεια του Ρωμαίου αυτοκράτορα;
Όποια εκδοχή κι αν δεχθούμε, προκαλεί μεγάλα ερωτήματα το γεγονός πως μια τόσο νεοσύστατη θρησκεία είχε απλώσει τα πλοκάμια της ακόμα και στα απομονωμένα βασιλικά ανάκτορα...
β) Την περίοδο 222-238 μ.Χ. τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβερνούσε ο Αλέξανδρος Σεβήρος. Κάποιοι ισχυρίζονται πως ήταν ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας, έναν αιώνα πριν τον Κωνσταντίνο! Δεν είμαστε σίγουροι αν αληθεύει αυτός ο χαρακτηρισμός, αλλά ένα είναι ιστορικά τεκμηριωμένο: στο παλάτι του στη Ρώμη είχε, μεταξύ άλλων αγαλμάτων, κι αυτό το Χριστού.
Η μητέρα δε του Αλέξανδρου, Ιουλία Μαμαία, ήταν επίσημα χριστιανή και ο Παλλάδιος την ονομάζει "παρθενεύουσα Ιουλιανή"! Μάλιστα, στο βίο του Ωριγένη διαβάζουμε πως γύρω στα 235 μ.Χ. εγκαθίσταται στην Αντιόχεια, ως φιλοξενούμενος στο παλάτι της μητέρας του αυτοκράτορα Ιουλίας...
γ) Η σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Αλεξάνδρα, λέγεται πως ήταν κι αυτή χριστιανή και, ενδεχομένως, έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην καταστροφή των αυτοκρατορικών ανακτόρων με πυρκαγιά το 303 μ.Χ. που θεωρήθηκε δολιοφθορά των χριστιανών και αποτέλεσε την αφορμή ή, κατ΄ άλλους, την αιτία για την έναρξη του εις βάρους τους άγριου διωγμού...
Πρώτα συμπεράσματα:
α) Ο χριστιανισμός διαδόθηκε ταχύτητα σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, φτάνοντας να επηρεάζει και στενούς συγγενείς των αυτοκρατόρων, χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια.
β) Οι περίοδοι διωγμών ήταν σύντομοι, συνήθως είχαν τοπικό χαρακτήρα και τα θύματα ήταν πολύ λιγότερα απ' όσα επικαλούνται οι ίδιοι οι χριστιανοί.
γ) Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων, οι χριστιανοί αναλάμβαναν ακώλυτα ανώτερα κρατικά και στρατιωτικά αξιώματα, έχτιζαν ναούς, εξέλεγαν επισκόπους, συγκαλούσαν τοπικές συνόδους και αποκτούσαν παντού οπαδούς χωρίς οποιαδήποτε κρατική αντίδραση, πλην των περιόδων των διωγμών.
δ) Οι διωγμοί ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής αμφισβήτησης της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ο χριστιανισμός είχε μετατραπεί σε "ιδεολογικό όχημα" των μεσαίων κρατικών και στρατιωτικών στελεχών που αμφισβητούσαν τον θεσμό της αυτοκρατορικής μοναρχία.
Στη συνέχεια θα πούμε περισσότερα...

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Πέτρου και Παύλου...

Ο Δάντης, ο μεγάλος Ιταλός ποιητής βάζει στην κόλαση έναν Πάπα, έναν άγιο ασκητή που ανακλήθηκε απ' το μοναστήρι του για ν' αναλάβει τον "θρόνο του Αποστόλου Πέτρου, αλλά εκείνος, μόλις είδε τις ραδιουργίες και τη διαφθορά της εκκλησιαστικής εξουσίας, παραιτήθηκε και γύρισε στο κελί του...
Ο Δάντης θεώρησε την πράξη του αποτέλεσμα "δειλίας", τον έκρινε ως "μεγάλο αμαρτωλό" και τον "έριξε" στις φωτιές της κόλασης να ψήνεται αιωνίως!
Ο Καβάφης βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά:
"Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο το ΟΧΙ να πουν...
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο το ΝΑΙ"...
Και κάπου αλλού:
"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως θες
τούτο φρόντισε, τουλάχιστον, όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις"...
Ένα κραυγαλέο "ΟΧΙ" είπε κι ο Πέτρος. Όχι σαν εκείνο του Πάπα του Δάντη. Αλλά ένα "όχι" προδοσίας. Αρνήθηκε τον ίδιο τον Δάσκαλό του.
Από δειλία, φόβο και ανασφάλεια...
Κι όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, έκλαψε, ντράπηκε, αισθάνθηκε απέχθεια για την πράξη του...
Αλλά τον ξαναρνήθηκε το Δάσκαλο! Δεν σεβάστηκε την εντολή Του να πορευθούν και να διδάξουν όλα τα έθνη.
Ο Πέτρος δεν μπόρεσε να βγει απ' το εβραϊκό του καβούκι. Να δει τον χριστιανισμό σαν παγκόσμιο κίνημα. Έβλεπε το κήρυγμα του Ιησού σαν ένα απλό συμπλήρωμα της παράδοσης του λαού του.
Ο Παύλος, αντίθετα, αν και φανατικός Εβραίος, ήταν φορέας της ρωμαϊκής και ελληνιστικής παγκοσμιοποίησης. Ήταν αυτός που μετέτρεψε μια λαϊκή θρησκεία κάποιων ψαράδων σε κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας!
Κι όμως, ο Δάσκαλος τον Πέτρο διάλεξε να βάλει ως πέτρα και θεμέλιο της Εκκλησίας του.
Συμπέρασμα πρώτο: Η πίστη του Πέτρου ατσαλώθηκε μέσα απ' την προδοσία, την άρνηση, την αποστασιοποίηση απ' τη γοητεία και την καταλυτική σπορά του Δασκάλου!
Πρέπει να προδώσεις για να κλάψεις πικρά, να αισθανθείς ντροπή και να μετανιώσεις για να είσαι έτοιμος, επιστρέφοντας, να γίνεις αποδεκτός και αντάξιος διάδοχος (κι όχι κλώνος) του Δασκάλου σου.
Συμπέρασμα δεύτερο: Ο Σωκράτης προδόθηκε απ' τον Πλάτωνα, κι εκείνος απ' τον Αριστοτέλη. Ο Λούθηρος ήταν αποστάτης της παπικής εξουσίας, ο Μαρξ της αστικής του καταγωγής, ο Νίτσε της μαθητείας του στον Σοπενάουερ, ο Έγελος στον Καντ κι ο Χάιντεγκερ στον Νίτσε. Ο Προμηθέας ήταν ο μεγάλος αρνητής της τιτανικής οικογένειας κι ο Παύλος αρνητής του χριστομάχου ιουδαϊσμού!
Ο καλός δάσκαλος είναι καταδικασμέμος να λεηλατηθεί, να κατακρεουργηθεί, να φαγωθεί, να χωνευτεί, ν' αμφισβητηθεί και ν' απορριφθεί!
Το μεγάλο "ΟΧΙ" των μαθητών του, θεμελιώνει και το μεγάλο τους "ΝΑΙ"...

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Δυο παρατηρήσεις για κάθε είδους "ζηλωτές", "αντιοικουμενιστές" κ.λπ.

Α) Όποιος στερείται της εσωτερικής του ειρήνης, χρειάζεται εξωτερικούς μπελάδες για να ξεγελάει τον εαυτό του και τη συνείδησή του! Το 666, π.χ., είναι μια ιδανική περίπτωση για αυταπάτες...
β) Αυτοί που φωνάζουν περισσότερο, συνήθως είναι αυτοί που αρνούνται και πρώτοι...

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Μια άποψη περί ... αγιότητας:

"Άγιος σημαίνει αυτός που έπαψε πλέον ν' ασχολείται με τον εαυτό του και η μοναδική του μέριμνα είναι η ανακούφιση των πονεμένων ανθρώπων.
Άγιος είναι αυτός που θέλει τον εαυτό του εξιλαστήριο θύμα μπροστά στο Θεό. Του αρκεί μόνο να πάρει και να σκορπίσει στους ανθρώπους τη χάρη του Θεού.
Τη χάρη που κάνει τους ανθρώπους άνετους και χαρούμενους χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Γιατί γνωρίζουν καλά πως όταν η χάρη του Θεού λείπει απ' τη ζωή, οι άνθρωποι τρώγονται με τα ρούχα τους και δυστυχούν χωρίς να μπορούν να καταλάβουν και να εξηγήσουν το γιατί..."

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Διάλογος με την άθεη διανόηση (Α)

Στα βιβλία τους οι Onfrey και Hitchens αντιμετωπίζουν τη θρησκεία ως μια αυταπάτη, αν όχι ως απάτη!
Οι ιερείς, οι ιμάμηδες, οι ραβίνοι, οι σαμάνοι κ.λπ. είναι απαταιώνες που εκμεταλλεύονται την αφέλεια και την άγνοια των απλών ανθρώπων.
Επικεντρώνουν την προσοχή τους αποκλειστικά στις δυσλειτουργίες, στις αρνητικές επιπτώσεις της θρησκείας, στις βαρβαρότητες των Σταυροφόρων, στον απάνθρωπο θεσμό της Ιεράς Εξέτασης, στους θρησκευτικούς πολέμους της Ευρώπης...
Είναι μια προσέγγιση μονοσήμαντη-ασπρόμαυρη. Υπάρχει μεν η σκοτεινή πλευρά της θρησκείας, αλλά υπάρχει και η φωτεινή. Υπάρχει η βαρβαρότητα αλλά και ο πολιτισμός, το μίσος αλλά και η καθολική αγάπη, η κτηνωδία αλλά και η αγιοσύνη!
Η θρησκεία, όπως και όλοι οι θεσμοί -κράτος, οικογένεια κ.λπ.-, έχουν θετικές και αρνητικές πλευρές. Όσο παράλογο είναι να προτείνουμε την κατάργηση του κράτους εξαιτίας των δυσλειτουργιών του, άλλο τόσο και να προτείνουμε την κατάργηση της θρησκείας...
Οι Dawkins και Dennet είναι πιο συγκρατημένοι. Βρίσκουν στη θρησκεία και θετικές πλευρές. Οι οποίες, όμως, δεν αποδεικνύουν και την ύπαρξη του θεού. Άλλο η ωφελιμότητα της θρησκείας και άλλο η ύπαρξη του Θεού.
Η άποψη αυτή είναι σωστή. Αλλά ισχύει και το αντίστροφο: οι δυσλειτουργίες της θρησκείας δεν αποδεικνύουν την ανυπαρξία του Θεού.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Μπορεί να συνυπάρξει ο Θεάνθρωπος με τη σημερινή Εκκλησία "του";

Εκείνο που κάνει τον χριστιανισμό την πιο ριζοσπαστική θρησκεία είναι ότι ο θεός του δεν ήρθε στη γη εν δόξη, με τιμές και μεγαλοπρέπεια, δεν κάθισε σε θρόνους ούτε έζησε σαν άρχοντας.
Ο Χριστός γεννήθηκε σε στάνη, έζησε ως φτωχός μεταξύ φτωχών, γνώρισε τη μοναξιά, την προδοσία, τη χλεύη και το θάνατο...
Γεννήθηκε προλετάριος, έζησε σαν αμφισβητίας και πέθανε για χάρη του πλησίον.
Γι' αυτό ο χριστιανισμός θεμελιώνεται πρώτα ως κοινωνικό κίνημα κι ύστερα ως θρησκεία.
Γι' αυτό και ο θεάνθρωπος δεν μπορεί να συμβιώσει με τη σημερινή εκκλησία "του"...

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Ισλάμ: η θρησκεία της ερήμου!


Η αφετηρία του Ισλάμ βρίσκεται στην έρημο. Κι από κει πηγάζουν όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του:
α) Οι κοινωνίες της ερήμου ήταν νομαδικές. Ο ηγέτης ήταν ο εγγυητής της ύπαρξης και ανάπτυξης της νομάδας. Η μορφή και ο ρόλος του ηγέτη απέκτησε ζωτική σημασία για τις κοινωνίες αυτές. Το γεγονός αυτό βοηθά στην υιοθέτηση ενός αυστηρού μονοθεϊσμού. Η τριαδικότητα είναι ακατανόητη, όπως και η συλλογική ηγεσία στις νομαδικές φυλές! Σε ένα
τεράστιο στρογγυλό πανό στο τέμενος του Ομάρ στην Ιερουσαλήμ αναγράφεται το σύνθημα "ο Θεός δεν έχει υιόν"!
β) Στις νομαδικές κοινωνίες όλοι υποτάσσονται απόλυτα και απροβλημάτιστα στον ηγέτη. Η έννοια της απόλυτης υποταγής πέρασε και στη νέα θρησκεία. "Ισλάμ" σημαίνει "υποταγή".
γ) Οι νομάδες της ερήμου ήταν αναγκασμένες να μετακινούνται συνεχώς και να δίνουν καθημερινά μάχες, αμυντικές και επιθετικές. Η δια του ξίφους αιματηρή επιθετικότητα και αμυντικότητα πέρασαν και στη νέα θρησκεία του ισλαμισμού.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Αγιοποιήσεις του ποδαριού...

Η Εκκλησία της Σερβίας αποφάσισε πριν λίγες μέρες την αγιοποίηση του αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Πόποβιτς (1894-1979).
Δύο είναι οι ενστάσεις μας:
Πρώτη: στους λόγους της αγιοποίησής του αναφέρεται πως λειτουργούσε καθημερινώς, νήστευε πλήρως όλες τις Παρασκευές του έτους ως και την Α' εβδομάδα των νηστειών και την εβδομάδα των Παθών ενώ έκανε και άλλες νηστείες πέραν των διατεταγμένων από την Εκκλησία, τελούσε όλες τις ακολουθίες του, τηρούσε πιστά το μακραίωνο μοναστικό τυπικό, εντρυφούσε στα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας και είχε πλούσιο συγγραφικό θεολογικό έργο.
Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο, στο οποίο πράγματι διακρίθηκε, όλα τα άλλα αποτελούν στοιχειώδες και αυτονόητο καθήκον κάθε μοναχού! Προς τι, λοιπόν, η αγιοποίησή του;
Δεύτερη: ο Ιουστίνος ήταν γνωστός για τις αντι-παπικές του απόψεις. Χωρίς να θεωρούμε πως οι θέσεις του ήταν εσφαλμένες, η αγιοποίησή του θα αποτελέσει ένα ακόμη εμπόδιο στην προσπάθεια ένωσης των Εκκλησιών. Ήδη οι σύγχρονοι "ανθενωτικοί" πανηγυρίζουν και θεωρούν την αγιοποίησή του δικαίωση των ακραίων και φανατικών αντιλήψεών τους...

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Τοκογλύφοι και ... συνείσακτες!

Ως γνωστόν, η Α' Οικουμενική Σύνοδος έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια.
Μέχρι πριν ένα χρόνο, το 324 μ.Χ., ο συναυτοκράτορας Λικίνιος επιδιδόταν σε διωγμούς των χριστιανών της Ανατολής.
Διαβάζοντας κανείς τις αποφάσεις της Συνόδου, εκπλήσσεται απ' τη διαφθορά που επικρατούσε στον κλήρο, ακόμη και σε κείνη την "ηρωική" περίοδο!
Ας δούμε μερικές απ' τις αποφάσεις αυτές, που αποτελούν και ακλόνητες ιστορικές μαρτυρίες για το εκκλησιαστικό κλίμα της εποχής:
α) Ο 2ος κανόνας απαγορεύει τη χειροτονία των "νεοφύτων". Πρόκειται για άτομα που προέρχονταν απ' τον ειδωλολατρικό χώρο και, χωρίς να υπάρχει επείγουσα ανάγκη, αμέσως μετά τη βάπτισή τους χειροτονούνταν πρεσβύτεροι, ακόμα και επίσκοποι! Πίσω απ' αυτή την πρακτική κρύβεται ο χρηματισμός των χειροτονούντων! Στην περίπτωση αυτή πιο χαρακτηριστικός είναι ο 10ος κανόνας της Συνόδου της Σαρδικής που κάνει λόγο για "πλούσιους", δηλ. δικηγόρους και εμπόρους, που εγωιστικά απαιτούσαν (και προφανώς "λάδωναν") για να χειροτονούνται με συνοπτικές διαδικασίες επίσκοποι...
β) Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες επικρατούσε η συνήθεια άγαμοι κληρικοί να συγκατοικούν με γυναίκες, ακόμη και νεαρής ηλικίας, υποτίθεται για την κοινή τους "πνευματική προαγωγή". Τις γυναίκες αυτές ονόμαζαν "συνείσακτες"! Το γεγονός αυτό είχε προκαλέσει τεράστια ηθικά σκάνδαλα στην Εκκλησία. Χαρακτηριστική η περίπτωση του επισκόπου (δηλ. Πατριάρχη, σήμερα) Αντιοχείας, Παύλου Σαμοσατέα που συγκατοικούσε με δύο "μανεκέν", κατασκανδαλίζοντας κι αυτή ακόμα την διεφθαρμένη κοινωνία της Αντιόχειας... Κι αυτή την πρακτική καταδίκασε η Μεγάλη Σύνοδος με τον 3ο κανόνα της.
γ) Σήμερα, θεωρούμε τοκογλύφους αυτούς που θέλουν να δανείσουν τη χώρα μας με ποσοστό 6%! Όμως, το 325 μ.Χ., ήταν συνηθισμένο φαινόμενο κληρικοί να δανείζουν φτωχούς και απελπισμένους συμπολίτες τους με ποσοστό ακόμη και 100%. Αυτή τη συμπεριφορά καταδικάζει η Α' Οικουμενική με τον 17ο κανόνας της!
Το διανοείστε; Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πριν ένα χρόνο με το κεφάλι τους μέσα στο στόμα του λιονταριού, και μόλις έζησαν λίγη ελευθερία το έριξαν στην ακολασία, στην εξαγορά αξιωμάτων και στην τοκογλυφία...

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Μια προσευχή...


... του Αμερικανού θεολόγου Ρέινολντ Νίμπουρ:
"Θεέ μου, χάρισέ μου τη γαλήνη
να δεχτώ τα πράγματα που δεν μπορώ ν' αλλάξω,
το κουράγιο ν' αλλάξω εκείνα που μπορώ,
και τη σοφία να καταλαβαίνω τη διαφορά"

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Μπρε μάνα, αυτό το ερημών τι σημαίνει;

"Δεν καταλάβαινα γρυ απ' ό,τι έλεγε τούτη η προσευχή (το "πάτερ ημών") και μια μέρα είπα στη μάνα μου: το Πατ', μπρε μάνα, ξέρω τι θα πει, μα εκείνο το ερημών με μπερδεύει"!
(Διδώ Σωτηρίου, "Ματωμένα χώματα")
Τα λειτουργικά κείμενα και βιβλικά αναγνώσματα της Εκκλησίας μας δεν γίνονται κατανοητά απ' τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας.
Με τον τρόπο αυτό η λογική λατρεία μπορεί να μεταβληθεί σε "μαγική", εφόσον η ευχαριστία, δοξολογία, δέηση ή ικεσία δεν μπορεί να επιτευχθεί για τον πιστό όταν αυτός δεν γνωρίζει σε ποιον Θεό απευθύνεται, τι του λέει και τι του ζητάει.
Άλλωστε, η αγάπη και η κραυγή που βγαίνει απ' τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής σαρκώνεται στη μητρική γλώσσα κι όχι σ' εκείνη της 68ης προγιαγιάς, όσο υπέροχη και πλούσια αν είναι...
Βέβαια, σεβόμαστε απόλυτα και την άποψη εκείνων που πιστεύουν πως με τις μεταφράσεις "χάνεται το βιωματικό φορτίο της λειτουργικής γλώσσας και ευτελίζεται το μυστήριο".
Γι' αυτό και η πρότασή μας είναι να επιτρέψει η Εκκλησία την υιοθέτηση των μεταφράσεων σε κάποιες ενορίες κάθε μητρόπολης, εφόσον, βέβαια, συμφωνούν και οι εφημέριοί τους.
Έτσι, το ζήτημα που προέκυψε θα λυθεί χωρίς ανούσιες διαφωνίες και προστριβές.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Ελληνικότητα και παράδοση...

Είναι λάθος να ταυτίζουμε την ελληνικότητα με την στείρα μίμηση ενός παρελθόντος, έστω και "ένδοξου"!
Η μίμηση του παρελθόντος φυλακίζει τη σκέψη μας, μας στερεί κάθε δυνατότητα ανανέωσης και εμπλουτισμού της ελληνικής ταυτότητας.
Το παρελθόν είναι χρήσιμο όταν μας διδάσκει κι όχι όταν το αντιγράφουμε..

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

"... ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην"!

Τώρα που τα πνεύματα γύρω απ' την χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας στους αλλοδαπούς καταλάγιασαν, ας πούμε δυο κουβεντούλες στους "ανησυχούντες" και "διαμαρτυρόμενους" ιεράρχες μας.
Δεν θα τους θυμίσουμε τι λέει η Αγία Γραφή. Αυτή είναι "ψιλά γράμματα" γι' αυτούς!
Θα τους πούμε μόνο τούτο: Αγαπητοί "ποιμένες", εσείς δεν είστε που δέχεστε στους κόλπους της Εκκλησίας σας κάθε αλλοδαπό που, για να γλυτώσει απ' τη ρατσιστική αντιμετώπιση ο καημενούλης, δηλώνει πρόθυμος να γίνει χριστιανός ορθόδοξος;
Τους βαπτίζετε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμιά ουσιαστική κατήχηση, κι από πάνω πανηγυρίζετε που "έχει ρεύμα η Ορθοδοξία"!

Γιατί, λοιπόν, δεν αναγνωρίζετε και στην Πολιτεία το δικαίωμα να κάνει μέλη της όσους αλλοδαπούς το επιθυμούν, και, μάλιστα, με πολύ αυστηρότερες προϋποθέσεις από κείνες που εσείς τηρείτε για την "χριστιανοποίησή" τους;