Η σκυθρωπότητα αποτελεί το σύνηθες εκκλησιαστικό ύφος. Ιδιαίτερα τώρα, που αρχίζει η νηστεία, ο «εκκλησιαστικός άνθρωπος» πρέπει να φορέσει το επίσημο, αγέλαστο και απλησίαστο ύφος του, να «βαρύνει» κάποιες εκατοντάδες κιλά και ν’ αρχίσει έτσι να περιφέρεται στους «ευσεβείς κύκλους» των ομοίων του…
Βέβαια, το ευαγγέλιο μας τα λέει τελείως διαφορετικά: όταν νηστεύετε να παραμένετε φυσιολογικοί, μην κατεβάζετε μούτρα, μην γεμίζετε σκυθρωπότητα τη ζωή σας, αλλά να είστε ευχάριστοι και άνετοι. Αν νιώθεις τη σκυθρωπότητα και τη σοβαρότητα να καταπλακώνει την καρδιά σου, καλύτερα παράτα για φέτος τη νηστεία. Κοίτα πρώτα να βρεις την ψυχική σου ισορροπία και γαλήνη. Τα πνευματικά φαινόμενα απαιτούν πρώτ’ απ’ όλα ευχάριστη διάθεση, άνεση, χαμόγελο και ευφυΐα.
Πραγματικά, είναι εντυπωσιακή η επιμονή της εκκλησίας και των ανθρώπων της να παραμένουν στον κόσμο τους. Είναι τόσο μεγάλη η έλλειψη προσαρμοστικότητας που η εκκλησιαστική μηχανή αναπαράγει αντίγραφα των μοντέλων της δεκαετίας του ’50 και ’60. Μένει απρόσιτη και μακρινή, ανίκανη ν’ αγγίξει και να συγκινήσει τον σύγχρονο άνθρωπο. Περισσότερο έχει χάσει την αποτελεσματικότητά της στη νεολαία. Αντί να προσπαθεί να αποσπάσει κάποιο αγόρι απ’ την αγκαλιά της κοπελιάς του για να το φέρει, δήθεν, κοντά στο Χριστό, θα ήταν προτιμότερο ν’ ανοίξει διάπλατα τη δική της αγκαλιά και να χωρέσει μέσα της το ζευγάρι αγκαλιασμένο!
Στον εκκλησιαστικό χώρο γίνονται, δυστυχώς, αποδεκτές μόνο προβληματικές προσωπικότητες. Οι νορμάλ και φυσιολογικοί άνθρωποι, με εξυπνάδα και αξιοπρέπεια, εξοβελίζονται. Αν είσαι απόκοσμος, αντικοινωνικός, αυστηρός και σοβαρός μπορεί ακόμη και να αγιοποιηθείς. Όμως, μουντός Χριστός δεν υπάρχει ή, μάλλον, μουντός Χριστός είναι υπόθεση ακατανόητη, ανεπίτρεπτη, διεστραμμένη!
Αξίζει να βάλουμε ένα ερωτηματάκι στη σκέψη μας: μήπως ο Χριστός που μας διδάσκει η εκκλησία δεν είναι ο πραγματικός; Χριστός δεν σημαίνει μόνο θαύματα και κατάργηση του φυσικού στοιχείου. Ο Χριστός μας δίδαξε πως κάθε τι το φυσικό και φυσιολογικό διαθέτει τη δική του ανεπανάληπτη ομορφιά. Γι’ αυτό και όσοι αληθινά τον βιώνουν δεν εκπέμπουν δέος, υπερφυσικότητα, υπερβολική αγιότητα. Αλλά μοιάζουν μ’ ένα καταπράσινο λιβάδι που μπορείς να μπεις μέσα του, να τρέξεις, να πηδήξεις, να χορέψεις, να τσαλαπατήσεις τα πάντα με την απόλυτη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν θα ταραχθεί και τίποτα δεν θα ενοχληθεί…
Γι’ αυτό κι εμείς αυτές τις μέρες θα συνεχίσουμε να ζούμε φυσιολογικά. Θα κάνουμε το φλερτάκι μας, θα φάμε τις λαγάνες μας, θα πετάξουμε τους αετούς μας, θα παρακολουθήσουμε το ματσάκι –μπορεί να ρίξουμε και κανένα μπινελίκι στην ένταση του αγώνα- αλλά στο τέλος θα τσουγκρίσουμε όλοι μαζί τα ποτήρια μας, θα τραγουδήσουμε, θ’ αγκαλιαστούμε κι όταν γυρίσουμε σπίτι –αν το θυμηθούμε και το αισθανθούμε- ας πούμε κι ένα «δόξα σοι ο Θεός»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου