Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Παραμονές Χριστουγέννων ...

Ο άνθρωπος έχει αγριέψει. Κλείνει σφιχτά τα μάτια του, σφραγίζει ερμητικά τ' αυτιά του. Προσκυνά τα σύγχρονα είδωλα και τα κνώδαλα της γης. Έκστασις φρενών και παραφροσύνη!
Κατάντησε ένα μάτσο χάλια, έρμαιο της σχιζοφρένειάς του, της ανασφάλειας και των φοβιών του. Η ιδιότητα του ανθρώπου δεν αποτελεί πλέον τιμητικό γεγονός.
Αποστρέφεται τον Θεό. Τον θεωρεί σκληρό και αυταρχικό. Απαιτεί τόσα πολλά απ' τους ανθρώπους που είναι πολύ δύσκολο να τον αποδεχτείς και να τον ακολουθήσεις.
Αλλά για ποιον Θεό μιλάμε άραγε; Μήπως γι' αυτόν που κάθεται σε χρυσοποίκιλτο θρόνο δορυφορούμενος από τάγματα αγγέλων και αρχαγγέλων, ή γι' αυτόν που γεννήθηκε από μια πάμπτωχη κοπέλα μέσα σε έναν στάβλο;
Την Παναγία μην την βλέπετε τώρα στις εκκλησίες μέσα στα μεγαλεία, τα πορφυρά φορέματα, τα χρυσά εικονίσματα με το πρόσωπό της κρυμμένο από ρολόγια και δαχτυλίδια. Ήταν μια φτωχή εβραιοπούλα, ένα πεντάρφανο κοριτσάκι, αδύναμο, φτωχό, ανίσχυρο, χωρίς καμία κοινωνική καταξίωση.
Το μεγάλο μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η ταπεινοφροσύνη, η μόνη που μπορεί να μας προσφέρει την ψυχική μας υγεία και ισορροπία. Αλλά όταν λέμε "ταπεινοφροσύνη" δεν εννοούμε ούτε την αναξιοπρέπεια και τον αυτοεξευτελισμό ούτε την υποκριτική ταπεινολογία και ταπεινοσχημία.
Υγιής ταπεινοφροσύνη είναι να αντιληφθούμε πως για ένα μέρος της αλήθειας δεν αρκεί η ανθρώπινη σοφία και γνώση. Ο άνθρωπος δεν επαρκεί από μόνος του να την ανακαλύψει, γι' αυτό πρέπει να είναι έτοιμος να τη δεχτεί "άνωθεν", χωρίς το φιλτράρισμα της λογικής και της επιστήμης.
Αλλ' αυτό προϋποθέτει ανθρώπους φιλαλήθεις και έντιμους με τον εαυτό τους. Απαιτεί μια πολύ λεπτή "χειρουργική επέμβαση" στον εγωισμό μας και, φυσικά, τις ανάλογες αντοχές...

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Χριστιανισμός και Σοσιαλισμός (Β)

Αναφερθήκαμε στο προηγούμενο μήνυμα στον ρωσικό κομμουνισμό που αποτέλεσε μια μεταμόρφωση και μια διαστροφή της παλιάς ιδέας του ρωσικού μεσσιανισμού. Ο παραδοσιακός χαρακτήρας του περικλείει θετικά και αρνητικά σημεία. Από τη μια η αναζήτηση μιας αιώνιας αλήθειας, η διάθεση για θυσία και η απουσία αστικού πνεύματος. Από την άλλη ο δεσποτισμός, ο απολυταρχισμός και η ασθενική συνείδηση για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Στη Δύση ο κομμουνισμός δεν πήρε τις ακραίες αυτές μορφές. Δεν εμφανίσθηκε και ούτε προσπάθησε να μετατραπεί σε θρησκεία. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις κατόρθωσε να αφυπνίσει τη χριστιανική συνείδηση και να οδηγήσει στην ανάπτυξη ενός κοινωνικού χριστιανισμού. Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, να μετατραπεί ο χριστιανισμός σε κοινωνική θρησκεία αλλά να συσχετιστεί στενά η χριστιανική αλήθεια με τη ζωή.
Στην Ιταλία, οι χεγκελιανές απόψεις του Γκράμσι και του Τολιάτι δεν επέτρεψαν τη μετατροπή του μαρξισμού σε δόγμα. Το 1948, όταν ο πάπας Πίος ΙΒ είχε αφορίσει τους κομμουνιστές, η αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτική ομάδας του ΚΚΙ ήταν φανατική καθολική. Στη Γαλλία το Κ.Κ. οργάνωσε στις 10-6-1976 ειδική συγκέντρωση για τους χριστιανούς στη Λυών με ομιλητή τον ίδιο τον Ζωρζ Μαρσαί! Στην Ισπανία, αρκετοί χριστιανοί και μαρξιστές βρέθηκαν μαζί στις εκκλησίες, στα μοναστήρια και στις φυλακές πολεμώντας το καθεστώς του Φράνκο! Σήμερα το Ισπανικό Κ.Κ. αρνείται την αθεΐα ως δογματικό θεμέλιο του μαρξισμού.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Χριστιανισμός και Σοσιαλισμός (Α)

Μια καλή αφετηρία για να προσεγγίσουμε τις σχέσεις Χριστιανισμού - Σοσιαλισμού αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το φαινόμενο του «ρωσικού κομμουνισμού» που εμφανίσθηκε με πολύ πιο παραδοσιακή μορφή από τον αντίστοιχο του δυτικού κόσμου. Η «παραδοσιακότητα» αυτή του προσέδωσε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τον έκαναν να μοιάζει περισσότερο με θρησκεία παρά με μια απλή ιδεολογία.
Κάποιοι παλαιότερα είχαν επισημάνει πολλές ομοιότητες και αντιστοιχίες μεταξύ κομμουνισμού και χριστιανισμού: παγκόσμια συνέδρια - οικουμενικές σύνοδοι, θυσιασθέντες αγωνιστές - μάρτυρες πίστεως κλπ. Οι ομοιότητες όμως φαίνεται να είναι πολύ βαθύτερες...
Η μορφή με την οποία εμφανίσθηκε ο κομμουνισμός στη Ρωσία δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνη μιας θρησκείας που ισχυρίζεται ότι απαντά στις γενικότερες αναζητήσεις της ανθρώπινης ψυχής και δίνει ένα νόημα στη ζωή του ανθρώπου.
Ο κομμουνισμός, ως νέα θρησκεία, ήθελε να διαφεντεύει όλη τη ζωή κι όχι μονάχα κάποιες στιγμές της. Αντιτάχθηκε και πολέμησε σκληρά κάθε θρησκεία. Με ένα μένος που μας θυμίζει τους αιματηρούς θρησκευτικούς πολέμους της Δύσης καθώς και τον «ιερό πόλεμο» του Ισλάμ. Επέδειξε τόση αδιαλλαξία και φανατισμό που μόνο μια μονοθεϊστική θρησκεία θα μπορούσε να παράγει!
Ο ρωσικός κομουνισμός θέλησε πριν και πάνω απ' όλα να είναι μια «κοσμοθεωρία» και επιζητά την αποκλειστικότητα με ένα τρόπο που θυμίζει έντονα θρησκευτική πίστη. Το Κόμμα αποτελεί ένα είδος άθεης θρησκευτικής αίρεσης που κατέχει την εξουσία. Το κράτος γίνεται Εκκλησία. Η χριστιανική θεοκρατία του μεσαίωνα μετασχηματίζεται σε «σοβιετική θεοκρατία» και ολοκληρωτισμό.
Η κομμουνιστική εξουσία ενδιαφέρεται πλέον για την «ψυχή» των πολιτών και θέλει να την τρέφει με τη μόνη αλήθεια του διαλεκτικού υλισμού. Οι κομμουνιστές στη Ρωσία υιοθέτησαν αλλά και μεταμόρφωσαν τη χριστιανική ενεργητικότητα. Ο ολοκληρωμένος κομμουνιστής, με τον ανυπόκριτο ενθουσιασμό, πάντα ικανός για απέραντες θυσίες είναι ένας κληρονόμος της χριστιανικής παιδείας, των αιώνων που ο χριστιανισμός ζύμωσε τη φύση των ανθρώπων με το πνεύμα του.
Αν η αντιθρησκευτική προπαγάνδα εξάλειφε κάθε ίχνος χριστιανισμού και κάθε θρησκευτικό συναίσθημα, την ίδια μέρα η πραγματοποίηση του κομμουνισμού θα είχε εκ των πραγμάτων καταστεί αδύνατη! Γιατί κανένας δεν θα δεχόταν πια το μαρτύριο, δεν θα θυσίαζε τη ζωή του για κάποιους ανώτερους σκοπούς...

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Στη γιορτή των Ασωμάτων ...

Είχε φίλους πολλούς ο Μουσταφά
κι Έλληνες κι Εγγλέζους και Μαλτέζους...
Και στη γιορτή μου πάντοτε θαρχότανε
αυτός, ένας αλλόθρησκος...
Λέγαμε, λέει, πράγματα ευχάριστα
και μιλούσαμε για τότε
που οι ανθρώποι δεν είχαν δόλο στην καρδιά.
Ελάτε κι εσείς αύριο,
μέρα της Σύναξης των Ασωμάτων Ταξιαρχών
και στη δική μου τη γιορτή.
Θα ναι Τούρκοι, Έλληνες κι Εγγλέζοι
και Μαλτέζοι κι άλλοι...
Θα πιούμε, θα φχαριστηθούμε,
θα μιλήσουμε για πράγματα διάφορα
κοντινά, μακρινά, παράξενα,
πράγματα που άλλοτε φέρνουν δάκρυα και πόνο
κι άλλοτε ζέστη και παρηγοριά...
Απορώ κι αναρωτιέμαι Μουσταφά
Χριστιανός πώς δεν έγινες
με μια τόσο μεγάλη καρδιά!
Κι αν με τα λόγια αυτά
σε πίκρανα λιγάκι Μουσταφά
συγχώρεσέ με...

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Ένας ορισμός του Θεού:

"Μια απέραντη σφαίρα, το κέντρο της οποίας είναι παντού
και η περιφέρεια πουθενά"!
(Αυγουστίνος)

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Εκκλησία και εθνικισμός (μια προσφώνηση που δεν εκφωνήθηκε)

Μακαριώτατε.
Είναι γνωστή η θέση σας πως όσοι ασκούν κριτική στην ηγεσία της Εκκλησίας στρέφονται εναντίον της Ορθοδοξίας και του Έθνους. Θα αποτελούσε ματαιοπονία εκ μέρους μου, και μάλιστα στο χώρο αυτό, να προσπαθήσω να αποδείξω το αβάσιμο του ισχυρισμού σας...
Οι συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει και οι καιροί επιβάλλουν να νομιμοποιηθεί η διαφορετικότητα των απόψεων και μέσα στην Εκκλησία. Ο γόνιμος διάλογος θα συμβάλει στην ανακαίνισή της, θα τη βοηθήσει να αποκτήσει λόγο και ρόλο μέσα στην κοινωνία κι ένα ύφος πολύ διαφορετικό απ' αυτό που έχει σήμερα. Η μονοφωνία εκθέτει την Εκκλησία ενώ η πολυφωνία την αναγεννά και την εκσυγχρονίζει. Η Εκκλησία με τη σημερινή ακραία και αντιδραστική της μορφή αποτελεί βαρίδι στα πόδια της ελληνικής κοινωνίας, ίσως και μια επικίνδυνη εστία...
Αν δεχθούμε ότι η Εκκλησία προετοιμάζει έναν καινούργιο κόσμο αγάπης και δικαιοσύνης, είναι δηλαδή "γένος πνευματικό", τότε κείται πέρα και πάνω από τα επίγεια έθνη και τις πατρίδες. Βέβαια, μέσα από κρίσιμες ιστορικές συνθήκες (π.χ. Τουρκοκρατία) η Εκκλησία εξετράπη της αποστολής της και ανέλαβε ρόλο εθναρχικό για τη σωτηρία του ελληνισμού, της γλώσσας και της υπόστασής του. Σήμερα όμως η ιστορική συγκυρία δεν θυμίζει σε τίποτα τους αιώνες τις Τουρκοκρατίας...
Το τίμημα που η Εκκλησία πλήρωσε (και εξακολουθεί να πληρώνει) στο βωμό της ταύτισής της με το έθνος είναι βαρύτατο. Έχασε την οικουμενικότητα και καθολικότητά της προς όφελος του "εθνικού συμφέροντος". Έφτασε στο σημείο να μιλά περισσότερο για την "ανάσταση του Γένους" παρά για την ανάσταση του Χριστού! Προσκολλήθηκε στο παρελθόν, στην πνευματική αυτάρκεια, στον αυτοδικαιωτικό λόγο, στον κοινωνικοπολτικό αναχρονισμό, στον φονταμενταλισμό και στον αντιευρωπαϊσμό...
Σήμερα που το ελληνικό κράτος, ως αποτέλεσμα των ευρύτερων ανακατατάξεων, απεθνικοποιείται σταδιακά, η Εκκλησία προσπαθεί να κρατικοποιηθεί περισσότερο, νιώθοντας ανασφαλής και μετέωρη χωρίς την ειδική σχέση της με το κράτος και τον αποκλειστικό δεσμό της με το έθνος. Μπορεί, βέβαια, να κερδίζει σε ακροατήριο και πολιτική επιρροή αλλά χάνει σε πνευματικότητα και εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία.
Χωρίς υπερβολή, αυτό που απέρριψε ο Χριστός (την εθνική αποκλειστικότητα) μοιάζει σήμερα να επιδιώκει η επίσημη Εκκλησία. Ο Ιησούς αρνήθηκε να μετατραπεί σε εθνικό ελευθερωτή ή πολιτικό ηγέτη αλλά η Εκκλησία μας εξαντλείται στην ενασχόλησή της με θέματα εξωτερικής πολιτικής, δημογραφικού προβλήματος, αστυνομικών ταυτοτήτων, μαθητικών παρελάσεων, σχολικών βιβλίων κλπ.
Η παρένθεση που άνοιξε το 1453 πρέπει επιτέλους να κλείσει. Η Εκκλησία να ξαναγυρίσει στην κυρίως αποστολή της, τον ευαγγελισμό και τη μεταμόρφωση του κόσμου. Στη δίψα του σημερινού ανθρώπου για ζωή η Εκκλησία οφείλει να απαντήσει με τη δική της πρόταση ζωής κι όχι με τη συνεχή επίκληση της προσφοράς της στους αγώνες του έθνους!
Ο Γάλλος ορθόδοξος θεολόγος Olivier Clement έλεγε ότι ο εθνικισμός θέλησε να οικειοποιηθεί την Ορθοδοξία, να την κάνει όργανό του, να ενσταλάξει μέσα της τα μίση του, τους φόβους του, τις φαντασιώσεις του...
Προσδίδοντας στο έθνος μεταφυσική διάσταση ικανοποιούμε τις βασικές ψυχικές ανάγκες για απόκτηση συνοχής και ισχύος. Ο εχθρός βρίσκεται κάπου έξω κι έτσι ο ψυχισμός μας αποφεύγει τον εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο. Παρέχει φαντασιακή επούλωση σε προσωπικά και συλλογικά τραύματα με το αίσθημα του ανήκειν.
Αυτονόητη συνέπεια του οικουμενικού χαρακτήρα της Εκκλησίας είναι η καταγγελία και της εμπάθειας του εθνικισμού και της χρήσης του έθνους για σκοπούς ψυχικής οικονομίας. Επιδίωξή μας πρέπει να είναι η υπέρβαση του αυτοδοξολογικού ναρκισσισμού, η αναγνώριση της θετικής συνεισφοράς κάθε έθνους αλλά και κάθε θρησκείας. Οι Χριστιανοί ξεχνάμε ότι η ανάπτυξή μας άρχισε σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Ο εθνικισμός δεν αποτελεί τον φυσικό χώρο της Ορθοδοξίας, αντίθετα την υποσκάπτει! Το έθνος ενδιαφέρεται να αυτοσυντηρείται και να αποδεικνύει ανταγωνιστικά την υπεροχή του. Η Εκκλησία, αντίθετα, αποσκοπεί στο να παράγει αγίους...
Στις μέρες μας, το ανανεωτικό θεολογικό ρεύμα, αν και μειοψηφικό, αγωνίζεται για την υπέρβαση του κυρίαρχου εκκλησιαστικού εθνικισμού. Τη θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση για τον προσανατολισμό της Ορθοδοξίας σε οικουμενικότερες στάσεις και για τη διαλογική ετοιμότητά της μέσα σε ένα μεταμοντέρνο πολυπολιτισμικό περιβάλλον.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Ψάχνοντας τον "πραγματικό" Θεό ...

Tα μεγάλα άλματα της ανθρώπινης ιστορίας συνδέθηκαν με αντίστοιχες τεχνικές και επιστημονικές ανακαλύψεις. Η επιστήμη ήταν εκείνη που μετέβαλε ριζικά τις υλικές συνθήκες του ανθρώπινου βίου, προκαλώντας αντίστοιχες ανατροπές σε ιδεολογίες, θρησκείες, φιλοσοφικές θεωρίες κλπ.

Το δωδεκάθεο του Ολύμπου, λ.χ., κατέρρευσε μόλις ο άνθρωπος κατόρθωσε να προσεγγίσει τις κορυφές του Ολύμπου όπου διαπίστωσε ότι εκεί υπήρχαν μόνο πάγοι και πέτρες. Κανένα ίχνος από τα παλάτια των Θεών δεν βρέθηκε και διαψεύσθηκαν όλα όσα ο Όμηρος και οι αρχαίοι ποιητές εξυμνούσαν και περιέγραφαν.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται τι μεγάλο σοκ υπέστησαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης από την τόσο καταλυτική διάψευση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Όμως το γκρέμισμα των δώδεκα Θεών δεν ξερίζωσε και τις πραγματικές αιτίες του θρησκευτικού φαινομένου. Η αγωνία του ανθρώπου μπρος στο θάνατο, την αρρώστια και τη δυστυχία παρέμενε αμείωτη κι έτσι, αμυνόμενος, «ύψωσε» τους Θεούς του ακόμη πιο ψηλά, στους ουρανούς, πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα κατόρθωνε ο ίδιος να φτάσει μέχρι εκεί ώστε να επαναληφθεί το «φαινόμενο του Ολύμπου».

Σήμερα όμως τα διαστημόπλοια, οι πύραυλοι, τα διαστημικά λεωφορεία αλλά κυρίως τα ισχυρά τηλεσκόπια, μας βοηθούν να έχουμε εικόνα των εσχατιών του σύμπαντος και να γνωρίζουμε καλά πως πουθενά εκεί δεν υπάρχει παράδεισος, κόλαση, θρόνοι του Θεού, Χερουβείμ, Σεραφείμ κλπ. Και πάλι όμως ο άνθρωπος δεν εξουδετέρωσε την πρώτη ύλη της θρησκείας, την αρρώστια, τον πόνο και τον θάνατο, κι έτσι (αμυνόμενος πάλι) προσέδωσε πνευματική (και συνεπώς άυλη και αόρατη) μορφή σε Θεούς, θρόνους, βασιλείες των ουρανών κλπ. Τώρα ένιωθε σίγουρος πως η επιστήμη δεν θα διέψευδε ποτέ τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Στη ζωή όμως αυτή ένα είναι βέβαιο: ποτέ μη λες ποτέ! Βέβαια η επιστήμη δεν πρόκειται ποτέ να αποδείξει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία των στοιχείων του «πνευματικού κόσμου», μπορεί όμως να χτυπήσει στη ρίζα του το θρησκευτικό φαινόμενο με τη μορφή που το γνωρίσαμε ως τα σήμερα. Πώς γίνεται αυτό; Μα εξαλείφοντας τις γενεσιουργούς αιτίες όλων των θρησκειών, δηλ. τον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο! Μια τέτοια εξέλιξη θα ανατρέψει τα πάντα. Θα γκρεμίσει όλα τα «καταφύγια ιδεών», τα «πνευματικά λιμάνια» και τις ψευδαισθήσεις που τα συνοδεύουν.

Βέβαια, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έχουν ήδη «βολευτεί». Και επειδή κάθε «ξεβόλεμα» είναι οδυνηρό, αντιδρούν. Αντιλαμβάνονται τους «κινδύνους» από τα επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης (βιοϊατρικής, γενετικής κλπ) και αρχίζουν να αμύνονται. Με δύο κυρίους τρόπους:

Α) Αρνούμενοι τις πραγματικές δυνατότητες της επιστήμης. Υποστηρίζοντας πως όσα γράφονται ή λέγονται σχετικά είναι «φήμες της πιάτσας», «ευχολόγια, φαντασιώσεις, μύθοι»! Και συνεπώς τίποτε ουσιαστικό δεν μπορεί να προσφέρει η επιστημονική έρευνα, κανένας κίνδυνος για τα «ιδεολογικά τους λιμάνια» δεν υφίσταται και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Πρόκειται για την κλασική μέθοδο του «στρουθοκαμηλισμού»! Βασικό τους επιχείρημα ότι η επιστήμη «δεν έχει ακόμη δώσει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα», πως ακόμη «πολλές πτυχές του γονιδιόματος παραμένουν άγνωστες» κλπ. Ασφαλώς και η επιστήμη βρίσκεται στα πρώτα βήματα της εξερεύνησης του μυστηρίου που λέγεται «άνθρωπος». Όμως έκανε ήδη μια πολύ καλή αρχή και στη συνέχεια οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες. Όσοι λοιπόν αντιδρούν με τη μέθοδο της «στρουθοκαμήλου» δεν έχουν παρά απλά να ελπίζουν πως όσο οι ίδιοι ζουν οι επιστημονικές εξελίξεις δεν θα προφθάσουν να τους διαψεύσουν. Αν και κατά βάθος γνωρίζουν πως «όταν έχεις βρει το κλειδί είναι ζήτημα χρόνου να ανακαλύψεις την κλειδαρότρυπα και να ανοίξεις την πόρτα»!

Β) Ο δεύτερος τρόπος αντίδρασης είναι πιο ειλικρινής αλλά και πιο ωμός! Όσοι τον ακολουθούν δεν ματαιοπονούν επιχειρώντας να βγάλουν ανίκανη την επιστήμη. Δεν τρέφουν αυταπάτες για το τι τους περιμένει και σπεύδουν να το δηλώσουν. Αντιγράφω ένα απόσπασμα από την ομιλία του Νικόλαου Χατζηνικολάου (σημερινού μητροπολίτη Μεσογαίας) στην στρογγυλή τράπεζα που διοργάνωσε στο ξενοδοχείο Κάραβελ ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών στις 10-2-1999 με θέμα «Βιοϊατρική-βιοηθική»: «Κάθε προσπάθεια διόρθωσης της μορφής της ζωής (γενετική βελτίωση της φύσης και του ανθρώπου) φανερώνει μη αποδοχή των νόμων του Θεού και προσπάθεια υποβιβασμού του έργου της δημιουργίας Του. Αυτός, όπως ταπεινά διατυπώνει η Αγία Γραφή, όταν ολοκλήρωσε τη δημιουργία "είδε τα πάντα, όσα εποίησεν, και ιδού καλά λίαν". Στο πνεύμα του θεϊκού λόγου όλα ήταν πολύ καλά. Στο διεστραμμένο όμως από την αλαζονεία μυαλό του ανθρώπου, η φύση του Θεού παίρνει ... λίαν καλώς. Ενώ η ανθρώπινη δημιουργία διεκδικεί το άριστα»!

Καταλάβατε; Το πρόβλημά τους είναι μην τυχόν και βγει «σκάρτος» ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Που, σημειωτέον, «έγινε ρόμπα» από τον Θεό της Καινής Διαθήκης! Ε λοιπόν, ναι! Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης καθόλου καλόν δεν έπλασε τον κόσμο! Και χρειάζεται όχι απλώς επισκευή αλλά εκ θεμελίων ανατροπή και ανοικοδόμηση! Όσοι έχουν οικοδομήσει τη ζωή τους σε έναν Θεό «διεκπεραιωτή ατομικών υποθέσεων» (κάτι σαν τα Κ.Ε.Π.) καλό θα ήταν ν΄αρχίζουν να υποστέλλουν τις σημαίες τους.

Ο «Θεός των ατομικών ρουσφετιών» («κάνε μας καλά», «βρες μου μια καλή δουλειά ή έναν καλό γαμπρό») είναι ετοιμοθάνατος. Ίσως και να ήρθε η ώρα να ανακαλύψει ο άνθρωπος τον πραγματικό Θεό...

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Ο "Θεοσεβισμός" του Καϊρη ...

... ήταν ένα ιδιόμορφο θρησκευτικοκοινωνικό σύστημα αναιρετικό της ουσίας του Χριστιανισμού!
Απορρίπτει όλα τα χριστιανικά δόγματα και δέχεται έναν Θεό αόριστο και άγνωστο. Αρνείται τη μυστηριακή ιερωσύνη, αν και ο ίδιος ήταν "ορθόδοξος" κληρικός!
Εισάγει λατρεία δικής του επινόησης: ειδικά σχεδιασμένος ναός, ειδικές προσευχές και τελετές, ειδικοί κληρικοί ... Νέα και η γλώσσα των "ιερών" του κειμένων. Πρόκειται για την αρχαία δωρική διάλεκτο που καθιστούσε μυστηριώδη και επιβλητικότερο το λόγο!
Το σύστημά του περιείχε πάμπολλες ηθικές επιταγές και περιόριζε τους γάμους μέσα στο "θεοσεβικό" χώρο! Απέρριπτε την υπόλοιπη κοινωνία, τη βασιλεία και κάθε πολιτιακή αρχή ως εναντιούμενη στην ισότητα των ανθρώπων!
Αρνήθηκε την προτεινόμενη σε αυτόν έδρα φιλοσοφίας στο νεοσύστατο Παν/μιο Αθηνών καθώς και το παράσημο που του πρόσφερε η Πολιτεία!
Η Εκκλησία τον καθαίρεσαι και αφόρεσαι ενώ τα ποινικά δικαστήρια τον καταδίκασαν σε φυλάκιση. Κλείστηκε στις φυλακές όπου και πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1853.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Επίλογος θερινών διακοπών ...

Στις μέρες μας το καλοκαίρι έγινε μια φριχτή εποχή παραγεμισμένη με ήχους μεγάλης έντασης, τελείως αταίριαστους με το μεγαλείο της θερινής νύχτας.
Ένα πλήθος ανθρώπων δεν αναζητά την ησυχία και τον ρεμβασμό, την αποτοξίνωση από κάθε τι το βέβηλο, το άχρηστο, το περιττό, αλλά επιμένει να φέρει μαζί του στους ήρεμους και ευλογημένους νησιωτικούς τόπους τους έντονους ρυθμούς της πολιτείας που εξατμίζουν κάθε ικμάδα ανανέωσης και ζωής!
Πόσο χρήσιμο θα ήταν για μας αν εκμεταλλευόμασταν το χρόνο της "κατάπαυσης πάντων των έργων" για να αποταμιεύσουμε εικόνες και ήχους που ανεξόδιαστα μάς παρέχει η φύση και η εποχή ...
Εικόνες όπως την ανατολή και τη δύση του ήλιου με κείνη την πανοραμική πολυχρωμία και γαλήνη που αναμφισβήτητα ψυχα-γωγεί!
Ήχοι όπως το θρόισμα των πεύκων στην πρωινή αύρα ή στην ανέμελη πνοή των δειλινών μελτεμιών, το τραγούδι του τζίτζικα στο φωτισμένο μεσημέρι, το ξεδίπλωμα του κύματος στην εωθινή ακρογιαλιά ...
Αλλά και το σεριάνισμα στην ευκατάνυκτη σιωπή των ταπεινών εξωκκλησιών που ευωδιάζουν θυμίαμα, καμένο λάδι, ξεραμένο λουλούδι ...

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Εκλογή ή κλήρωση!

Αναφερθήκαμε στο ιστολόγιο "Χαιρετίσματα στην εξουσία" στον παραλογισμό του διορισμού του θρησκευτικού ηγέτη της μουσουλμανικής μειονότητας απ’ το ελληνικό κράτος. Και κάναμε την ευχή να καθιερωθεί σύντομα το δικαίωμα εκλογής όλων ανεξαίρετα των θρησκευτικών ηγετών της χώρας μας από τα μέλη της κάθε θρησκευτικής κοινότητας.
Βέβαια ο αρχιεπίσκοπος και οι επίσκοποι της Ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας δεν είναι διορισμένοι αλλά εκλέγονται από ένα ολιγάριθμο σώμα (την Ιερά Σύνοδο) που ουσιαστικά είναι αποκομμένο από τον πιστό λαό και στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Όσο κι αν σήμερα μας φαίνεται παράδοξο, οι ρίζες της εκκλησιαστικής μας οργάνωσης είναι δημοκρατικές. Και για να μην πάμε πολλούς αιώνες πίσω, ας αρκεστούμε σε ότι ίσχυε στην εκκλησία μας στις αρχές του 20ου αιώνα. Σύμφωνα λοιπόν με τη νομοθεσία του 1910 και 1923, η εκλογή των εφημερίων ακολουθούσε την εξής διαδικασία: Για να καταστεί κάποιος υποψήφιος εφημέριος μιας ενορίας έπρεπε η σχετική αίτηση να υποβάλλεται απ’ το 1/10 τουλάχιστον των ενοριτών. Ακολούθως, ο τοπικός αρχιερέας, αφού έλεγχε τα τυπικά προσόντα των υποψηφίων, προκήρυσσε εκλογές στον αντίστοιχο ενοριακό ναό στις οποίες συμμετείχαν όλοι οι ενορίτες βάσει ειδικών εκλογικών καταλόγων. Επιτυχών ήταν ο υποψήφιος που πλειοψηφούσε σχετικά εφόσον συγκέντρωνε τις ψήφους τουλάχιστον του 1/3 των εγγεγραμμένων. Σε αντίθετη περίπτωση η εκλογές επαναλαμβάνονταν την επόμενη Κυριακή και εκλέγονταν όποιος συγκέντρωνε το 1/6 των εγγεγραμμένων εκλογέων. Τη δημοκρατικότατη αυτή διαδικασία κατήργησε η δικτατορία του Μεταξά το 1940 που καθιέρωσε την επιλογή των εφημερίων απευθείας από τον επιχώριο Μητροπολίτη.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς: αν η ελληνική κοινωνία ήταν πριν 100 χρόνια ώριμη να εκλέγει τους εφημερίους της, γιατί σήμερα να μην της αναγνωριστεί το δικαίωμα να εκλέγει δημοκρατικά όχι μόνο τους εφημερίους αλλά και τους επισκόπους και τον αρχιεπίσκοπο; Μήπως γιατί το κύκλωμα της εκκλησιαστικής ηγεσίας πρέπει για κάποιους λόγους να παραμένει «κλειστό» και ελεγχόμενο;
Αν οι «ποιμένες» μας θεωρούν τον δημοκρατικό τρόπο εκλογής τους ... πολύ «κοσμικό» και ως τέτοιον απορριπτέο, δεν έχουν παρά να προτιμήσουν αυτόν που υποδεικνύει η Αγία Γραφή στις Πράξεις Αποστόλων (κεφ Α, 26), δηλ την δια κλήρου εκλογή τους.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Άγιοι Πατέρες αφορίστε με!

Σύμφωνα με τον 77ο κανόνα της εν Τρούλλω Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου (691/2 μ.Χ) "όποιος λαϊκός απολαμβάνει το θαλάσσιο μπάνιο σε μια παραλία όπου συνυπάρχουν άντρες και γυναίκες πρέπει να αφορίζεται!".
Άγιοι Πατέρες, ομολογώ δημόσια ότι το φετινό θέρος υπέπεσα πολλάκις και πλειστάκις σε αυτό το θανάσιμο αμάρτημα!
Για το λόγο αυτό, συναισθανόμενος την αμαρτολότητά μου και σεβόμενος απόλυτα τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, σας παρακαλώ: "αφορίστε με!" .Αν δεν το πράξετε θα είστε ανάξιοι της ιερωσύνης!

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Η Δημιουργία του κόσμου (συνοπτικά)

(από το ιστολόγιο "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας)
Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι δέχονται ως αρχή του κόσμου ένα φυσικό στοιχείο. Ο Θαλής το νερό, ο Αναξίμανδρος το άπειρο, ο Ηράκλειτος το λόγο, ο Αναξιμένης τον αέρα, ο Δημόκριτος τα άτομα, ο Αναξαγόρας το νου, ο Εμπεδοκλής τα τέσσερα στοιχεία: πυρ, γη, αέρα και νερό!
Ο Πλάτων δέχεται πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο αλλά με βάση προϋπάρχουσα ύλη που την οδήγησε απ' την αταξία στην τάξη.
Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει πως Θεός και κόσμος είναι ένα ενιαίο σύνολο και υιοθετεί την άποψη περί συναιωνιότητας αυτών.
Κατά τον Επίκουρο τα πάντα έγιναν αυτόματα και τυχαία, χωρίς την προϋπαρξη ύλης.
Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, τον κόσμο δημιούργησε ο Τριαδικός Θεός εκ του μηδενός ("εξ ουκ όντων") και άνευ προϋπάρχουσας ύλης.

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

Σκέψεις του Δεκαπενταύγουστου ...

Η θέση της Θεοτόκου στην Αποστολική Εκκλησία (και γενικότερα μέχρι τον 4ο αιώνα) ήταν αρκετά υποβαθμισμένη! Οι πρώτοι Χριστιανοί, επηρεασμένοι ίσως και από τον εβραϊκό μισογυνισμό, πίστευαν πως ο ρόλος της Μαρίας ολοκληρώθηκε με τη γέννηση του Ιησού και έκτοτε έζησε ως μια απλή γυναίκα του λαού!
Η άποψη αυτή δεν ήταν αυθαίρετη αλλά θεμελιώνονταν στα ίδια τα ευαγγελικά κείμενα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κεφ γ’ στιχ. 31-35 του κατά Μάρκον Ευαγγελίου που έχει επί λέξει ως εξής: «έρχονται λοιπόν η μητέρα αυτού (δηλ. του Ιησού) και οι αδελφοί του και αφού στάθηκαν έξω από το σπίτι έστειλαν (ανθρώπους) σ’ αυτόν και τον φώναξαν. Και κάθονταν γύρω του πολύς λαός. Είπαν προς αυτόν (οι απεσταλμένοι): Να, η μητέρα σου και οι αδελφοί σου στέκονται απ’ έξω και σε ζητούν. Και απεκκριθεί σε αυτούς και είπε: ποια είναι η μητέρα μου και οι αδελφοί μου; Και αφού έριξε ολόγυρα τη ματιά του σε κείνους που κάθονταν τριγύρω του, λέει: να (δηλ. αυτοί είναι) η μητέρα μου και οι αδελφοί μου! Γιατί εκείνος που θα κάνει το θέλημα του Θεού αυτός είναι αδελφός μου και αδελφή μου και μητέρα μου».
Η θέση και εντολή του Ιησού είναι σαφής: όχι προσωπολατρίες, θεοποιήσεις, αγιοποιήσεις κλπ. Φροντίστε μόνο να τηρείτε τις εντολές του Θεού. Αυτό φτάνει και περισσεύει…
Βέβαια, το να τηρείς τις εντολές του Θεού δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Γι’ αυτό η υποκρισία των Χριστιανών φρόντισε να δαστρευλώσει για πολλοστή φορά το κήρυγμα του Ιησού και κατέληξε στην εύκολη λύση … της λατρείας της Θεοτόκου!
Η παραποίηση των λόγων του Ιησού είναι κλασική μέθοδο των Χριστιανών. Αν διαβάσει κανείς τις «επίσημες» μεταφράσεις των Ευαγγελίων και τις συγκρίνει με το πρωτότυπο κείμενο, θα φρίξει. Στην παραπάνω μικρή περικοπή η μετάφραση του Παν. Τρεμπέλα (εκδόσεις «Σωτήρ», 1982), που έχει την επίσημη έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, περιέχει δύο (!!!) παραχαράξεις. Πιο συγκεκριμένα:
1) Εκεί που το πρωτότυπο κείμενο αναφέρει πως «έρχονται η μητέρα του Ιησού και οι αδελφοί του», ο Τρεμπέλας, εντελώς αυθαίρετα, προσθέτει μετά το «αδελφοί» τη φράση «αυτούς που ενομίζοντο από τους πολλούς αδελφοί του»! Και βάζει τη φράση αυτή, που δεν υπάρχει στο Ιερό Κείμενο, προκειμένου, δήθεν, να προστατέψει την Θεοτόκο που «κινδυνεύει» να θεωρηθεί ότι μετά τον Ιησού γέννησε και άλλα παιδιά (σιγά το μεγάλο έγκλημα!).
2) Ενώ το ευαγγελικό εδάφιο τελειώνει στο σημείο που παραθέσαμε ανωτέρω, ο Τρεμπέλας προσθέτει ολόκληρη πρόταση (!) χωρίς καν να διευκρινίσει ότι είναι δική του. Κάπου δηλαδή αντιλαμβάνεται ότι οι φράσεις του Ιησού αποθεοποιούν την Παναγία και σπεύδει να προλάβει βάζοντας στο στόμα του μια φράση που δεν είπε: «και η μήτηρ μου αν ηξιώθη να με γεννήσει, πρωτύτερα υπήρξε πιστή και αφοσιωμένη δούλη του Θεού και δι’ αυτό ο Θεός την εξέλεξε ως όργανό του»!
Ουδέν σχόλιον…
Κλείνουμε με τη γνωστή ευχή της Εκκλησίας μας «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς»! Αλήθεια, από πότε μπορεί να μας σώσει ένας άνθρωπος; Ή μήπως η Παναγία δεν είναι άνθρωπος αλλά Θεά;

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Οι επισκέπτες του Όρους ...

Μερικοί περιηγούνται το Όρος απλά και μόνο για να περισυλλέξουν όσα παράτυπα, παράνομα κι ανόσια συμβαίνουν εκεί! Είν' αλήθεια πως στους θαυμαστούς αυτούς βράχους βρίσκονται και κάποια απορρίματα του κοινωνικού βίου, που αναζητούν άσυλο ... Δεν είναι χειρότεροι απ' αυτούς που συναντάμε στις πόλεις, αλλά εδώ, που η αγρύπνια του πνεύματος και η ευφορία της ψυχής πρέπει ν' αποτελούν τον κανόνα, δείχνονται χειρότεροι!
Μια άλλη ομάδα περιηγητών έρχονται στο Όρος απλώς για να το γνωρίσουν. Έχουν τόσα ακουστά για τον τόπο που θεωρούν υποχρέωσή τους να το επισκεφτούν, όπως κάνουν στην Κέρκυρα και στη Μύκονο! Συνήθως βαριούνται να μετακινηθούν από μοναστήρι σε μοναστήρι, κι αν κάπου "βολευτούν" περνάνε τρεις-τέσσερεις μέρες. Σκοπός τους είναι να "περνάν καλά"...
Μια τρίτη ομάδα αποτελούν εκείνοι που ρέπουν, δήθεν, προς τον ασκητισμό! Έχουν υιοθετήσει ένα ανώδυνο χριστιανικό ήθος και κατέχουν την ψευδευλάβεια των "παπαδανθρώπων"! Κυριότερη αρετή τους η υποκρισία. Αυτοί αποτελούν τη μάστιγα του Όρους! Σταυροκοπιούνται ασταμάτητα, συμπεριφέρονται σα στο σπίτι τους και μόλις βαρεθούν επιστρέφουν στον κόσμο, για να διηγηθούν "θαυμαστές ιστορίες" και να μπαφιάσουν τους άλλους με παραφουσκωμένα λόγια, δήθεν "πνευματικά"...
Υπάρχουν και κάποιοι ολιγάριθμοι που επιθυμούν να μελετήσουν τις βιβλιοθήκες του. Έλληνες και ξένοι, ιστοριοδίφες, ιστοριογράφοι, παλαιογράφοι ... αποτελούν τη μερίδα των εκλεκτών! Πηγαίνουν εκεί για να μοχθήσουν και να προαγάγουν, αν το μπορέσουν, την επιστημονική έρευνα.
Ακόμα λιγότεροι είναι οι αληθινά ευλαβείς! Που νιώθουν την ανάγκη, ανοίγοντας σύντομες παρενθέσεις στη βιοτική τους μέριμνα, να επικοινωνήσουν με τον εσωτερικό κόσμο του Όρους.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Ασκητικά κεφάλαια ...

Όπως ο ποιητής, έτσι κι ο ασκητής, δεν γίνεται ... γεννιέται! Ή, καλύτερα, και γεννιέται και γίνεται!
Ασκητικοί τύποι υπάρχουν παντού, σε κάθε καιρό και σε κάθε τόπο. Και μέσα στον κόσμο και έξω απ' αυτόν. Άνθρωποι στραμμένοι προς τα μέσα, ικανοί με την ισχυρή τους θέληση να πετύχουν πνευματικά και ψυχικά κατορθώματα έξω απ' τις δυνατότητες του κοινού ανθρώπου.
Περιφρονητές των εγκοσμίων, εραστές του απόλυτου, εκπληκτικά αυτοπειθαρχημένοι υπήρξαν οι κυνικοί, οι πυθαγόριοι, οι στωικοί ... Επίσης οι Ινδοί ασκητές, οι Βουδιστές, οι Σούφοι και τόσοι άλλοι.
Κάθε μορφή ασκητισμού έχει το δικό της, ιδιαίτερο περιεχόμενο. Είναι κοινός, όμως, ο πόθος της απαλλαγής από τη μέριμνα των εγκοσμίων, το ιδανικό της αυτοκάθαρσης και αυτοτελείωσης.
Ο ασκητής περιφρονεί τις μικρές ανθρώπινες ευτυχίες, τη χαρά των αισθήσεων, τους κάθε είδους δεσμούς!
Όλα τα κείμενα της Ορθοδοξίας μάς αποτρέπουν απ' τη βιωτική μέριμνα. Στηλιτεύουν την προσήλωση στα εγκόσμια. Ολόκληρος ο ανθρώπινος βίος είναι ένα πέρασμα προς την ανεκλάλητη χαρμονή της αιώνιας ζωής.
Αλήθεια, πόσοι μοναχοί στον Άθω βιώνουν σήμερα το γνήσιο αγιορείτικο ασκητισμό, την πραγμάτωση του Ανατολικού Μυστικισμού, όπως την έζησαν ο Γρηγόριος Παλαμάς κι ο Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης; Πόσους μοναχούς δε γνώρισα που αδίστακτα θα τους χαρακτήριζα "ναυάγεια της ζωής" ... Και πόσοι απερίσκεπτοι νεανίσκοι δεν φόρεσαν το μαυρόρασο, κι όμως ... εξακολουθούν να νοσταλγούν τα εγκόσμια που χωρίς αποφασιστικότητα εγκατέλειψαν.
Όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι ο ασκητισμός δεν πρέπει να κρίνεται απ' τις παρερμηνείες και τις παραφθορές του. Ο βαθύς έρωτας του απόλυτου δεν είναι φλόγα που θερμαίνει, είναι φωτιά που κατακαίει! Ο ασκητισμός υπήρξε πάντα η επιλογή ορισμένων ισχυρών συνειδήσεων!
Αν ο ασκητισμός αποτελούσε το χρεός όλων μας, τα γυναικεία σπλάχνα θα είχαν στερέψει, το παιδικό γέλιο θα είχε χαθεί, ο κόσμος θα μετατρεπόταν σ' ένα απέραντο άσυλο γερόντων που θα το διαδεχόταν η παγερή απουσία του ανθρώπου απ' το φλούδι της γης!
Ο ασκητισμός έχει αξία μόνο αν πραγματοποιείται από ορισμένα υψηλά και εύφορα πνεύματα που μπορούν με το παράδειγμά τους να ευγενίσουν το νόημα του ανθρώπου και να βοηθήσουν τους άλλους να γίνουν καλύτεροι.
Ο ασκητισμός έχει ανάγκη από Πνεύματα φωτεινά, φιλλάληλα, ανεξίκακα και αφανάτιστα! Ναι, αφανάτιστα! Γιατί όπου εισχωρεί ο φανατισμός τα πάντα καταρρέουν κι εκμηδενίζονται!
Για τους υπόλοιπους, ο καλύτερος τρόπος σωτηρίας είναι: ανάμεσα στους ανθρώπους και για τους ανθρώπους!

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Η "πεθαμένη" Πολιτεία ...

Η καλοκαιρινή Ελλάδα λάμπει ολόγυρά μας πασίχαρη! Το Όρος ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά, κάτω από αγέρωχους κοκκινωπούς, σταχτιούς, γαλαζοπράσινους βράχους ...
Είναι πάντα βυθισμένο στη σιωπή του. Το μόνο πλάσμα του Θεού που έχει το δικαίωμα να τραγουδήσει είναι το αηδόνι στη βαθειά φυλλωσιά! Ουρλάζιουν και τα τσακάλια μέσα στη νύχτα. Και κάπου-κάπου λαλεί πετεινός, ασυλλόγιστος, ερημίτης κι αυτός ... Η φωνή του Όρους είναι η ψαλμωδία.
Όρος δεν είναι μόνο φύση, τέχνη, πίστη, παράδοση, ιστορία. Είναι κάτι πολύ περισσότερο ... είναι Νόημα! Αν δεν κάμεις δικό σου το Νόημα, ξένος πηγαίνεις και ξένος επιστρέφεις!
Το Όρος είναι αντιθηλυκή Πολιτεία. Είναι το ξόρκισμα της γυναίκας. Εδώ η στέρηση κι ο θάνατος γίνονται πρόγραμμα και σκοπός! Ο Παπαντωνίου το ονόμασε "πεθαμένη Πολιτεία": "Τα χαμόγελα της ζωής δεν λείπουν απ' την πεθαμένη πολιτεία. Είναι κάτι μπαλκόνια με γλάστρες, κάτι παράθυρα με κουρτίνες ... Τώρα θα δεις, νομίζεις, και το γυναικείο χέρι που θα σιάξει τα κουρτινάκια, που θα ποτίσει τα βασιλικά ...μα η τρελή φαντασία σου χάνεται και ξαναβλέπεις εκείνο που είναι: μια κοινωνία χωρίς γυναίκα!".
Είναι μια "κοινωνία με γενειάδες" που ανατριχιάζουν στο δροσερό αεράκι του καλοκαιριού μες στη σιωπή, τη μοναξιά, την άπλετη ηλιολαμπή ...

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Ο Θεός είναι ... "η πιο δύσκολη ερωμένη"!

Σύμφωνα με το νόμο του Hubble όσο πλησιάζουμε τις εσχατιές του σύμπαντος τόσο αυτό απομακρύνεται!
Είναι ολοφάνερο … η φύση μάς κρύβεται! Κι αφού συμβαίνει κάτι τέτοιο με τη δημιουργία, δεν θα το κάνει ο Δημιουργός;
Ο Θεός είναι ευγενής και … κρύβεται! Γι’ αυτό πρέπει να τον ψάξουμε. Δεν μοιάζει με φαγητό που μας προσφέρεται έτοιμο στο πιάτο … Προκύπτει πιο αληθινός όταν ομολογούμε την αγνωσία του παρά όταν επιδιώκουμε τη γνώση του!
Μήπως δεν κάνει το ίδιο και η επιστήμη; Πόσο πιο συναρπαστική και μαγευτική γίνεται όταν ασχολούμαστε με το άγνωστο και κρυφό;
Αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις, πόσο ανώτερη γίνεται καμιά φορά η αγάπη μεταξύ αγνώστων πριν φωλιάσει μέσα τους η βαρβαρότητα της γνωριμίας και της οικειότητας;
Ο Θεός γίνεται «λίγος» όταν τον εκφυλίζουμε σε επιχείρημα, σκέψη, ορισμό, άποψη … Μα είναι «πολύς» αν τον προσεγγίσουμε με εμπιστοσύνη, ελπίδα, προσδοκία …
Ο Θεός είναι «δύσκολη» ερωμένη! Γι’ αυτό πρέπει να τολμήσουμε! Να πάρουμε τα ρίσκα μας … να κονταροχτυπηθούμε με το παράλογο και το υπέρλογο!
Όποιος ψάχνει για επιστημονικές απαντήσεις ακολουθεί λάθος δρόμο!
Όποιος κινείται στη λογική των επιχειρημάτων χάνει τον προσανατολισμό του!
Ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ιδέα που πρέπει να την πιστέψουμε! Ούτε προσωποποίηση του καλού που πρέπει να θαυμάζουμε!
Ο Θεός είναι «πρόσωπο» που πρέπει πάση θυσία να συναντήσουμε! Ακόμη κι αν χρειαστεί να γκρεμοτσακιστούμε στις χαράδρες του μυαλού μας ή να σκυλοπνιγούμε στις αβύσσους της ψυχής μας …

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Εραστές του απόλυτου

Η ηρεμία πλέον δεν με κουράζει … κι η αγριότητα δεν με φοβίζει!
Όλα κινούνται πιο αργά. Έννοιες όπως βιασύνη, ανυπομονησία, άγχος … στερούνται σημασίας.
Ο χρόνος φαίνεται συγχρονισμένος μόνο με την αιωνιότητα…
Προτιμώ να φαντάζομαι, να ποθώ, να «σκαλίζω» με τον εσωτερικό μου κόσμο, παρά να βλέπω, να βεβαιώνομαι, να γνωρίζω …
Απόψε, το ουρλιαχτό των τσακαλιών μού φαίνεται πιο παράξενο … πιο επίμονο.
Αρχίζω να συνειδητοποιώ πιο έντονα ότι ζω σε μια αντιθηλυκή πολιτεία! Μου φαίνεται πως μετατρέπομαι σε συνομιλητή της ησυχίας … σε εραστή της αφάνειας!
Ποτέ δεν με συγκινούσαν τα εντυπωσιακά μοναστήρια. Πάντα με ελκύουν τα «μαγαζιά χωρίς βιτρίνα» … το πολύ που κρύβεται! Η θέα ενός ασκηταριού αναδίδει κάτι πολύ λεπτό … σα χάδι!
Έχω γεμίσει ένα τετράδιο με σημειώσεις, σκέψεις, συναισθήματα. Στο εξώφυλλο έγραψα … «εραστής του απόλυτου»!
Ασκητισμός σημαίνει απαλλαγή από τη μέριμνα των εγκόσμιων, περιφρόνηση των δεσμών και της χαράς των αισθήσεων! Ο έρωτας του απόλυτου δεν είναι φλόγα που θερμαίνει, είναι φωτιά που κατακαίει…
Ο ασκητισμός υπήρξε πάντα ο κλήρος μερικών ισχυρών συνειδήσεων. Πνευμάτων φωτεινών, φιλάλληλων, ανεξίκακων, αφανάτιστων. Που με το παράδειγμα και την καθαρότητά τους μπορούν να ευγενίσουν το νόημα του ανθρώπου…
Οι δρόμοι της σωτηρίας είναι πολλοί! Μα σωστότερον βρίσκω τούτον: ανάμεσα στους ανθρώπους και για τους ανθρώπους!
Αυτόν το δρόμο επέλεξε κι ο Χριστός! Παρέμεινε μόνο 40 μέρες στην ερημιά κι όχι ολόκληρη τη ζωή του …

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Παντοπόρος άπορος ...

Πέντε μέρες αφημένος στην ερημιά του Άθωνα!
Χωρίς τηλέφωνα, επισκέψεις, λόγια, ερεθίσματα, προκλήσεις…
Ψυχή δεν περνάει. Ησυχία απόλυτη.
Οι εσωτερικοί διάλογοι παίρνουν νέα σχήματα. Ακολουθούν δυσβάσταχτα μονοπάτια και καταλήγουν σε άλλου είδους κορφές…
Η πρόσβαση στη σκήτη μας είναι κουραστική, κοπιώδης, ανηφορική …
Γύρω σου βλέπεις άγρια πουλιά, φυσικά σπήλαια, λιγοστές φραγκοσυκιές, απότομες κλίσεις…Η απεραντοσύνη της θάλασσας, τόσο οικεία σε μένα, παίρνει κι αυτή νέα διάσταση. Τώρα πια μου φαίνεται πως συμβολίζει τον προορισμό του ανθρώπου: να ψάχνει για τ’ απέραντα, γι’ αυτά που δεν έχουν όρια και σύνορα…
Η αγριάδα της φύσης με έχει μαλακώσει! Δεν πειράζω πλέον κανένα ζωντανό! Διασχίζω το δύσβατο μονοπάτι και κάθε τόσο σταματώ για να περιποιηθώ ένα δεντράκι, ν’ αναποδογυρίσω ένα ζουζουνάκι που έχει πέσει ανάσκελα και κινδυνεύει…
Μιλάω για όλα με υποκοριστικά: «δεντράκια», «πεταλουδίτσες», «λουλουδάκια», «συννεφάκια» … Τα πουλάκια κουτσουλάν το αυτοσχέδιο τραπέζι μας και γελάω! Τα βλέπω σαν άτακτα παιδάκια που έκαναν μια ζημιά…
Ο πατήρ Βλάσιος δεν έπαψε ούτε στιγμή ν’ αποτελεί τον αγριάγγελό μου! Κρύβει μέσα του κάτι μεγάλο που ο ίδιος το αγνοεί!
Προχθές πήγε να επισκεφτεί έναν ασκητή. Δεν με άφησε να τον ακολουθήσω. Το μονοπάτι, είπε, ήταν επικίνδυνο … μόλις και μετά βίας χωρούσε το πέλμα ενός ανθρώπου! Πριν φύγει με φίλησε σταυρωτά! Μπορεί και να μην ξαναγύριζε…
Τον ακολούθησα από μακριά! Μόλις αντίκρισα τον κομμένο, σαν από μαχαίρι, βράχο και το φριχτό μονοπάτι, ανατρίχιασα! Τα «είχα δει όλα» … και γύρισα πίσω!

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Πρώτες εντυπώσεις στον Άθωνα ...

Κάτω απ’ τα πόδια μας το απέραντο γαλάζιο. Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων, το σφύριγμα του αέρα, το κελάηδισμα των πουλιών…
Πάνω μας ο ουρανός. Αν και λιγότερο ψηλαφητός, μοιάζει πιο αληθινός από τη γη! Καμιά φορά η «αλήθεια» είναι πιο πειστική απ’ την πραγματικότητα…
Σε τούτο το μέρος βλέπω ελαττώματα και δεν σκανδαλίζομαι…
Γίνομαι μάρτυρας λαθών, μα δεν χάνω την ελπίδα μου…
Η μόρφωση δεν αποτελεί πλέον προνόμιο…
Οι συγκρίσεις αποφεύγονται…
Έννοιες όπως χρήμα, ιδιοκτησία, διασκέδαση, ανταγωνισμός, συμφέρον … εκφυλίζονται!Συμμετέχω στην καλύτερη … θεολογική σχολή!
Οι σαύρες διδάσκουν ταπεινότητα. Το γαϊδουράκι μας υπομονή. Τα μυρμήγκια εργατικότητα, τα πουλιά δεν σταματούν τις ψαλμωδιές τους…
Η έλλειψη προσωπικών επιλογών, η απουσία της γυναικείας παρηγοριάς, με κάνει να νιώθω πιο έντονο το αγκάλιασμα του σύμπαντος κόσμου!
Εδώ τα ανθρώπινα μέτρα εκτείνονται στα έσχατα όριά τους! Νιώθεις απαλλαγμένος από κάθε τι που σε υποδουλώνει στην ύλη, που σε παγιδεύει στη φυλακή της χρονικότητας…
Στη σκήτη με υποδέχθηκε ο πατήρ Βλάσιος. Τον είχα γνωρίσει πριν 20 χρόνια, όταν πρωτοεπισκέφτηκα το Όρος. Γίναμε φίλοι … ίσως και κάτι περισσότερο … αδέλφια! Είναι ένα πραγματικό αγριοπούλι, ένα ακλάδευτο δέντρο, μια παρουσία που δένει απόλυτα με το τοπίο, που ομορφαίνει το περιβάλλον…
Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου και με ρώτησε:
- Ήρθα πολύ μικρός εδώ πέρα … έχω ξεχάσει πως είναι οι γυναίκες … πες μου σε παρακαλώ.
- Ε … να … πιο κοντές από μας, δεν έχουν γένια, η φωνή τους είναι πιο λεπτή … και τα σχετικά.
- Αααα! Κατάλαβα! Σαν την Αγία Παρασκευή που έχουμε στο εικονοστάσι μας…
- Ναι, αγαπημένε μου Βλάσιε … ακριβώς έτσι! Και τον αγκάλιασα τρυφερά …
Τις πρώτες μέρες ο Βλάσιος ήταν αυστηρός μαζί μου! Μου απαγόρευε να σκοτώνω τους σκορπιούς και τα φίδια! «Μη φοβάσαι … δεν πρόκειται να σε πειράξουν!».
Όταν με είδε να κυνηγάω ένα ποντίκι που έτρωγε τα λιγοστά λαχανικά μας, φώναξε: «Μη το καημένο! Δεν φταίει σε τίποτα … απλά, του λείπουν οι καλοί τρόποι»!

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Το ζεϊμπέκικο του κατηχητικού!

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα έναν παλιό μου συμμαθητή που έγινε ιερέας και σήμερα είναι προϊστάμενος σε κάποιον ναό της Αθήνας. Κουβεντιάσαμε αρκετή ώρα … άλλωστε είχαμε πολλά να πούμε.
Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε μου έκανε τη «μεγάλη» πρόταση:
- Δεν αναλαμβάνεις εσύ το κατηχητικό των μεγαλυτέρων παιδιών της ενορίας μου;
- Και τι θα τους λέω ρε συ;
- Τίποτα σπουδαίο … καμιά ιστοριούλα και κάτι τραγουδάκια…
Εγώ από ιστοριούλες και παραμυθάκια … άλλο τίποτα! Ειδικότητά μου! Εκεί που "κόλαγα" κάπως ήταν με τα τραγουδάκια. Πώς το λένε ρε παιδί μου; Δεν τα μπορώ με τίποτα αυτά τα ποιηματάκια που μας λένε πόσο αγαθός είν' ο Θεούλης, πόσο γλυκός ο Χριστούλης και πόσο όμορφα τα αγγελάκια!
Επιφυλάχθηκα να απαντήσω κι όταν γύρισα σπίτι μου πήρα χαρτί και μολύβι και έγραψα ένα δικό μου τραγούδι για το κατηχητικό. Το μελοποίησα κι όλας! Βέβαια, μου «βγήκε» ρεμπέτικο … αλλά δεν πειράζει. Από τα χαζοχαρούμενα των «χριστιανικών ομάδων» καλύτερο μου φαίνεται.
Επειδή ξέρω πως σας «τρώει» η περιέργεια, ορίστε παρακαλώ το «ζεϊμπέκικο του κατηχητικού»:

Δεν χαίρεσαι, βρε άνθρωπε,
την όμορφη ζωή σου,
γιατί έβαλες το διάβολο
αφέντη στην ψυχή σου;
Όσο το χρήμα άδικα
θα κυνηγά η ψυχή σου,
πίκρες, καημοί και βάσανα
θα τρώνε το κορμί σου.
Ποτέ δεν μπήκες σ’ εκκλησιά
ένα κερί ν’ ανάψεις,
γιατί έψαχνες μερόνυχτα
τίνος τσαρδί θα κάψεις.
Πότε αχάριστε άνθρωπε,
το χέρι σου έχει απλώσει
ψωμί, νερό, σε άρρωστο
ή σε φτωχό να δώσει;
Δεν χαίρεσαι, βρε άνθρωπε,
την όμορφη ζωή σου,
γιατί έβαλες το διάβολο
δραγάτη στο τσαρδί σου;

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Η προσευχούλα στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Γκράβας ...

"Καλέ θεούλη,
εμείς είμαστε καλά.
Κάνε καλέ θεούλη,
νάχουν όλα τα παιδάκια
ένα ποταμάκι γάλα
μπόλικα αστεράκια
μπόλικα τραγούδια.
Κάνε καλέ θεούλη,
νάναι όλοι καλά
έτσι που κι εμείς
να μην ντρεπόμαστε
για τη χαρά μας".
Το απόσπασμα αυτό από το ποίημα "Πρωινό άστρο" του Γιάννη Ρίτσου επέλεξαν οι δάσκαλοι του 132ου Δημοτικού Γκράβας για πρωινή προσευχή καθώς η πλειονότητα των παιδιών ήταν αλλοδαποί και το καθένα πίστευε στο δικό του Θεό.
Στο ίδιο σχολείο δίνονταν επί πέντε συνεχή χρόνια μαθήματα μητρικής γλώσσας στους μετανάστες μαθητές και μαθήματα ελληνικής γλώσσας στους γονείς τους.
Στις τελευταίες κρίσεις του Υπουργείου Παιδείας η διευθύντρια του σχολείου απομακρύνθηκε και ο νέος διευθυντής έκρινε σκόπιμο να τερματίσει τις "καινοτόμες δράσεις του σχολείου" επικαλούμενος "άνωθεν εντολή"!

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Πλατωνικός έρωτας και χριστιανική αγάπη ...

Τον πλατωνικό έρωτα θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε ως μια ανάταση ψυχής μέσα σε συνθήκες ιδανικής ομορφιάς. Ένα εξαιρετικό βίωμα, μια εμπειρία συγκλονιστική που σε καμιά περίπτωση δεν σταματά στην αισθησιακή σαρκική απόλαυση. Είναι μια αρμονία ψυχών που γεννά το υψηλό, το ονειρικό, το ηδανικό, το ιδεώδες.
Όμως, ο πλατωνικός έρωτας στο βάθος του είναι αριστοκρατικός! Στηρίζεται στην επιλογή ανάλογα με την αξία. Το αγαπημένο είναι ανώτερο του αγαπώντος. Αντίθετα, η χριστιανική αγάπη είναι μίμηση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν βασίζεται στην κοινωνική σκοπιμότητα, την αλληλεγγύη, τους δεσμούς συγγένειας ή φιλίας. Ο πλησίον αγαπιέται όχι λόγω των αρετών ή της κοινωνικής του θέσης. Όσο, μάλιστα, πιο αδικαιολόγητη είναι η αγάπη (προς τον αμαρτωλό, τον εχθρό κλπ) τόσο είναι πιο αληθινή και άδολη.
Η αγάπη στρέφεται προς όλους, ο έρως ποτέ! Η χριστιανική ηθική βασίζεται στην ταπείνωση και στην παραίτηση απ' τη "δήθεν αξιοπρέπεια"! Η αρχαία ελληνική ηθική βασίζεται στην ατομική αξιοπρέπεια, στην εσωτερική αυτονομία και στην εξωτερική αυτάρκεια.
Ο 'Ερως υπακούει σε μια φυσική και λογική αναγκαιότητα. Το ωραίο δεν μπορείς παρά να το αγαπάς! Ο Έρως στρέφεται προς το ωραίο όπως το φυτό προς τον ήλιο. Η αγάπη όμως προς τον διπλανό μας είναι προσταγή "αντίθετη προς τη φύση"! Δεν είναι φυσικό και λογικό να αγαπάς κάποιον που έχεις σοβαρούς λόγους να μισείς...
Ο Πλάτων είναι κατά βάθος νομοθέτης. Σημασία γι' αυτόν έχει η επίτευξη του σκοπού του έρωτος, που είναι ο εμπλουτισμός και η βελτίωση του Εγώ! Συνεπώς, θα μπορούσε ο άνθρωπος ακόμη και να υποχρεωθεί να γίνει ηθικός. Ο Χριστός, όμως, είναι "αλιεύς ψυχών"! Έξω από την ελευθερία, χωρίς ελευθερία τίποτε δεν έχει ηθική αξία...

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Η "Τρίτη Διαθήκη"!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε θρησκείας ήταν και είναι η επιστήμη. Αυτό τονίσθηκε ιδιαίτερα σε παλιότερες εποχές και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αρκετών εκπροσώπων τόσο της θρησκείας όσο και της επιστήμης, δεν έπαψε να αποτελεί μια πραγματικότητα. Μπορεί το όλο ζήτημα να αποσύρθηκε στο «υποσυνείδητο» της κοινωνίας αλλά ήταν βέβαιο πως, αργά ή γρήγορα, θα επέστρεφε στην επιφάνεια ορμητικότερο και «αγριότερο»…
Πράγματι, οι καταπληκτικοί πρόοδοι της επιστήμης, και ιδίως της βιοϊατρικής, επαναφέρουν στο προσκήνιο την όλη προβληματική των σχέσεων θρησκείας και επιστήμης με τρόπο που αναγκάζει ορισμένους διανοητές να βλέπουν το «τέλος της θρησκείας» τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή!
Η σύγχρονη βιοϊατρική είναι πλέον σε θέση να επεμβαίνει στα άδυτα των γενετικών μυστικών και ουσιαστικά να προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, εσωτερικά και εξωτερικά. Οι δυνατότητες ευγονικών παρεμβάσεων συνεχώς διευρύνονται, κληρονομικές ασθένειες μπορούν να εξαφανιστούν, η ιατρική μετατρέπεται περισσότερο σε προληπτική παρά θεραπευτική, το φύλλο μπορεί πλέον να επιλέγεται, η ζωή του ανθρώπου να παραταθεί και ίσως κάποτε φθάσουμε και στην αθανασία…
Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως όλ’ αυτά κλονίζουν συθέμελα τις αρχές, τις αξίες και τα δεδομένα των θρησκειών, που θα ανατραπούν σίγουρα μόλις τα νεότερα επιστημονικά επιτεύγματα αρχίσουν να γίνονται κτήμα της μεγάλης λαϊκής μάζας.
Είναι βέβαιο πως ο απλοϊκός άνθρωπος (δηλ. το βασικό κύτταρο κάθε θρησκείας) κατά βάθος μισεί αφάνταστα το Θεό που «λατρεύει»! Όπως ακριβώς μισεί υποσυνείδητα ο ευεργετημένος τον ευεργέτη του … Και όλο το συσσωρευμένο μίσος θα βγει στην επιφάνεια μόλις ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος βεβαιωθεί ότι δεν έχει ανάγκη πλέον τον Θεό του… Μόλις συνειδητοποιήσει ότι για την παιδοποιία του, την υγεία, την ευτυχία και την ζωή του μπορεί να εμπιστευτεί απόλυτα την ανθρώπινη επιστήμη και μάλιστα χωρίς … στερήσεις, θυσίες, εντολές κλπ. Περισσότερο, όμως, μόλις αντιληφθεί ότι στη θέση μιας νεφελώδους θείας «αθανασίας» μπορεί να μπει η αθανασία της ανθρώπινης επιστήμης, χωρίς εισαγωγικά και μελλοντολογίες («ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι»)…
Η επιστήμη τείνει να γίνει ο Θεός του «εδώ και τώρα»! Είναι πλέον σαφές ότι ο άνθρωπος με την βιοϊατρική όχι μόνο γίνεται συνδημιουργός του Θεού αλλά, ακόμη περισσότερο, τον αμφισβητεί και τον ανατρέπει! Ο «κόσμος του Θεού» απομυθοποιείται και αποδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο ατελής και προβληματικός! Κι έρχεται πλέον ο άνθρωπος να τον συμμορφώσει, να τον διορθώσει και να τον τελειοποιήσει!
Το «τυχαίο», που είναι η βασική ρίζα της δυστυχίας και κακοδαιμονίας του ανθρώπου, αντικαθίσταται απ’ το «επιλεγμένο» χαρακτηριστικό. Και τα ανθρώπινα ελαττώματα που οι θρησκείες αρέσκονται να αποδίδουν σε … διαβόλους και τριβόλους, ερμηνεύονται με βάση το γονιδίωμα και θα μπορούν στο μέλλον να αντιμετωπιστούν ανώδυνα και αποτελεσματικά! Χωρίς, φυσικά, να απαιτούνται εγκλεισμοί σε μοναστήρια, νηστείες, προσευχές, ασκήσεις και … νήψεις!
Οι εκπρόσωποι των θρησκειών, και κυρίως του Χριστιανισμού, που πρώτος θα «γευθεί» τις συνέπειες της βιοϊατρικής, βρίσκονται σε «αναμμένα κάρβουνα». Όσο για τόσο έχουν την ευφυΐα να αντιλαμβάνονται το μέγεθος του κινδύνου. Για φαντασθείτε μια Καινή Διαθήκη που τα τόσα της θαύματα (θεραπείες ασθενειών και δαιμονισμένων, αναστάσεις νεκρών, θροφή πεινασμένων κλπ) δεν θα λένε πια τίποτε στους ανθρώπους… Οι θρησκευτικοί μας ηγέτες καλά τα κατάφεραν ως τώρα με αντιπάλους όπως … η άθεη ιντελιγκέτσια … ο κομμουνισμός κλπ. Να δούμε όμως πώς θα τα βγάλουν πέρα με το … γονιδίωμα! Ήδη έχουν αρχίσει πανικόβλητοι να μιλούν για «βαβελική αλαζονεία», «αυθάδεια έναντι του Θεού», «ασέλγεια στη φύση», «ψευδαίσθηση αυτάρκειας» κλπ. Μερικοί έχουν το θράσος να ισχυρίζονται πως «το μεγαλείο του ανθρώπου έγκειται στις διαφορές»! Μιλούν αυτοί που επί αιώνες επιχειρούν να μετατρέψουν τους πιστούς τους σε ομοιόμορφα και αμίλητα μολυβένια στρατιωτάκια… Ένας, μάλιστα, υψηλόβαθμος Έλληνας κληρικός αναρωτήθηκε: «δηλαδή θα μπορούν οι επιστήμονες παρεμβαίνοντας στα γονίδια να κάνουν τους ανθρώπους αθέους;». Προσωπικά θα του έλεγα: «αυτό πάτερ μου είναι αρκετά δύσκολο, αλλά σίγουρα είναι εφικτό να κάνει τους ανθρώπους να μην δίνουν τυχερά στους παπάδες»! «Το ίδιο κάνει…» θα μου απαντούσε εκείνος…
Είναι βέβαιο πως οι τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις, και κυρίως οι αμέσως επόμενες, θα αλλάξουν τα πάντα στη ζωή των ανθρώπων. Και φυσικά θα βάλλουν ένα τέρμα στα «παραμύθια» των θρησκειών που επενδύουν αποκλειστικά στον έμφυτο φόβο των ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια, στη δυστυχία και στο θάνατο. Οι ιστορικές συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει για μια «Τρίτη Διαθήκη»…

Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Οι αφεντάδες ...

Να βρούμε ψάχνουμε κάποιον Χριστό
μια Βηθλεέμ, εν άστρο φωτεινό
κάποιον να μοιάζει οδηγητής, έναν Θεό
και λίγους μάρτυρες για κάποιον διωγμό!
Δυο τρία θαύματα, πεντ' έξι μαθητάδες
έναν Ιούδα και μια Μαγδαληνή
κι εμείς οι έξυπνοι, του κόσμου οι αφεντάδες
ας παραστήσουμε πως είμαστε φτωχοί.
Τελώνη έχουμε, μας λείπει ο Φαρισαίος
μύριοι Πιλάτοι, μα δεν έχουμε φωνιά!
Τριάντα τάληρα για κάποιο Ναζωραίο
κι έναν που δέχεται να υποδυθεί το Βαραβά.
Φρούδες ελπίδες να σκορπίσουμε στον όχλο
πως κάπου θά βρει τη Γεσθημανή
κι έτσι θαυμάσια ας πορεύουμε τον κόσμο
με της θρησκείας μας ετούτη την αρχή...

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

Φύση θεολογική ...

Ικετευτικά με παρακαλούσε
Γιώργο να τον ονομάζω στο εξής
κι όχι άλλο Αγκίμ.
Αγκίμης, λέει, πάει, πέθανε
στης Αλβανίας τις άνυδρες οροσειρές.
Τώρα εδώ
για πάντα Γιώργος έγινε.
Εγώ, για λόγους όποιους,
επέμενα στο αντίθετο, και τού 'λεγα:
δεν πειράζει, άστο το Γιώργος
καλά είναι και Αγκίμ.
Εκείνος, πάλι, φοβισμένος
όλο με σταύρωνε και μου ζητούσε
Γιώργο να τον φωνάζω.
Οπότε, για να εξηγηθώ
στη μόνη γλώσσα που θα καταλάβαινε του λέω:
εγώ σε λέω Αγκίμ
γιατί ο Θεός έτσι το θέλησε.
Ήταν απόγευμα κι ο ήλιος έγερνε
μονάχοι μας είχαμε βρεθεί
χωρίς κανέναν μάρτυρα
σ’ ένα άγριο χωράφι
κι η φύση στεκόταν ανάμεσά μας τελετουργική.
Αχ, για μια ακόμη φορά
η φύση ήταν ατέλειωτα ωραία...
εννοώ ότι η φύση ήταν μια φύση θεολογική....

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Ο σύγχρονος αθεϊσμός ...

... περισσότερο καταφέρεται πλέον κατά των θρησκειών παρά ασχολείται με την ύπαρξη ή όχι του Θεού!
Ο Γάλλος αθεϊστής Μισέλ Ονφρέ ομολογεί πως ο Θεός δεν μπορεί να πεθάνει αφού οι άνθρωποι τον αναζητούν διαρκώς! Οι θρησκείες, όμως, καλό θα ήταν να εξαφανιστούν γιατί η ουσία τους δεν είναι η αγάπη αλλά το μίσος και η στήριξη των ισχυρών …

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Παρθένος ... Αθηνά!

Όταν η ζάλη της πρώτης μέθης πέρασε
απ’ το βαρύ κρασί του Ναζωραίου
στον γελαστό ξαναγυρίσαμε Διόνυσο
τον εκλαμπρότατο Απόλλωνα
και στο τραγούδι το γλυκό των Πιερίδων.
Βλέπεις, εμείς οι Έλληνες, από σταυρούς,
ουράνιες γεννήσεις και μέθες νηφάλιες
δεν πολυχαμπαριάζαμε....
Οι Θεοί μας από σάρκα ήτανε,
ωραίοι και μπερμπάντηδες
κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας.
Και παρά το φθόνο τον κρυφό που είχαμε γι’ αυτούς
κάπου βαθιά τους νιώθαμε δικούς μας
σχεδόν τους αγαπούσαμε...
Τα ονειροπόλα μάτια και στοχαστικά του Ναζωραίου
που μέσα τους καθρέφτιζαν κινδύνους
και ομορφιές αλλόκοτες
μας φόβιζαν.
Διόλου εμπιστοσύνη δεν του είχαμε ετούτου του Εβραίου.
Σ’ εκείνο ιδιαίτερα σκοντάφταμε
το «αναστήσας αυτόν εκ των νεκρών»
που ο Παύλος στον Άρειο Πάγο αμόλυσε ένα βράδυ
μιλώντας στους φιλοσόφους μας μπροστά...
Κι όταν ο Θεοδόσιος το λάθος έκανε το μέγα
τη νέα θρησκεία με νόμο να επιβάλει
και τους παλιούς Θεούς μας να εξορίσει
δεν μείναμε με χέρια σταυρωμένα.
Σ’ αντίσταση παθητική το ρίξαμε
και κάτω από καινούργια ονόματα
με ζέση μεγαλύτερη από πριν
στη λατρεία των παλιών Θεών επιδοθήκαμε!
Στο κάτω-κάτω Έλληνες ήσαν....

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

"Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη"!

Το δέντρο που φυτέψαμε
για να στολίζει την αυλή μας
μάς έχει κλείσει το παράθυρο,
μάς έκοψε το φως...
Περαστικοί το βλέπουν απ’ το δρόμο
και το χαίρονται.
Την όμορφη θαυμάζουν φυλλωσιά του
και τη βαθιά σκιά του νοσταλγούν το καλοκαίρι.
Πολλοί γι’ αυτό μας επαινούν
κι άλλοι πολλοί ζηλεύουν.
Αλλά εμείς...
στερούμαστε το φως και το παράθυρο!
(Να κόψουμε το δέντρο που φυτέψαμε
δεν είναι μπορετό.
Είναι πολύ αργά τον κήπο στην αυλή
να ξαναφτιάξουμε.)

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Το μάθημα των θρησκευτικών ...

… είναι μια μικρή παρωδία
σε μια μεγάλη παρωδία
που λέγεται σχολείο και παιδεία!
Για την υποβάθμισή του
δεν είναι άμοιροι
και οι θεολόγοι που το διδάσκουν!
Είναι, συχνά, οι πιο τυποποιημένοι
και άκαμπτοι δάσκαλοι!
Προκαλούν περισσότερο την πλήξη
παρά την έκπληξη!

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Ήθος και αλήθεια του "προσώπου"

Η πρόταση ζωής της Ορθοδοξίας είναι το «ήθος του προσώπου»!
Άτομο σημαίνει σχάση, διάσπαση, μονάδα χωρίς παράθυρο στον συνάνθρωπο.
Το «πρόσωπο» είναι σχέση, αγάπη, κοινωνία, ελευθερία.
Στην «αλήθεια του προσώπου», ελευθερία σημαίνει δέσμευση, θυσία, ευθύνη …
ότι το «ευ ζειν» δεν ταυτίζεται με την ευζωία!

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Έχει αποδειχθεί ιστορικά ...

… πως η άρνηση του θεού και η καταπίεση της θρησκευτικότητας οδηγούν αναπότρεπτα στη δημιουργία υποκατάστατων!
Ο άνθρωπος ή πιστεύει στο θεό ή πιστεύει σ’ ένα είδωλο!

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Το σύνδρομο του Ιούδα!

Θα τον κάψουμε και φέτος τον Ιούδα! Μέσα σε πανηγυρισμούς και αλαλαγμούς! Όπως κάνουμε κάθε χρόνο...
Όμως, μέσα από τόση επιθετικότητα είναι αδύνατο να κρύψουμε μια αυνείδητη προσπάθεια ψυχικής εκτόνωσης! Την ώρα που καίμε το ομοίωμα του Ιούδα βρίσκουμε την ευκαιρία να ανακουφιστούμε από τις ενοχές που βασανίζουν ασυνείδητα την ύπαρξή μας! Κάνουμε αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν "εκτόνωση απ' τις ενοχικές μας απωθήσεις"...
Κάθε φορά που συγκρουόμαστε με τον εαυτό μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να αποκαταστήσουμε την εσωτερική μας ισορροπία. Αναζητούμε τρόπους να αναπαύσουμε την ένοχη συνείδησή μας προβάλλοντας τις προσωπικές μας ευθύνες σε κάποιον άλλον (Ιούδα, αποδιοπομπαίο τράγο κλπ). Και καταστρέφοντάς τον έχουμε την ψευδαίσθηση ότι απαλλασσόμαστε απ' τις προσωπικές μας ψυχικές συγκρούσεις...
Το "σύνδρομο του Ιούδα" όμως έχει κι άλλες όψεις. Ο Γιουνγκ (Jung) αναφέρει την περίπτωση ενός συγκεκριμένου μοναχού που τον απασχολούσε έντονα το ερώτημα: "θα καταδικαστεί ο Ιούδας στην αιώνια κόλαση ή, μήπως, ο καλός και φιλάνθρωπος Θεός θα τον δικαιώσει αφού τον χρησιμοποίησε ως όργανο στο έργο της σωτηρίας μας;".
Στο σημείο αυτό ο Γιουνγκ αναρωτιέται γιατί άραγε ο μοναχός ταλαιπωρείται τόσο πολύ ψυχικά με αυτό το ερώτημα. Κι ανακαλύπτει πως ο συγκεκριμένος μοναχός είχε αποφασίσει ν' αλλάξει δογματικό χώρο, η επιλογή του αυτή του δημιουργούσε ψυχικές ενοχικές συγκρούσεις, προέβαλε τις ενοχές αυτές στην εικόνα του Ιούδα, ταυτίζονταν ψυχικά μαζί του κι έτσι, την ώρα που προσεύχονταν στο ναό για τη συγχώρηση και σωτηρία του Ιούδα, ουσιαστικά προσεύχονταν για τον ίδιο του τον εαυτό!
Θα τον κάψουμε και φέτος τον Ιούδα. Και μαζί του ίσως καεί και η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας...

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Μισεί τη ζωή ο Χριστιανισμός; (Γ' Η άποψη του Νίτσε)

Ο Νίτσε κατηγόρησε τον χριστιανισμό ότι πότισε δηλητήριο τον έρωτα και τη χαρά με αποτέλεσμα ο έρωτας να μην πεθάνει μεν αλλά να εκφυλιστεί σε αμάρτημα. Ότι στη χριστιανική αρετή επικράτησαν πλατωνικές και πλωτινικές τάσεις εναντίον του σώματος, περιφρόνησης της χαράς και αδυναμίας να πούμε «ναι» στη ζωή και στις απαιτήσεις της … Αποκάλεσε, μάλιστα, τον χριστιανισμό «βαμπιρισμό» καθώς πίστευε ότι ρουφά το αίμα και τη δύναμη της ζωής και κάνει τον άνθρωπο αναιμικό και καχεκτικό!
Μια άλλη μομφή του Νίτσε κατά του χριστιανικού ήθους είναι ότι αυτό αποτελεί «ήθος δούλων» που πηγάζει απ’ τη μνησικακία των αδυνάμων! Η αγάπη, η συμπόνια, η συγγνώμη, η αλληλεγγύη είναι «αρετές των αδυνάμων», δηλαδή αυτών που δεν έχουν τη δύναμη να θέτουν τον εαυτό τους ως σκοπό ή να θέτουν από μόνοι τους σκοπούς!
(προσεχώς: μισεί ο χριστιανισμός το ανθρώπινο σώμα;)

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Οι ... "συμπαραστάτριες" των αρχιερέων μας!

Ο πρώην μητροπολίτης Κορίνθου Παντελεήμων κατηγορήθηκε απ’ τον τοπικό τύπο της περιφέρειάς του ότι συζεί με συγκεκριμένη γυναίκα η οποία και έκανε κουμάντο στα οικονομικά και διοικητικά ζητήματα της μητροπόλεως!
Απολογούμενος, συνέταξε μια αναφορά άκρως αποκαλυπτική για τα εκκλησιαστικά μας πράγματα:
«… Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας είχε την κυρίαν Πιπίδου … Ένας άλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο Παρθένιος, είχε την κυρίαν Χαρίκλειαν … Ο Αρχιεπίσκοπος και συμβασιλεύς Δαμασκηνός είχε την κυρίαν Τασίαν… Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος είχε δυο γυναίκας μετ’ αυτού, εκ των οποίων, μετά τον θάνατόν του, η μία επήγε κοντά εις τον Σάμου Ειρηναίον… Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος είχε μίαν όχι μόνον συμπαραστάτιδα αλλά και μασέρ δια τα αρθριτικά του … Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε την κυρίαν Φρόσω, ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος την κυρίαν Σαρίαν, ο Σιδηροκάστρου Βασίλειος την Κρυστάλλω, ο Φθιώτιδος Δαμασκηνός την Χαριτίνη …»!
Κατά τ’ άλλα … εμείς είμαστε οι «πόρνοι»!

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Παίρνουμε μια απόφαση;

… να μην υπερβούμε ποτέ
το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης
που απαιτείται
για στέγαση, ψυχαγωγία και διατροφή!
Οτιδήποτε ξοδεύουμε πέραν αυτού
το στερούμε από κάποιον άλλον
που το έχει ανάγκη!
Όσο υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος
που πεινά,
οι υπερβολικές χαρές και απολαύσεις
συνιστούν κλοπή …

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Γιαχβέ ή Ήφαιστος;

Με την Παλαιά Διαθήκη θα ασχοληθούμε αρκετές φορές στη συνέχεια. Σήμερα θα επικεντρωθούμε στον τρόπο που περιγράφεται η απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τον αιγυπτιακό ζυγό, γνωστή και ως «Έξοδος».
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός, για να αναγκάσει τον Φαραώ ν’ αφήσει ελεύθερο το λαό του Ισραήλ, έστειλε στους Αιγυπτίους δέκα «πληγές»!
Πρόσφατα, οι επιστήμονες έκαναν μια πολύ σημαντική ανακάλυψη. Βρήκαν και αποκρυπτογράφησαν έξι αιγυπτιακούς παπύρους όπου αναφέρονται διάφοροι μέθοδοι θεραπείας χημικών εγκαυμάτων. Το εντυπωσιακό είναι πως τα εγκαύματα αυτά (όπως περιγράφονται στους παπύρους) είναι εντελώς όμοια με εκείνα που προξενούνται από την όξινη βροχή. Οι περιγραφόμενες δερματικές παθήσεις, ο ερεθισμός των ματιών, ο βήχας, το άσθμα και τα δερματικά έλκη δεν προέρχονται από συνηθισμένες αιτίες όπως είναι π.χ. τα ηλιακά εγκαύματα. Όλα τα εγκαύματα προέρχονται από την επαφή, κατάποση ή εισπνοή οξέων. Γι’ αυτό και στους παπύρους δεν συνιστάται πλύσιμο των ματιών και του δέρματος με νερό του Νείλου αλλά με άσηπτο υγρό που έχει αλκαλική αντίδραση ή επιθέματα λάσπης από νερό πηγής.
Όλ’ αυτά έκαναν τους επιστήμονες να συνδυάσουν τα περιγραφόμενα στους παπύρους φαινόμενα με την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που, σύμφωνα με νεότερη και ακριβέστερη χρονολόγησή της, συνέβη περί το 1.600 π.Χ., δηλαδή την ίδια περίοδο με την «έξοδο» των Εβραίων. Γεωλογικές έρευνες απέδειξαν ότι εκείνη την εποχή παρουσιάστηκαν εντυπωσιακά φαινόμενα σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως όξινη βροχή στη Γροιλανδία, παγετός στην Ιρλανδία, έντονες κλιματολογικές αλλαγές στην Κίνα κλπ, που όλες αποδίδονται στην έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης.
Αν κανείς διαβάσει τις περιγραφόμενες στην Π.Δ. «πληγές» του Φαραώ, μπορεί άνετα να τις αποδώσει στην ηφαιστειακή έκρηξη. Η κοκκινωπή τέφρα που έπεσε στο Νείλο έβαψε το ποτάμι κόκκινο, το διοξείδιο του θείου διαλύθηκε στο νερό και έδωσε θειώδες οξύ, οι βάτραχοι βγήκαν στη στεριά για να αποφύγουν το μολυσμένο νερό, το ηφαιστειακό νέφος της τέφρας κάλυψε τον ουρανό εμποδίζοντας τις ακτίνες του ήλιου να φτάσουν στη γη, οι έντονες βροχοπτώσεις προκάλεσαν τον πολλαπλασιασμό της υγρασίας και των εντόμων ενώ η όξινη βροχή προκάλεσε δερματικές παθήσεις στους ανθρώπους και το θάνατο των οικόσιτων ζώων.
Η μόνη «πληγή» που περιγράφεται στην Π.Δ. και η οποία δεν μπορεί να αποδοθεί στην έκρηξη είναι ο θάνατος των πρωτότοκων ανθρώπων και ζώων. Αλλά αυτή οφείλεται μάλλον στην οργιώδη φαντασία του συγγραφέα...
Οι πιο πάνω φυσικές καταστροφές, είναι επόμενο να προκάλεσαν τόσο μεγάλες κοινωνικές εντάσεις και ανατροπές και να αποσταθεροποίησαν το κράτος διευκολύνοντας έτσι τη διαφυγή των σκλάβων Εβραίων.Σε ποιον, λοιπόν, οφείλουν οι Εβραίοι την ελευθερία τους; Στον Γιαχβέ ή στον Ήφαιστό;

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Προσευχή ...

Κύριε,
τι θα έκανα χωρίς εσένα;
Είμαι η ακατοίκητη κάμαρα
κι είσαι ο μεγάλος ξένος
που ευδόκησες να την επισκεφτείς...

Κύριε,
τι θα έκανες χωρίς εμένα;
Είσαι η μεγάλη σιωπηρή άρπα
κι είμαι το εφήμερο χέρι
που ξυπνάει τις μελωδίες σου...

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Γράμμα σε νέο θεολόγο ...

Στην εποχή μας ο διάλογος της θεολογίας με την κοινωνία είναι ιδιαίτερα προβληματικός, ίσως και αδύνατος. Οι νέοι, κυρίως, θεολόγοι οφείλουν να απευθυνθούν στην κοινωνία με μια γλώσσα που δεν γνωρίζουν ούτε και θέλουν να γνωρίσουν οι παλαιότεροι συνάδελφοί τους.
Κατ' αρχήν πρέπει να αντιληφθούν πως πέρα απ’ τον ανιαρό μονόλογο ή τον εριστικό αντίλογο υπάρχει και ο κριτικός διάλογος. Η γνωστή ως σήμερα «απολογητική» δεν κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το να προτάσσει τις αντιθέσεις, να θέτει διαχωριστικές γραμμές, να καλλιεργεί κλίμα πολεμικό και, στο τέλος, να αφήνει ανέπαφη την ουσία των προβλημάτων.
Ο κριτικός διάλογος, αντίθετα, ενδιαφέρεται για τις προϋποθέσεις του προβλήματος, αποδέχεται τη γόνιμη αυτοκριτική, αποφεύγει τον αρτηριοσκληρωτικό δογματισμό αλλά και τον ρεφορμιστικό χαμαιλεοντισμό. Ούτε διπλωματικές αναδιπλώσεις ούτε πεισματικές αντιδικίες.
Μόνο ο διάλογος γονιμοποιεί το λόγο. Η κριτική είναι το λίπασμα της αλήθειας. Και πρώτη μορφή κριτικής είναι η αυτοκριτική! Δηλαδή η αναψηλάφηση των δικών μας προϋποθέσεων. Η αυτοκριτική είναι μια πράξη φιλοσοφικής μετανοίας, δηλαδή ριζικής αλλαγής νοοτροπίας.
Ένα δεύτερο κρίσιμο σημείο αποτελεί η προσπάθεια συνδυασμού φιλοσοφικής τιμιότητας και θεολογικής συνέπειας. Είναι, πράγματι, εύκολο να ασκείς κριτική στη θρησκεία όταν είσαι εκτός αυτής. Αλλά είναι απείρως δυσκολότερο να την κρίνεις παραμένοντας πιστό μέλος της.
Η εξωτερική κριτική είναι ανώδυνη και σχετικά άνετη. Ικανοποιεί ποικίλα ψυχολογικά απωθημένα. Το δύσκολο είναι να είσαι συγχρόνως πιστός και κριτικός, θεολόγος και φιλόσοφος, τίμιος με τον ορθό λόγο και συνεπής με την ορθή πίστη…

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Τα νέα "θανάσιμα αμαρτήματα"!

Πριν από 1500 περίπου χρόνια, ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας προσδιόριζε τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα ως εξής: λαγνεία, λαιμαργία, απληστία, οκνηρία, οργή, ζήλια και αλαζονία.
Πρόσφατα, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποφάσισε να εμπλουτίσει τον κατάλογο των «θανάσιμων αμαρτημάτων» συμπεριλαμβάνοντας σύγχρονες μορφές αντικοινωνικής συμπεριφοράς που σχετίζονται και με τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης!
Σύμφωνα με την εφημερίδα του Βατικανού, τα νέα «αμαρτήματα» είναι: η χρήση ναρκωτικών, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η πρόκληση φτώχειας, η συγκέντρωση υπερβολικού πλούτου, οι κοινωνικές ανισότητες και αδικίες καθώς και η διεξαγωγή γενετικών πειραματισμών που μεταβάλλουν το DNA!
Δεν είναι λίγοι κι αυτοί που προτείνουν να προστεθεί η άμβλωση και η παιδοφιλία.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

Χριστιανισμός και Ελληνισμός (Α΄)

Από τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας:
"Χαίρε των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα"
"Χαίρε Ελλήνων ο καθαιρέτης"
Χαίρε ότι καταργήθησαν των Ελλήνων ραψωδοί"
Θεολόγω σου στόματι, θεολόγε Γρηγόριε, εξήρανας την μωρίαν Ελλήνων
και το ψεύδος"
Κλήμης Αλεξανδρεύς:
"Από πού, ω Πλάτων, έμαθες την αλήθεια;
Γνωρίζω τους διδασκάλους σου,
έστω κι αν θέλεις να τους κρύψεις.
Έμαθες την γεωμετρία απ' τους Αιγυπτίους,
την αστρονομία απ' τους Βαβυλωνίους,
έλαβες τις σπουδαίες επωδές από τους Θράκες,
πολλά σε δίδαξαν οι Ασσύριοι,
ενώ, τους αληθινούς νόμους
και την δοξασία περί Θεού,
τα χρωστάς στους Εβραίους"!
Ωριγένης:
Εγώ δεν αρνούμαι ότι ο Πλάτων
αφού έμαθε τις φράσεις του "Φαίδρου"
από κάποιους Εβραίους
κι αφού ήλθε σε επαφή με τα λόγια των προφητών
παρέθεσε και δικά του λόγια ..."

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Κατέστρεψε το Βυζάντιο τον ελληνικό πολιτισμό; (Α' Η νομοθεσία)

Στα τέλη του 8ου αιώνα, ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ' ο Σοφός έδωσε εντολή στους νομομαθείς να κωδικοποιήσουν την ισχύουσα νομοθεσία. Η συλλογή που προέκυψε, γνωστή ως "Βασιλικά", ίσχυσε ουσιαστικά μέχρι το 1453. Επιλέγω τα σπουδαιότερα άρθρα που αναφέρονται στην ελληνική θρησκεία και πολιτισμό:
1) Τα αντιχριστιανικά συγγράμματα των Ελλήνων φιλοσόφων (Πορφυρίου κλπ) να καίγονται στην πυρά.
2) Όσοι θυσιάζουν ζώα και επιχειρούν από τα σπλάχνα τους να προβλέψουν το μέλλον, να σταυρώνονται!
3) Να δημεύεται η περιουσία όσων προσκυνούν και προσεύχονται στα ελληνικά ιερά!
4) Ο ιδιοκτήτης που παραχωρεί το κτήμα του για τελετή της ελληνικής θρησκείας να χάνει το κτήμα του και ο ίδιος να βασανίζεται και να καταδικάζεται σε ισόβια καταναγκαστικά έργα σε μεταλλείο.
5) Όσοι εκχριστιανισθέντες επιστρέφουν στην ελληνική θρησκεία να θανατώνονται!
6) Η διάδοση και διαδασκαλία της ελληνικής θρησκείας τιμωρείται με εξορία και θάνατο!
7) Όσοι Έλληνες αρνούνται τον βαπτισμό των παιδιών τους, να δημεύεται η περιουσία τους και να στερούνται τα πολιτικά τους δικαιώματα!
8) Να εξορίζονται οι συγγραφείς μαθηματικών έργων κι αυτά να καίγονται!

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Μισεί τη ζωή ο Χριστιανισμός; (Β' Εφραίμ ο Σύρος)

"Μίσησε φορέματα μαλακά,
μίσησε βαψίματα όμορφα,
μίσησε ομορφιά
και τα συνοδεύοντα αυτά δαιμονικά άσματα,
κιθάρες και αυλούς,
τους κρότους των χορών
και τις άτακτες φωνές.
Δεν γνωρίζεις, άθλιε,
πως όλα τούτα
σπορά του διαβόλου είναι;
Ποια γραφή επαινεί τους αυλίζοντες,
τους κιθαρίζοντες,
τους χορεύοντες
και τους αγαπώντες τον κόσμον
κι όλα του κόσμου;"